Ty Segall als beloftevolle singer-songwriter, het is een kant van hem waarmee wij reeds via platen als Goodbye Bread, Twins en Sleeper geconfronteerd werden. Dat het Segall menens is om eervol als liedjessmid de geschiedenis in te gaan, mag eveneens blijken uit het nieuwe Manipulator.
Wie even de balans opmaakt van Segall’s vorige platen als singer-songwriter, kan er noch negatief, noch heel positief over zijn. Want misschien was Goodbye Bread, een vroege poging van hem om het in een dergelijke richting te proberen, nog wel zijn meest succesvolle zet tot nog toe. Met het plaatje verraste hij namelijk het meest, niet alleen door eens iets anders te proberen, maar eveneens door dat op een aantal verschillende manieren te doen. Dat verrassingseffect was hij met Twins en Sleeper echter alweer kwijt en hoewel beide platen onvervalste hoogtepunten bevatten, bleek het toch niet gemakkelijk om een publiek een hele plaat lang bij de les te houden. Dat is meteen het eerste wat ons bij het bekijken van de tracklist van Manipulator de wenkbrauwen doet fronsen: alweer bewijst Segall niet met het kill-your-darlings-principe bekend te zijn, want met het plaatje laat hij maar liefst zeventien nieuwe nummers op het publiek los.
Met “Manipulator” weet Segall het nieuwe plaatje gelukkig stevig af te trappen, want het nummer heeft zowat alles in huis om te beklijven: een even zijdezachte als herkenbare melodie met een riffje dat meteen blijft plakken. Hetzelfde geldt voor “Tall Man Skinny Lady” dat met een koppig terugkerend muzikaal motiefje nooit aan herkenbaarheid hoeft in te boeten, terwijl het gitaarwerk naar het einde toe alsmaar psychedelischer wordt. Hierbij lijkt het seventies-tijdperk nooit ver weg, terwijl het vuile geluid van de gitaren al evengoed een grungy indruk maakt.
Nadat het publiek met krachtige tracks als “Manipulator” en “Tall Man Skinny Lady” is klaargestoomd voor het nieuwe plaatje, pakt Segall het met “The Singer” iets subtieler aan. Het is een traag voortslepend nummer waarin de zang een grotere rol opeist, maar dat toch nooit vervelend hoeft te worden omdat Segall’s sologitaar naar het einde toe steeds regelmatiger mag invallen. Een goed evenwicht dus, wat eveneens mag blijken uit “It’s Over”, een nummer met erg veel zang dat in het krachtige gitaarwerk echter genoeg tegenspraak vindt om nooit te eentonig over te komen.
Nadat Segall het eigen rockgehalte in “Feel” nog even met een partij rollende drums de hoogte in heeft gedreven, kiest hij halverwege het plaatje voor materiaal dat op een andere manier overtuigt. “The Faker” heeft een gedoodverfde garageriff, maar slaagt er met even heldere als aanstekelijke teksten in het publiek de tweede helft van de plaat in te loodsen. Het is een nummer dat zo een goede indruk maakt dat je het Segall kan vergeven dat hij voor “The Clock” zelfs violen in de strijd heeft gegooid. Niet echt wat je van hem gewoon bent, maar hier komt hij er perfect mee weg.
Dat Segall er zo in slaagt tot halverwege het plaatje te blijven boeien, is al een mooie prestatie op zich. Daarna wordt het iets minder vanzelfsprekend, met subtiele nummers als “Green Belly” en “Mister Main”. Om nog maar te zwijgen over “The Connection Man” dat met moderne bits en beeps weliswaar goed bedoeld is, maar dat het cliché helaas niet kan overstijgen. Het is een nummer met flauwe zang en gitaarwerk dat in de verte nog wel eens aan hair metal doet denken. Niet dat de tweede plaathelft geen goede nummers bevat, want met het instant herkenbare “Susie Thumb” weet Segall wel de gevoelige snaar te raken en met het wilde “The Crawler” slaagt hij er zelfs in de donkerste hoeken van zijn muzikale carrière als pop te laten klinken. Niettemin had hij met een paar gerichtere keuzes hier en daar meer uit Manipulator kunnen halen.
Dat het plaatje een mooie poging is van Segall om zijn carrière als liedjessmid een boost te geven, mag bijgevolg wel gezegd worden. Dat hij enkele lengtes tekortkomt om ondergetekende helemaal over de streep te halen, is echter eveneens een feit. Segall is ongetwijfeld een man met heel wat in zijn mars, maar echt onvergetelijke platen maakt hij voorlopig helaas nog niet bij de vleet.
