Het Bos, artistiek huis middenin Antwerpen, deed zondagavond zijn eigenzinnige reputatie weer alle eer aan. Zowel Treha Sektori als Locrian zetten er een eigen duister universum op.
Hij vormt de Parijse connectie van Amenra, hielp bij de totstandkoming en productie van de eerste soloplaat van Colin H. Van Eeckhout en brengt onder de naam Dehn Sora allerhande duister artwork uit, maar in de eerste plaats maakt Vincent Petitjean onder de naam Treha Sektori een bevreemdende mix van industrial, drone, dark ambient en postrock. Verwacht geen duidelijk afgelijnde nummers, wel aanzwellende geluidsgolven, diepe bassen en door elkaar kronkelende lagen, zoals in “Sahe Fernah”. De vocalen zijn uiterst minimaal aanwezig en wanneer ze door Het Bos galmen, lijkt het of er klopgeesten aanwezig zijn.
Treha Sektori is met andere woorden soms rustgevend, maar meestal onheilspellend. Het is onmogelijk om te ontsnappen aan zijn trance. Zolang hij zelf de controle over zijn instrumenten behoudt, tenminste, en dat is soms moeilijk. Het is dan ook een hele opdracht om live percussie, stem, gitaar én projecties te bedienen. Al deze elementen mogen niet los van elkaar gezien worden en dragen bij tot het eigen universum van Dehn Sora. En dat is ondoordringbaar, gitzwart en versmachtend. En al is het dan niet zijn beste set — Petitjean zit er soms met zijn gitaar en percussie naast –toch grijpt hij ons naar de keel.
Een van de meest bevreemdende composities is “Alterah Ethi Endessiah”, afkomstig uit Endessiah, zijn debuut dat in 2009 werd uitgebracht op Kaosthetik Konspiration. In “Severh Devrah” valt dan weer vooral de nerveuze percussie op. Dat nummer maakte Treha Sektori met onze eigenste Syndrome (Amenra’s gitarist Mathieu Vandekerckhove) voor een sampler naar aanleiding van de tiende verjaardag van Cyclic Law. Dat Canadese label bracht ook zijn tweede plaat uit. Zo ziet u maar hoe er onder de dikke mist een artiest met oneindig veel mogelijkheden schuilt.
Het Canadees-Amerikaanse Locrian gaat ook heel ver in het streven naar vernieuwing. Maar dan op een meer schizofrene manier, want in de black metal sluipen ook invloeden van drone-muziek, elektronica en noise. Zelf beschouwt de band kraut en death metal als voornaamste invloeden, en dat is er eigenlijk ook in te horen. Je zou zo een potpourri kunnen verwachten, maar Locrian slaagt er op zijn recentste plaat Infinite Dissolution in om alles samen te ballen tot een (bij momenten) uiterst intense, epische sound. In Het Bos worden de nummers uit die plaat samen met enkele uit zijn voorganger Return To Annihilation voorgesteld.
Maar nog meer dan bij Deafheaven moet u openstaan voor de unieke sound, die live lijkt te zweven tussen Liturgy, SunnO))) en Autechre. Zo wordt het eerste nummer gedomineerd door oorverdovende gitaarnoise, verwoestende repetitieve drums en onaards geschreeuw. Het tweede nummer brengt al meteen hoop in de duisternis dankzij het haast euforische gitaarwerk van André Foisy en de ijle vocalen en dito keys van toetsenman Terence Hannum. En zo sleurt Locrian de toeschouwer constant mee van SunnO)))-achtige drones naar beukers met ambient-passages en gitaarruis, véél gitaarruis. De nummers worden op technisch hoogstaande wijze aan elkaar geplakt en de bandleden spelen alsof hun leven ervan afhangt. Toch blijft Locrian door zijn specifieke sound een uitzonderlijke band en zal die ongetwijfeld metalfans blijven verdelen. Wat ons betreft: meer van dat graag in de toekomst!
De volgende Bos-avond waar u (ja, u!) moet bij zijn, wordt georganiseerd samen met de nieuwe concertorganisatie Ondergronds. Dragged Into Sunlight, Gnaw Their Tongues, Terzij De Horde én Laster zijn op zaterdag 13 februari de zwartgallige koren van dienst.
