Jesse Marchant, muzikaal aan de slag als JBM, blijft in dit kleine landje voorlopig een nobele onbekende. ’s Mans debuut kwam niet bij het grote publiek terecht en ook opvolger Stray Ashes zal van Marchant vermoedelijk geen wereldster maken. Is dat erg? Zeker niet, want voor het publiek dat de warme folk van deze Canadese singer-songwriter wel kan smaken, heeft Stray Ashes heel wat moois te bieden.
Waar Marchants akoestische gitaar op zijn debuut Not Even In July nog op de voorgrond trad in zowat elk nummer, zet JBM op Stray Ashes de logische volgende stap. Marchant kiest voor een breder scala aan instrumenten en zet resoluut in op een meer elektronisch geluid. Wel gooide hij de galmende vocale reverb-effecten van op zijn debuut overboord en dat is geen slechte zaak. Het zou met deze arrangementen simpelweg te veel van het goeie zijn.
Een rustige baslijn en wat subtiele percussie scheppen in “Ferry” meteen een warme sfeer. De subtiele stem van Jesse Marchant wordt er organisch tussengeweven. Door de zang puur te houden komt ook het ijle in Marchants stem mooi naar voren. Dat JBM vist in de vijver waarin ook Ryan Adams al jaren zijn vislijn uitgooit, is geen geheim. Wie goed luistert, merkt dat ook vergelijkingen met Thom Yorke en Neil Young niet zo erg bij de haren getrokken zijn.
In “Only Know” duikt dan de eerste rockende muzikale uithaal op. Gelukkig verliest Marchant de basis nooit uit het oog: de songs blijven de kern van de plaat. Al wat erbij komt, is eigenlijk niet meer dan wat subtiele muzikale make-up, aangebracht op de juiste plaatsen om zo de sterke kanten van de songs in de verf te zetten. Je voelt dan ook dat er aan de teksten en de muziek gesleuteld en gepolijst is tot het precies goed zit. Met als resultaat een uitgepuurde en gebalanceerde plaat die heel organisch aanvoelt.
Het duurt wel even voor de songs zich echt blootgeven. Stray Ashes is geen plaat die bij de eerste luisterbeurt zijn geheimen ontsluiert. Verre van. Gedoseerd en strategisch beluisteren is dus de boodschap. Wie even doorbijt, krijgt heel wat in de plaats. Al zijn het toch de nummers met wat meer dynamiek en tempoveranderingen, zoals “Only Know”, “Moonwatcher” en “Keeping Up”, die erboven uitsteken. Door hun eigenzinnige muzikale omkadering doen ze je als de luisteraar even de oren spitsen. Zo zorgen ze voor wat ademruimte die de plaat boeiend houdt.
Stray Ashes werd aan de andere kant van de oceaan al in 2012 uitgebracht. Waarom de platenmaatschappij bijna een jaar wachtte om de plaat wereldwijd in omloop te brengen, is een raadsel. Maar nu is het dus zover en kan de Canadees met zijn intimistische folkmuziek ook in Europa op tournee vertrekken. Twee platen vol degelijke folkmuziek heeft hij nu om uit te putten, dus dat zit snor.
Uitbundig of vrolijk kan je Stray Ashes met de beste wil van de wereld niet noemen, maar de melancholische zachtheid die van alle songs uitgaat, is een balsem voor de ziel. Elk nummer op deze plaat is duidelijk met zorgvuldigheid en veel liefde voor het vak gemaakt. Stray Ashes is een evenwichtsoefening tussen ingetogen luisterliedjes en meer expressieve songs, en JBM is erin geslaagd niet van die slappe koord te tuimelen.
U krijgt dit najaar twee kansen om een concert van JMB mee te pikken in eigen land. Hij gaat op tournee met Balmorhea en staat op 24 september in de Nijdrop in Opwijk. Op 17 oktober concerteren beide groepen in het STUK in Leuven.
