Twintig jaar na Evil Superstars loopt Mauro Pawlowski weer (even) als een losgeslagen gek rond op de Belgische concertpodia. Maar eigenlijk blaast Gruppo Di Pawlowski de avant gardechaos van OTOT, het pseudoniem waarmee hij in 2006 Truth and Style uitbracht, opnieuw leven in.
Voor het grote publiek lijkt het alsof Pawlowski zijn duizendste project heeft opgestart, maar de gedaantes van de muzikale duizendpoot (van dichter over popzanger tot avant-gardeman) wisselen elkaar na verloop van tijd steeds af. Meestal gebeurt de aflossing door toeval of beloftes. Neem nu supergroep Gruppo Di Pawlowski. In 2007 moest Pawlowski zelf een voorprogramma voor The Evil Superfarce (een coverband van Evil Superstars nota bene) zoeken. Daarvoor vroeg hij bevriende muzikanten Elko Blijweert (Dead Man Ray), Pascal Deweze (Sukilove, Broken Glass Heroes, Metal Molly), Sjoerd Bruil (tevens Sukilove en Broken Glass Heroes, en Hitsville Drunks), Jeroen Stevens (Black Casette – ook de moeite) en Ben Younes. De supergroep trad nadien sporadisch op en begeleidde ook al Wim Vandekeybus’ dansgroep Ultima Vez.
Begin dit jaar leek de tijd rijp om iets op te nemen. Pawlowski trok met zijn gezelschap naar Steve Albini in Chicago. Dan is de redenering snel gemaakt dat ze de Amerikaanse lawaairock van de jaren negentig (The Jesus Lizard! Shellac! Trumans Water!) opnieuw willen doen herleven. Maar niets is minder waar. Akkoord, “Do The Watching The Ex-Wives Dance” zet met rammelende adrenalinerock meteen de toon voor de hele plaat, maar het klinkt allemaal te gek om pure nostalgie te zijn. En misschien ook te ingenieus: let eens op hoe de smerige gitaarbreaks gekoppeld worden aan de snerpende riffs en komische teksten. Hetzelfde geldt voor het iets meer up-tempo “The Oldest Goddess Of All”. Of hoe no-nonsense-muziek verschrikkelijk verschroeiend kan zijn.
Uit het OTOT-tijdperk komen herwerkte versies van het al even opruiende “Hey Fat Sinister Genius” — let op hoe die vette bassen het nummer onder stoom zetten –, onze persoonlijke favoriet “Experiments In Haste” (een alles verzengende noise-explosie van vier minuten) en het tragere “Phone Calls From A Ruin”. Vooral in dat laatste nummer is het weer genieten geblazen van de combinatie van vlijmscherpe gitaaruithalen van Elko Blijweert en Sjoerd Bruil en hilarische teksten (”Hello, this a phone call from a ruin/ Is everything ok?”).
“Jonge Helden” is dan weer een bijzonder geslaagde cover van Arbeid Adelt, uiteraard op zijn Gruppo’s: vol oerdriften en venijnigheid. De drie laatste nummers klinken weer anders en dat maakt de plaat alleen maar interessanter. “Looking For A People” start met een heerlijk foute elektronische beat van Pascal Deweze en mondt uit in een dreigende storm van gitaren, net als “Back From The Woods”. Daartussen zit nog het amper een minuut en 20 seconden durende “Danku Baazn” geplet. Pawlowski mag het aan zijn kompanen opdragen, want die leveren ook in “Back From The Woods” een glansprestatie af. De afsluiter is het langste nummer, opbouwend én het heeft bovenal een psychedelische toets meegekregen. Nog maar eens een teken dat Neutral Village Massacre niet zomaar hersenloos geweld is.
Als u de referenties toch als houvast nodig hebt: in Neutral Village Massacre zitten niet alleen The Jesus Lizard en Big Black, maar evengoed TC Matic en Frank Zappa verscholen. Gruppo Di Pawlowski bewijst nog maar eens dat elk van zijn projecten een eigen smoel heeft. Ditmaal is dat: alles staat op ontploffen — of het nu de vocalen, gitaren, bassen, drums of toetsen zijn. Het geheim hierachter? De muziek van Pawlowski komt altijd recht uit de buik. Niets te forceren, gewoon rekenen op de intuïtie. We zijn nu al benieuwd naar wat hij met Maurits Pauwels Experience, het volgende project in de rij, zal uitbrengen.
