Een raar beestje, dit AMOK: een album met muzikanten, ideeën, productie en muziek die respect, applaus en hier daar een bewonderend baardstrijkje afdwingen. Alle onderdelen zijn fantastisch, maar het geheel maakt ons minder warm dan verwacht.
Atoms For Peace is een supergroep: een verzameling topmuzikanten die, na een drankje of tien op een of andere receptie, besloten ‘eens wat samen te doen’. De aanleiding daarvoor kan zijn dat iemand net in een thuisstudio heeft geïnvesteerd en dat vrouwlief net dat keertje te veel ‘ja, vorig jaar moest je dat absoluut hebben, maar nu staat het mooi stof te vergaren, net zoals die hoogtechnologische hometrainer waarmee je eindelijk dat pensje ging wegwerken, maar goed, ik zeg niks’ heeft gezegd. Dus nodig je wat volk uit om in al dan niet zwaar geïntoxiceerde toestand te jammen en muziekjes te luisteren op een ace stel boxen. Soms levert dat memorabele songs op, in veel gevallen een aanstekelijk zootje topmuzikanten dat zich te pletter amuseert, maar in de meeste gevallen hoop je toch dat het verzamelde talent hun day job vooral niet opzegt (hoewel: dat Flea zich vooral laat gaan).
Atoms for Peace is een vreemde eend in de bijt der supergroepen. Yorke stelde de band samen om met zijn soloplaat The Eraser te touren. Het einde van de tour werd gevierd met een drie dagen durende jamsessie in de studio. Yorke nam een hoop muziek mee naar huis en deed er twee jaar over om uit die berg materiaal samen met Nigel Godrich negen tracks te distilleren.
Dat maakt dat het album, de songs en de flarden muziek waaruit ze zijn opgebouwd, door weinig meer worden samengehouden dan dat ze door Yorke en Godrich gekozen zijn uit jamsessies waar ook Flea, Joey Waronker en Mauro Refosco bij waren. Atoms for Peace is geen band, maar een groep sessiemuzikanten uit wiens jamsessie twee laptopnerds een album geconstrueerd hebben.
Daarom dat “Dropped“ duidelijk verwant is aan “Lotus Flower” uit Radioheads laatste, maar nooit dezelfde spanning kent: het cement van een samenspelende band ontbreekt. Of neem “Ingenue”: een time signature waarvoor je hogere algebra moet gestudeerd hebben, spannend brommende en glijdende synths en een erg nerveus lekkende kraan op de achtergrond. De elektronicanerd in (mvm) krijgt er niet genoeg van, maar heeft het ook al eens eerder gehoord. Bij Boards of Canada bijvoorbeeld, al zou hetzelfde materiaal bij hen waarschijnlijk tot drie minimalistischer tracks leiden. Ook “Unless” klinkt als een update van geluiden die WARP-artiesten met minder geavanceerde apparatuur produceerden: minimaal beginnend, maar laag na laag opbouwend tot een wel erg dichtbevolkte, maar steeds helder klinkend woud aan geluid.
Op de tweede plaathelft winnen de muzikanten het al eens meer van de laptopproducers. “Stuck Together Pieces” is gebouwd op een verraderlijk eenvoudige mix van bas en percussie met subtiele imperfecties. “Judge Jury and Execution” klinkt het minst als studioplakwerk en ook op “Reverse Running” spelen nauwelijks bewerkte bas- en percussielijnen van Flea en Waronker de hoofdrol. Helaas gebeurt er verder weinig echt memorabel in deze track.
AMOK beluisteren is dan een vreemde ervaring, ook al zijn er topmuzikanten aan het werk en zijn er meesterlijke tracks van gebrouwen, de muziek komt nooit echt tot leven. We missen de ziel en structuur die The Eraser, In Rainbows en The King of Limbs wel hebben en die Flying Lotus, Burial en Four Tet ook vlotjes in hun composities weten te krijgen.
Maar AMOK is zeker wel een wonderlijk geproducet album: het resultaat van Thom Yorke en Nigel Godrich hun puzzelwerk is absoluut fantastisch. Als je er de tijd voor hebt, is AMOK een geweldig album om in te verdwalen, maar als achtergrondmuziek kabbelt alles een beetje weinig uitzonderlijk voorbij: een fascinerend curiosum voor fans en muzieknerds.