Is er een betere manier om de ware punkgedachte naar beeldende kunst te vertalen dan met een migraine veroorzakend hoesje in lelijke neonkleuren? Het Detroitse Tyvek dacht van niet en gelijk heeft de groep, want met On Triple Beams blijkt de band een goed jaar na Nothing Fits nog krachtiger uit de hoek te kunnen komen.
Er bestaat wellicht geen nog meer tot punk uitnodigende plaats dan Detroit. De Amerikaanse stad is intussen namelijk failliet gegaan met het gevolg dat duizenden mensen er zonder pensioen zitten. Het mag bijgevolg evenmin verwonderen dat er in Tyveks muziek heel wat ontevredenheid weerklinkt. De groep heeft er zelfs voor gezorgd dat je zijn ontevredenheid kan nalezen, want aan de binnenkant van het hoesje werden de mistroostige teksten zwart op wit uitgeprint om werkelijk alle twijfels de wereld uit te helpen. “City of a dream, but it’s just a lie, you can check my letters in Sunday’s Times, coming down to put us all in line!” klinkt het in “City Of A Dream” en wanneer je het piepende gitaargeluid hoort, ben je ook wel effectief geneigd om aan de lelijke uitwasemingen van de staalindustrie te denken.
Onbeluisterbare punk is Tyvek echter niet. Tyvek balanceert constant op het randje van popfähigkeit en geloofwaardige punk met het gevolg dat je een best verslavende groep op het bord krijgt. Een mooi voorbeeld hiervan is het melodische “Wayne Country Roads”. Het is namelijk een nummer waarvan de teksten niet expliciet genoeg zijn om er zwartgallige punk van te maken. In de plaats daarvan dwalen je gedachten eerder af naar een Batmanfilm en begin je je heel spontaan af te vragen hoe het moet zijn om op zulke tonen in een Batmobiel over “Wayne cCuntry Roads” naar de Batcave te cruisen.
Het nummer maakt vooral duidelijk dat Tyvek het publiek met On Triple Beams nog net dat tikkeltje meer te bieden heeft dan met Nothing Fits. Na “Wayne Country Roads” volgt er immers nog “Efficiency”, een nummer dat erin slaagt je je werkdruk te laten weglachen met een relativerende zinsnede als “Efficiency runs bóóóring!”. Grillige blazers geven het brouwsel bovendien jazztinten mee, waardoor je qua referenties zelfs bij het ter ziele gegane The Hunches uitkomt, een bevriend combo uit de stal van In The Red Records dat de grenzen tussen garagerock en noise aftastte.
Dat On Triple Beams met het voorgenoemde reeds drie onmiskenbare hoogtepunten bevat, maakt het op zich al een betere plaat dan Nothing Fits. Op de voorganger primeerde nog het rauwe geluid van een geloofwaardige punkgroep, hier overstijgt Tyvek dat punkgehalte. Toegegeven, het duurt nog wel altijd een luisterbeurt of tien voordat men het geluid van metaal op metaal begint te appreciëren, maar aan een aanstekelijk stuk tekst van het type “Woooaaarrrggghhh, I just wanna smoke a cigarette!!!” valt nu eenmaal moeilijk te weerstaan, met het gevolg dat zelfs de minder evidente passages van On Triple Beams nog altijd naar binnen gaan als zoete broodjes.
Het resultaat is hoedanook een heel evenwichtig album. On Triple Beams is namelijk een plaat met genoeg haar op om te voorkomen dat je na twintig luisterbeurten reeds een blaségevoel hebt, terwijl het album anderzijds evenmin te navelstaarderig klinkt om je er na enkele luisterbeurten reeds toe te bewegen er de brui aan te geven. Wat maakt dat Tyvek heel comfortabel in onze CD-speler geparkeerd zit en daar nog wel even zal blijven zitten.
