De heer Timberlake beloont na jaren van muzikale stilte zijn fans met een tweede plaat op enkele maanden tijd. Spijtig genoeg doet hij dit veeleer op kwantitatieve dan op kwalitatieve wijze.
Op zich konden we de eerste The 20/20 Experience al geen onverdeelde voltreffer noemen. We genoten van het gerijpte geluid van de volwassen Justin, maar keken bij de soms pijnlijk lang aanslepende speeltijd bij momenten gedesinteresseerd op het horloge. Enkele maanden later een vervolg aankondigen dat grotendeels met studiorestjes zou worden gevuld, klonk op papier al niet meteen als het beste idee, en is dat uiteindelijk ook niet geworden. Deel twee begint nochtans met de kin omhoog en de borst vooruit. Het tegelijkertijd smooth en sleazy “Gimme What I Don’t Know (I Want)”, de Pharell-song die er eigenlijk geen is, is een onmetelijk aanstekelijke opener die je heupen van bij de eerste tonen in beweging zet.
Meteen erna volgt echter een resem ongeïnspireerde overschotjes. Een teleurstellend “True Blood” drijft voort op een Timbaland-beat die ten tijde van de grote Aaliyah- en Missy Elliott-successen vernieuwend klonk, maar anno 2013 een platgetreden pad is. Het nummer wordt verder de afgrond ingesleurd door te veel effecten op de achtergrond, een te gejaagd ritme en een monotone zangstijl die Timberlakes grote kracht der vocale elasticiteit onbenut laat. De gangsta-update van ‘N Sync “TKO” wil veel te stoer doen voor zijn eigen goed en laat de ondertussen gerijpte Timberlake opnieuw als een jongetje van zestien klinken. Eigenlijk was dit kleinood beter in de handen van die andere Justin beland. Dat deze nummers op respectievelijk negen en zeven minuten afklokken, helpt ze uiteraard niet vooruit. Op FutureSex/LoveSounds gebruikte Timberlake de lange duurtijd tenminste nog om een song een evolutie te laten doormaken; hier lijkt hij er puur zijn plaat tot epische lengtes mee te willen opblazen. Resultaat: amper vier songs, maar al een half uur ver kan je eerder van epische verveling spreken.
Nadien volgen betere oorden, al zijn ze ook niet meteen verfrissend te noemen. De single “Take Back The Night” brengt een hommage aan de jonge Michael Jackson, maar scoort beter op charmante nostalgie dan op originaliteit. Timbaland stoft voor “Monster” zijn legendarische “Get Ur Freak On”-riedel nog eens af, maar begint er pas vanaf de Jay-Z-rap mee te scoren.
Pas in de tweede helft wordt The 20/20 Experience – 2 of 2 een waar feestje. “Amnesia” is de “What Goes Around” van deze plaat: een smekend midtempo met een orchestrale finale. De gitaar komt centraal te staan in het suave, naar Prince lonkende “Drink You Away” en het geweldige “Only When I Walk Away”, de mannelijke tegenhanger van de militaristische ritmes die broer en zus Jackson in de negentiger jaren op de wereld loslieten. Dit drietal redt de plaat van de ondergang, maar al bij al is het onvergeeflijk lang wachten alvorens deze sequel echt opgewarmd raakt. Eens dat het geval is, staan er twintig minten puur popgenot te wachten, maar de overige vijftig zijn er uitsluitend om met een grote afwas voor de boeg wat heen en weer in te zappen. Hoe vreemd het ook klinkt aangezien het jarenlang wachten was op nieuw materiaal van de man, hij had best wat meer tijd mogen steken in de selectieprocedure en de finalisering van de tracklist van dit project.
Justin Timberlake staat hopelijk met de juiste selectie uit zijn recente tweeluik op 1 en 2 mei in het Antwerpse Sportpaleis.
