Een rock-‘n-roll groep met al zeker tien jaar op het palmares, is per definitie eigenlijk geen echte rock-‘n-roll-groep meer, want het betekent dat de leden al heel wat drugs en interne ruzies hebben overleefd en misschien zelfs niet eens zoveel drugs en interne ruzies hebben beleefd als algemeen wordt aangenomen. Black Lips heeft bovendien veel tempo verloren wat betreft het aantal platen dat hij uitbrengt. Niettemin kan het combo met het nieuwe Underneath The Rainbow nog tot op redelijke hoogte bekoren.
Men kan maar moeilijk ontkennen dat Black Lips’ nieuwste telg door een aantal factoren een ietwat vreemde bijsmaak heeft gekregen. Zo is er bijvoorbeeld het videoclipje van “Boys In The Wood”, het singletje dat als voorloper Underneath The Rainbow op de mensheid werd losgelaten en waarmee Black Lips maar even besloot het gebruik van drugs letterlijk in beeld te brengen. Alsof het publiek nog niet doorhad dat de groep niet schuw was van verdovende middelen. Het getuigt een beetje van slechte smaak en zeg nu zelf: heeft Nick Cave er u in zijn late jaren nog van moeten overtuigen dat hij ooit een zware junkie was? Neen, en toch is hij altijd een dergelijk imago blijven meedragen.
Een weinig overtuigende indruk maakt Black Lips eveneens met “Smiling”, een nummer dat een tekst vanuit het oogpunt van puberende jongeren bevat. Een belangrijke voetnoot hierbij is dat de gemiddelde leeftijd van de Black Lips-leden intussen de dertig gepasseerd is. Bijgevolg zouden wij het logisch vinden een dergelijke evolutie in de muziek te horen. Wat echter weer niet hoeft te beteken dat wij een band op retour willen horen. Geen gemakkelijke opdracht uiteraard, maar zoals Black Lips het hier aanpakt, zal het evenmin lukken.
Tot zo ver onze belangrijkste bedenkingen bij Underneath The Rainbow, want een plaat met slechte nummers is het evenmin geworden. Met “Drive-By-Buddy” levert Black Lips immers een nummer af zoals u het perfect van de groep gewoon bent: met lekker rammelende gitaren, terwijl de groepsleden op een gezellige manier door elkaar zingen, waardoor het goedje toch nog altijd een frisse en erg spontane indruk maakt. Iets wat menige andere garageroep na zoveel platen waarschijnlijk niet meer zou lukken. Hetzelfde geldt voor “Make You Mine”: hoewel je heel goed weet dat je naar een groep op leeftijd aan ’t luisteren bent, maakt Black Lips nooit een geforceerde indruk. Integendeel, dankzij het lekker chaotische geluid klinken ze nog altijd perfect als rebelse twintigers.
De vraag waar wij bijgevolg mee blijven zitten is of wij er dan maar genoegen mee moeten nemen dat Black Lips het geheim van de eeuwige jeugd met zich meedraagt? Ook het langzaam opbouwende “Funny” is immers een garagehymn waar menige andere rock-‘n-roll-groep jaloers op kan zijn en zelfs het wild voortdrammende “Dorner Party” keelden wij meteen mee. De manier waarop Black Lips tijdens de lekker lange solo’s kreten besluit uit te laten, mist zijn doel namelijk niet. Het is het soort charme dat ondergetekende haast doet vergeten dat Black Lips in “Boys In The Wood” het misbruik van whyskey bezingt zonder dat het combo werkelijk klinkt alsof hij veel whiskey achterover heeft geslagen.
Dat Underneath The Rainbow een goed gemaakt plaatje is, lijdt bijgevolg geen twijfel. Om tot een minder goed resultaat te komen, heeft Black Lips intussen namelijk teveel ervaring. Maar net daarom zou de groep eens net iets verder mogen gaan en eens net iets bluesier, iets jazzier of met welke fantasierijkere benadering dan ook uit de hoek mogen komen. Na zoveel toch altijd redelijk goede platen mag de groep heus wel eens wat nieuwe horizonten opzoeken en iets meer doen dan gewoon een nummertje opvoeren. Al gaat dat nummertje er weliswaar nog altijd als zoete koek in.
