Schotten hebben nooit bekend gestaan om hun veroveringsdrang. De geschiedenis van het land leert ons eerder dat de meeste Schotten helemaal niet verbaasd opkeken wanneer de zoveelste Engelse koning besloot het volk nog maar eens een paar decennia onder de knoet te houden. In veel gevallen leidde de vaak onderhuidse frustratie van de Schotten ten opzichte van het Engelse regime tot opstanden met een meer dan bloederig einde. De jongens van Biffy Clyro hebben het niet zo begrepen op een fysieke aanpak. Geen geweld voor hen, maar wel een zekere weg naar de top van de Britse hitlijsten met hun zesde plaat.
Vraag aan tien inwoners op het Europese vasteland om een nummer van de bestverkopende Britse rockband van het moment op te noemen; je mag je gelukkig prijzen als iemand de groep überhaupt kent. Biffy Clyro is het levende bewijs dat succes in het thuisland – zelfs als Engelstalige stadionvuller – geen garantie is tot roem op den buiten. Met Opposites, een plaat geschoeid op de leest van een meer toegankelijk geluid dan de trouwe fanbase gewoon is, werd een poging gedaan om eindelijk ook wat zieltjes te winnen op het Europese continent. De toekomst zal uitwijzen of de band het in zich heeft om na Groot-Brittannië ook in de eurozone door te breken, maar hoe dan ook, aan Opposites zal het alvast niet liggen.
Biffy Clyro wordt op basis van de back catalogue gemakshalve in het vakje van de alternatieve rock geplaatst, maar iedere aandachtige luisteraar hoort dadelijk dat die vlieger niet meer opgaat. Sinds Only Revolutions, de plaat die hen na meer dan tien jaar zweten en zwoegen bombardeerde tot supersterren, biedt de band een openlijk commercieel geluid aan gericht op hoge verkoopscijfers en – dare I say it – de totale verloochening van de oorspronkelijke positie als alternatieve Schotse underdog in een Engelse kennel; een imago dat de band wél krampachtig wil behouden. “Different People”, het startpunt van Opposites, lijkt dat sentiment te bekrachtigen. Het snelle gitaarspel dat in het midden van het nummer op gang komt, lijkt een goedmakertje te zijn voor de langgerekte orgeltonen aan het begin en de simpelweg lachwekkende lyrics. Puur tekstueel lijkt het nummer een regelrechte verwijzing naar het verkoopssucces van anderen en de uitdaging die de band daarin lijkt te vinden. Leuk, maar wat wil je nu eigenlijk?
Verder op het album krijg je nummers zoals “Black Chandelier”, “Victory Over The Sun”, of “Biblical”; één voor één nummers die geen ander doel lijken te dienen dan radiotijd te scoren. Dit zijn nummers waarmee Biffy Clyro als het ware de oorlog verklaart aan de Chris Martins van deze wereld. Stuk voor stuk tracks met mooi opgebouwde strofes die perfect aangevuld worden met vrolijk meezingbaar rijmende refreinen, ondersteund door een dijk van een ritmische oorworm. Met “Opposite”, “The Thaw” en “Skyline” krijg je dan weer drie tenenkrullende ballads door je strot geramd. Alsof dat nog niet erg genoeg is, gaat “Skyline” gepaard met een synthetisch geluid dat veel weg heeft van die eerste dancedemo’s die iedere beginnende dj met een blik vol afschuw in de prullenmand kiepert. De drang om te experimenteren valt ook in “Spanish Radio” niet te negeren. Biffy Clyro maakt hier gebruik van mariachi-elementen die staccatogewijs bijdragen tot een nummer dat verdrinkt in theatraliteit.
Zelfs homeland Schotland gaat roemloos ten onder. De doedelzakken worden bovengehaald in “Stingin’ Belle”, nochtans één van de betere nummers op Opposites, en maken van een perfect aanvaardbaar rocknummer een nationalistische statement dat geen enkele niet-Schot zal begrijpen. Een beetje zoals Arno die beslist dat hij saxofoonsolo’s zou moeten spelen… Not a very good idea, lads. Is er dan niets terug te vinden van de Biffy Clyro van voor de grote Mercury Prize-nominatie? Gelukkig wel. Het snelle, punkachtige geluid dat de begindagen van de band zo typeerde is nog duidelijk te horen in het gitaarspel op “Sounds Like Balloons” en “The Joke’s On Us”, ronduit het beste dat Biffy Clyro op zijn zesde langspeler te bieden heeft.
Aan het einde van het album blijft de vertwijfelde luisteraar met een pak vragen achter. Wat een louteringsplaat had moeten worden na het drankprobleem van drummer Ben Johnston, blijkt een kleffe hap die vooral goed moet aanslaan bij het onwetende Europese publiek. Verkoopsmatig is Opposites een nieuwe mijlpaal in Biffy Clyro’s carrière en met optredens op Rock Werchter en een aantal andere grote Europese zomerfestivals in het vooruitzicht lijkt het nog maar een kwestie van tijd voordat Biffy Clyro ook op het vasteland potten gaat breken. Tegelijkertijd is Opposites het product van een band die zijn eigenheid verkocht in ruil voor commercieel succes in delen van de wereld waar niemand zit te wachten op the next best thing uit Schotland. William Wallace en Robert the Bruce draaiden zich alvast om in hun graf.
