Every inch a gentleman; een ietwat oubollige omschrijving, maar ze past perfect bij Justin Timberlake. In een tot de nok gevuld Sportpaleis stond de Amerikaanse superster garant voor een indrukwekkende show. Timberlake zorgde zo niet alleen voor een carrousel aan hits, hij doet ook net datgene waar een aantal van zijn generatiegenoten tekortschieten.
De megalomane spektakelshow die Timberlake donderdag in Antwerpen bracht, mag dan misschien een lust voor het oog en oor zijn; uniek was het zeker niet. De geprojecteerde strijkers, de swingende dansmoves, het handige geknutsel met de lichtspots of het intieme intermezzo op gitaar; we zagen het allemaal al eens. Maar dan toch: het ogenschijnlijke gemak waarmee Timberlake het publiek in een handomdraai op de knieën krijgt, is niets minder dan verbluffend.
Een deel van dat succes heeft hij ongetwijfeld te danken aan de manier waarop hij aan het grote Europese publiek wordt verkocht. Timberlake is zo niet alleen een wandelend sekssymbool voor vrouwen van alle leeftijden of een lichtend baken voor hipsters on a budget; hij is ook de ideale schoonzoon die alleen je dochters hand wil vasthouden en haar braaf weer op tijd naar huis brengt. En alsof dat nog niet genoeg is, ontbreekt het de man niet aan muzikaal talent. Beweren dat er dan ook niet al te veel van hem verwacht werd in Antwerpen, is een understatement dat je meteen de twittertegel uit De Ideale Wereld zou opleveren.
Als muzikale meerwaardezoeker is het vaak even slikken bij zulke massamanifestaties, maar het duurde niet lang voor ook het recensentenvak van de tribune om meer smeekte. Ondanks een afschuwelijke geluidsmix kon je niet anders dan meegaan met de schwung die Timberlake vanuit zijn heupen afvuurde. Het voormalige kindsterretje opende zijn verschroeiende aanval op het gehoor met “Pusher Love Girl”, een van de meest funky tracks op zijn recentste The 20/20 Experience. Het tempo waarmee het nummer werd aangedreven, werd al snel een erzatshartslag die steeds meer en meer de hoogte in werd gedreven. Begeleid door een liveband trakteerde Timberlake zo op stomende versies van “Rock Your Body”, “Like I Love You” en “Lovestoned”; uptemponummers die minutenlang het uiterste van je lichaam vroegen. Timberlake genoot zichtbaar en al dansend leidde hij het Sportpaleis van het ene kolkende hoogtepunt naar het andere.
Naast de haast verplichte kleppers kregen een aantal minder bekende songs een plekje op de setlist; een nobele geste naar de harde kern toe, maar het waren de charttoppers die meermaals de gevoelige snaar raakten. Voorbeeld bij uitstek: Timberlake die vanop een bewegende luchtbrug met een akoestische gitaar in de hand “What Goes Around…/…Comes Around” inzet. Zeemzoeter wordt het niet, maar wanneer het algemene niveau van de show dermate hoog ligt, neemt niemand daar aanstoot aan. Eindigen deed de zanger-acteur met “Mirrors”, dé powerballad van 2013 en de belofte dat hij snel weer in het land zou zijn. Welkom is hij zeker; maar om zijn passage helemaal onvergetelijk te maken, mag de man toch nog wat aandacht besteden aan een aantal kleine dingen.
Want wat is het nut van een liveband wanneer je je muzikanten ongeveer de helft van je show negeert? Wanneer The Tennessee Kids eindelijk volop in actie mogen komen, zit je al goed voorbij de helft van het optreden. Je kan dan cynisch opmerken dat de band er alleen is om te maskeren dat Timberlake niet altijd live zingt; een jammer — maar begrijpelijk — euvel dat hand in hand gaat met de vele dansroutines die op je afkomen. Zingt de man wel live, dan neigt zijn falset tijdens de hoge noten overigens wat naar het nasale…
Bovendien haalden de vele rustpunten in het tweede deel van de show de vaart wat uit het optreden. Timberlake kreeg zo dan wel de kans om het publiek uitgebreid te groeten, maar meer dan een obligaat nummertje was dat uiteindelijk ook niet. Detailkritiek voor sommigen, onvergeeflijke fouten voor anderen. Wij houden het evenwichtig op de vaststelling dat Timberlake sexy terug bracht; het was voldoende.
