Shit is going down in de Belgische elektronische scène. Terwijl de modale StuBru-luisteraar naar Goose ging kijken in een uitverkochte AB – in drie shiften, nota bene – volgt de hipster vandaag vooral de underground. Pomrad scoorde een tijdje geleden al eens een regelrechte voltreffer. Nu is het de beurt aan Andrew Claes’ project Internal Sun, die onder eigen beheer een EP met dezelfde naam op je bord gooit.
En om maar meteen de kaarten op tafel te gooien: ook deze keer is het flink raak. Net zoals bij Vlotjes werd er flink gegraaid in de platenstapel van Warp. Maar daar houdt de vergelijking wel op. Want waar Pomrad vooral zijn plaats vindt naast high energy producers als Rustie en Hudson Mohawke, doet Internal Sun andere belletjes rinkelen.
Flying Lotus, bijvoorbeeld, moet wellicht op repeat doorheen Claes’ huis geschald hebben. Vooral diens laatste, Until The Quiet Comes, lijkt gestoeld op enkele van dezelfde muzikale elementen en ideeën. En net als FlyLo heeft Andrew een duidelijk hoorbare achtergrond in jazz. Het mag dan ook niet verbazen dat hij ook onderdeel is van BRZZVLL.
Dat betekent daarom nog niet dat de twee platen qua stijl, narratieve lijn en songstructuren sterk op elkaar gelijken. Het is eerder de sterke nadruk op sfeer en intuïtie die de link blootleggen. Dankzij eenzelfde knack voor mysterieuze klankwolken en bovenal erg organisch aanvoelende beats en melodieën doet Internal Sun gedurende een klein halfuur de wereld rondom je wegdrijven.
De beste voorbeelden zijn misschien wel openers “Mindcoat” en “Altsequoia”, waarin traag ontwikkelende melodieën gesteund worden door een ruggengraat van knisperende beats en bleeps. Af en toe mag het ook wat steviger. Met een iets grotere focus op de beat, wordt “Spacedropper” bijna dansbaar.
Ongeveer halverwege dat nummer komt het eerste en vrijwel enige emotionele keerpunt. Het mag dan wel kort zijn, het wisselt het akkoordenschema en neemt de melodie even over: even krijgen we een onomwonden glimp op Alcyone, de interne zon uit de theorie die als uitgangspunt dient voor dit project. Maar treur niet, lieve lezer, want wie de tijd neemt en gaat zitten voor Internal Sun, zal merken dat andere hoogtepunten legio zijn, ook al zijn ze moeilijker te vinden.
Over de sound kunnen we kort zijn: die is erg proper. Maar beschouw dat niet als een minpunt, het is slechts een keuze die elke producer moet maken. En die keuze heeft zijn voor- en nadelen. Veel van de kracht van de songs en vooral van de ritmes wordt namelijk gewonnen uit Andrew Claes’ heldere high def. De downside is dan weer dat je af en toe een tikkeltje edge mist.
Laat dat vooral de pret niet bederven, tenslotte is het een bedje waarin veel vergelijkbare muzikanten al eens recupereren van het feestgedruis. En zoveel elektronisch lekkers hebben we al een tijdje niet meer gehoord vanuit de Belgische underground.
We sluiten af met de vaststelling dat er op Internal Sun deels gebruik werd gemaakt van een EWI, of electric wind instrument – zoiets als een elektrische saxofoon. Slechts een gimmick? Verre van. Het is mede hierdoor dat Internal Sun zo organisch klinkt. We zouden echter niet willen dat u enkel onthoudt dat er op deze EP erg vreemde instrumenten worden gebruikt. Claes verdient met Internal Sun simpelweg beter.
