Hoe zou het nog zijn met de freak folk? U herinnert ze zich vast nog wel, die groep kleurrijke hippies-met-instrumenten die in het kielzog van Devendra Banhart, CocoRosie en Joanna Newsom plots veel aandacht kreeg, maar vaak al snel te licht werd bevonden. Globetrotter Ramona Córdova bleef in die hele golf ietwat onder de radar vliegen, maar doet nu met zijn tweede plaat alsnog een gooi naar uw aandacht.
Het verhaal erachter is alvast opmerkelijk te noemen. Córdova trok de halve wereld rond, van Alaska over Parijs tot Mexico, en gebruikte die tijd als bezinning om een identiteitscrisis te lijf te gaan. Tegelijkertijd speelde hij overal waar hij kon kleine shows, zocht hij naar de essentie van zijn artistieke identiteit en werkte hij gestaag verder aan de elf songs die uiteindelijk op Quinn To New Relationships belandden. Zeven jaar had hij nodig om een vervolg aan zijn debuut The Boy Who Floated Freely te breien, maar het voordeel daarvan is wel dat de sound er staat en dat er op de songschrijverij vaak weinig kan worden afgedongen.
Córdova’s nasale falsetstem en mompelende zang zijn helaas wel van het soort waar veel mensen volledig op afknappen en zorgen ervoor dat de songs, hoe ingenieus ze soms ook zijn in hun wendingen en arrangementen, toch sterk blijven steken in dat weird folkidioom. Pech voor Córdova, want de hype rond dat gedoe is ondertussen echt wel gepasseerd en alleen de eerder vermelde koplopers hebben zich min of meer drijvende weten te houden buiten de niche.
Wat echter niet wil zeggen dat Quinn To New Relationships niet de moeite is. Alleen zal de grote doorbraak er nu ook niet meteen door komen. Sommige songs op deze plaat zijn immers wel van hoog niveau en een handvol momenten eruit zijn zelfs zonder meer catchy. Die grootse melodie in het midden van “After All” bijvoorbeeld, wanneer gitaar en spinet (jawel, er valt overigens ook behoorlijk wat klavecimbel te horen op deze plaat) een woest rommelende ondergrond creëren waaruit Córdova’s stem komt schallen als een sirenenroep, of de prachtig schommelende gitaarmelodieën die “Wash” mogen uitleiden, of dat ritmisch tweede gitaartje dat de galmende begeleiding van “Clouds” perforeert.
Maar pure popsongs schrijven, daar doet Córdova niet aan. Getuige daarvan de vaak eigenzinnige tussenwerpsels door de cello’s van Gaspar Claus en Dom La Neno, het bevreemdend ritmisch geschraap in het verder lieflijke “Ballroom” en wankel geriedel in “Thrones”. Een doorgedreven eclecticisme zorgt er tegelijkertijd voor dat de plaat niet saai wordt, maar voelt soms, zoals in de bizarre bossa van “Fairy Tales”, ook aan alsof Córdova verder ietwat minder boeiende songs in een interessante verpakking stopt.
Het eindverdict voor Quinn To New Relationships is dan ook dat het een plaat is die zo’n zeven jaar te laat komt. Als hij dit had uitgebracht tijdens de hoogdagen van de neofolkhype, dan had Córdova er ongetwijfeld een graantje van kunnen meepikken. Maar zoals het nu is, is het een zeer degelijke plaat voor een publiek dat tegenwoordig helaas in andere dingen geïnteresseerd is. Wie Devendra Banhart echter nog steeds een warm hart toedraagt, moet Córdova’s songschrijverij beslist een kans geven.
Ramona Córdova speelt op 22 februari in de Botanique.
