Het is een moeilijke, deze The Inheritors. Niet alleen als plaat, maar ook om in te leiden. Zo rijk zijn de invloeden, klanken en raakpunten met wat je al kent. Maar tegelijkertijd klinkt het allemaal zo fris en spannend. We beginnen dan maar gemakshalve met waar we straks eindigen: met zijn nieuwe schenkt Holden ons niet alleen een dijk van een album, maar ook een ervaring die op meer dan een niveau enorm boeiend is. Iedereen vindt met andere woorden wel iets dat smaakt.
Vooraleer verder te gaan, lieve lezer, kan ik je best even waarschuwen voor enige verwachtingen in de lijn van James Holdens oudere werk. Het heeft immers niet voor niets zeven jaar geduurd vooraleer deze tweede full LP tot stand kwam. Denk dus nog niet te gauw aan de tranceachtige dansmuziek waarmee hij zijn carrière begon. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat er niet gefeest mag worden. Een puik voorbeeld wat dat betreft is het heerlijke “Renata”.
Maar als geheel is The Inheritors een stuk gelaagder en diverser dan ’s mans eerdere output. Hier vind je met andere woorden ook heel wat meer dan een aaneenrijging van aanzwellende beats en verlossende climaxen. In een wirwar van verschillende sferen en tempo’s, dient een element zich aan als rode draad: de liefde voor modulaire synthesizers.
Wie hier echter een verhelderende uiteenzetting verwacht over de mogelijkheden en kenmerken van dit soort instrumenten, verwijs ik fijntjes door naar Google en YouTube — niet uit luiheid of je-m’en-foutisme, maar omwille van mijn erg beperkte kennis ter zake. Maar eender wie al eens elektronische plaatjes van het iets minder ‘boenke boenke’-type oplegt, hoort meteen waar ik het over heb.
Dat Holden een vakmeester is in het gebruiken van zulke synthesizers, zorgt voor een enorme diepgang aan texturen. Maar vooral de manier waarop hij de gebreken van zijn apparaten — willekeurig gekraak, gepiep en andere stoorzenders — out in the open omsmeedt tot een belangrijk aspect van de muzikale ervaring, toont pas echt de liefde van de muzikant voor zijn instrument. De plaat kan dan ook perfect opgevat worden als een ode aan de modulaire synthesizer.
Maar ook voor wie geen oren heeft naar higher meaning, is er genoeg om van te smullen. The Inheritors is namelijk een behoorlijk bezwerende beleving. De meerwaardezoeker vindt diverse genres en klanken, met naast een esthetisch soms ook een haast visceraal effect. Het lijkt soms haast alsof elektronische muziek nog nooit zo tastbaar en fysiek ingrijpend klonk.
Het lijkt dan ook wijs niet te veel na te denken, maar je gewoon onder te dompelen in de tegelijk intense en gecontroleerde chaos. Meer dan eens klinkt deze LP immers als een trein die op het punt staat te ontsporen, maar daar nooit echt helemaal toe komt. Maar hoe en waarom je ook luistert, je vindt altijd wel iets dat je raakt, boeit of meesleept.
The Inheritors een aanrader noemen, is dan ook zoiets als zeggen dat Scarlett Johansson wel iets heeft. Het is nog wat vroeg om prijzen uit te delen, maar toch nomineer ik deze nu al met veel plezier voor de eindejaarslijstjes. Het gebeurt immers maar zelden dat je meesterschap, concept, intelligentie en puur intuïtief genot verenigd ziet op een plaat.
