In afwachting van nieuw werk van Haruki Murakami dat dit jaar nog in Japan verschijnt, trachten uitgevers zowat al het oude werk van de Japanse bestsellerauteur in vertaling uit te brengen. De voorbije jaren is dan ook zowat zijn hele oeuvre in het Nederlands verschenen, op zijn eerste twee werken en de helft van de verhalenbundel The Elephant Vanishes na. Die laatste verscheen onder die titel in het Engels en kreeg een beperkte Nederlandse vertaling onder eenzelfde naam.
Naar het hoe en waarom daarvan heeft eenieder het raden, al mag net zo goed aangestipt worden dat ook de Engelse (Amerikaanse) verhalenbundels zich weinig aangelegen lieten van publicatiedatum of -bron bij het samenstellen van de respectievelijke bundels The Elephant Vanishes en Blind Willow, Sleeping Woman (dat wel in zijn geheel vertaald werd als Blinde wilg, slapende vrouw). Relevanter in het hele verhaal lijkt dan ook dat met Kangoeroecorrespondentie het tweede deel van de oorspronkelijk in 1993 verschenen bundel (eindelijk) in het Nederlands beschikbaar is. De verhalen zelf dateren overigens van 1980 (“A Slow Boat To China”) tot 1991 (“Het groene monster”) zonder dat er grote verschillen te vinden zijn qua stijl of thematiek.
Literair gezien is Murakami nooit de grootste schrijver geweest, noch is zijn schrijftalent ten goede of ten kwade veranderd doorheen de jaren. Ook qua thematiek heeft hij weinig evolutie doorgemaakt: zijn mix van magisch realisme en personages die meer de feiten ondergaan dan actief hun eigen leven in handen nemen, blijft een rode draad doorheen zijn werk. Wat Murakami dan ook zo bijzonder maakt, althans voor de fans, is de consistentie in zijn werk: zowat elk boek van hem herbergt dezelfde elementen waardoor een gevoel van herkenning ontstaat, wat gezien het vreemde universum dat hij gecreëerd heeft, overigens geen overbodige luxe is.
In de wereld van de Japanse auteur lijkt alles op het eerste oog steevast normaal te zijn tot een kleine gebeurtenis allerlei mechanismes in werking zet en zijn hoofdpersonages zich een speelbal zien van allerlei krachten en fenomenen. Zelfs wanneer er niets vreemds gebeurt in het verhaal, blijft er tussen de regels iets ongeregelds ademen en houden de bizarre wezens en verontrustende wendingen zich buiten de bladzijden verborgen. Het is die sfeerschepping die elk boek van Murakami het lezen waard maakt, maar die zijn langere verhalen ook een meerwaarde geeft tegenover zijn kortverhalen. Die laatste voelen immers vaak aan als korte etappes binnen een groter geheel, een gevoel dat nog versterkt wordt door het feit dat Murakami sommige van deze verhalen recycleert voor zijn romans.
Wie de kortverhalen van Murakami ter hand neemt, opteert dan ook best voor een langere rit waarbij meerdere verhalen na elkaar gelezen worden. Op die manier krijgen de verhalen op zich niet noodzakelijk meer betekenis, maar ontstaat er wel een bereidheid en ontvankelijkheid voor het licht alternatieve Murakami-universum waar zelfs een banaal verhaal over het afrijden van gras (“Het laatste gazon van de middag”) of de afkeer die een vrouw van haar man krijgt wanneer ze hem in Lederhosen voorstelt (“Een lederhose”), een gevoel van onbehagen en bevreemding kan oproepen. Het “doorlezen” maakt ook de eenheid duidelijk die leeft tussen zulke uiteenlopende verhalen als de banale discussies tussen broer en zus (“Een familiegeschiedenis”) en het naar horror neigende “Het groene monster”.
Met Kangoeroecorrespondentie is, zoals aangestipt, zowat alles dat buiten het Japanse taalgebied van Murakami beschikbaar is, nu ook in het Nederlands vertaald. Liefhebbers van het werk van Murakami kunnen in afwachting van de vertaling van zijn laatste boek (Shikisai wo motanai Tasaki Tsukuru to, Kare no Junrei no Toshi) met deze bundel hun hart ophalen zonder daarvoor De olifant verdwijnt (opnieuw) ter hand te moeten nemen. Neofieten starten evenwel beter met pakweg Kafka op het strand of De opwindvogelkronieken want zoals al eerder vermeld, is de hardloper Murakami vooral een auteur die schittert op de lange afstand.
