Relapse Records, de thuishaven van onder meer Baroness, is sinds zijn ontstaan uitgegroeid tot een van de meest toonaangevende labels wat betreft metal en aanverwanten. Maar dankzij een neus voor opvallende, experimentele acts binnen het ruimere genre, weet het naast rabiate zwartzakken en ander langharig tuig ook een veel ruimer publiek aan te trekken. Return To Annihilation, de nieuwe van Locrian, is een nieuwe telg binnen de familie, die het niet zo nauw neemt met de gangbare hokjes.
Hoort u daar immers niet het soort uitwaaierende gitaren die typerend zijn voor post rock en shoegaze, in opener “Eternal Return”? Check! En wat dacht u van pulserende synthesizers, gevolgd door traag opbouwende drums om tot slot uit te monden in een schuimbekkende sludgeriff? Check! En hadden die klassieke gitaren uit “Two Moons” niet geweldig gepast bij pakweg Gustavo Santaolalla’s geweldige soundtrack voor Brokeback Mountain, mochten ze niet omringd zijn door vervormde gitaardrones? U raadt het al: check!
Voor u ons helemaal beu wordt, ronden we de opsomming na deze eerste drie nummers af. Het punt dat we ermee willen maken, heeft u dan ook al vast en zeker begrepen. Laat de overvloed aan invloeden, genres en klanken u echter niet afschrikken: de band biedt genoeg houvast om al van bij de eerste luisterbeurt meegezogen te worden in zijn uiterst donkere geluid.
Eerst en vooral worden de meeste songs traag maar krachtig opgebouwd, om dan vaak uit te monden in woeste en meeslepende climaxen. Melodie gaat hand in hand met in effecten gedrenkte gitaren. En hier en daar wordt het geheel ondersteund door de stem van zanger Terence Hannum, nu eens schreeuwend, dan weer zingend als een koorknaap, maar altijd op de achtergrond en altijd stevig vervormd.
Dat het om een conceptalbum gaat hoeft misschien niet te verbazen, dat het deels werd ingefluisterd door progmeesters als Genesis en King Crimson al evenmin. Toch slaagt Locrian er met dit album in om erg hedendaags te klinken en zich los te maken van de pejoratieve bijklank die dit soort bands met zich meebrengen.
En zo schrijft de groep zich met Return To Annihilation succesvol in in het recente rijtje opzienbarende en experimenterende metalacts, aangevoerd door Deafheaven en het eerder genoemde Baroness – misschien nog niet zo overtuigend als deze twee toppers, maar wel sterker en meer gefocust dan ooit.
