Seks. Wat? Seks. Nog eens? Seks! En nu in koor: SEKS! Kijk, we zijn nog heel, niet neergebliksemd door Gods toorn, spontaan opgebrand of op weg richting vagevuur. We leven stilaan in tijden dat we zonder schroom over de liefdesdaad kunnen spreken, zonder te moeten gaan biechten bij de lokale priester. Spijtig genoeg is dat nog niet overal het geval, zoals in – waar anders – Hollywood. Oké, af en toe krijgen we wel eens een blote borst te zien, maar voor het echte naakt moet je gaan kijken naar het onafhankelijke filmcircuit. Kijk maar naar Shame vorig jaar: briljante film, maar hij werd in Hollywood doodgezwegen tijdens het Oscarseizoen. Recent had ook Steven Soderberghs het moeilijk met zijn Liberace-biopic Behind The Candelabra. De studio’s moesten er niets van weten, met als reden: te gay. The Sessions is ook een film die zich open en bloot geeft en er nog eens een fameus taboe bovenop gooit, namelijk het seksleven van een compleet verlamde man. Wij zijn niet preuts en vonden dit dan ook genietbare en eerlijke cinema, die nooit openlijk met het vingertje wijst.
The Sessions zoekt zijn inspiratie bij het waargebeurde verhaal van Mark O’Brien (John Hawkes), een verlamde journalist en poëet die zich, ondanks zijn fysieke beperkingen, inzette voor het welzijn van andere gehandicapten. We ontmoeten hem vastgekluisterd aan een ijzeren long, een logge machine die zijn ademhaling ondersteunt en hem in leven houdt. Mark kan enkel zijn hoofd bewegen, maar houdt toch de moed erin door te schrijven en dankzij een gezonde dosis zelfrelativering. Toch knaagt er iets aan hem: op 38-jarige leeftijd is hij namelijk nog steeds maagd. Mark snakt er naar om zijn lusten eens te botvieren, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Na een onsuccesvol aanbod aan zijn jonge verzorgster (Annika Marks), besluit hij op aanraden van zijn priester (William H. Macy) zich te beroepen op de sekstherapeute Cheryl Cohen-Greene (Helen Hunt). Met haar hulp hoopt hij eindelijk zijn maagdelijkheid te verliezen.
The Sessions is het soort film waarmee je in twee gevarenzones kan belanden: ofwel verval je in sentiment, ofwel maakt de film zich schuldig aan belerend gepreek. Godzijdank dat regisseur Ben Lewin zich intelligent genoeg toont om beide valkuilen mooi te vermijden. Lewin hanteert een thema dat behoort tot de zogenaamde “laatste taboes” (wat dat ook mag betekenen), maar lijkt zich daar weinig van aan te trekken. De film weigert zich te gedragen als een belangrijke prent die zijn kijker de ogen probeert te openen omtrent het seksleven van mensen met een ernstige lichamelijke beperking. Ben Lewin probeert eerder om de bioscoopganger op zijn gemak te stellen door het thema subtiel en ongeforceerd aan de man te brengen. Dat gebeurt op twee manieren: door een nuchtere en ongebonden aanpak en een bende acteurs die zich met overgave op hun rollen gooien.
Vergis je niet. The Sessions is geen straightforward drama, maar eerder een tragikomedie met oprechte romantische aspiraties. Daarbovenop krijg je ook nog eens een heerlijke dosis zelfrelativering, hoofdzakelijk uitgedrukt door het hoofdpersonage. John Hawkes, die we de afgelopen jaren vooral in dreigende rollen hebben gezien, is nu hartverwarmend als een man die de humor wel inziet van zijn penibele situatie en als een zenuwachtige tienerjongen toewerkt naar zijn eerste seksuele contact. Geen gemakkelijke klus om een personage te spelen dat gekluisterd is aan een bed en een groot deel van zijn dag doorbrengt in een machine. Hawks acteert enkel met zijn gezichtsexpressie, hoog stemmetje en de grappige wijsheden die hij mag brengen. Mooi voorbeeldje: “I believe in a God with a sense of humor. I would find it absolutely intolerable not to be able to blame someone for all this.” Ook mooi zijn de gesprekken die Mark voert met priester Brendan, William H. Macy in lichte rock ’n roll-modus als Marks raadgever.
Naast een welgekomen gevoel voor humor beschikt The Sessions ook over het lef om zichzelf bloot te geven, letterlijk en figuurlijk. Wanneer het aankomt op Marks sessies met sekstherapeute Cheryl, laat Lewin weinig aan de verbeelding over. Oké, de klinische stijl van een Michael Haneke moet je nu ook niet verwachten, maar de seks is wat het is in deze film, en wordt op een natuurlijke, no-nonsens manier in beeld gebracht. Terwijl Mark weerloos op het bed ligt helpt Cheryl Mark om stap voor stap zijn lichaam te ontdekken en hem uiteindelijk tot een hoogtepunt te leiden. Het aspect dat het meest wordt aangehaald bij het bespreken van deze film is Helen Hunt die volledig uit de kleren gaat en full frontal voor de camera dartelt. Sommige vinden dat moedig, wij zien dan weer een toegewijde actrice die beseft wat noodzakelijk is om dit gevoelig thema op de juiste manier op het witte doek te brengen. Het naakt voelt dan ook nooit geforceerd of ongemakkelijk aan, maar ligt volledig in lijn met de onbevangen regie van Lewin. (Hoewel het opvalt dat John Hawkes’ edele delen wél netjes buiten beeld worden gehouden. Hollywood vindt piemels vies.)
Wij vonden The Sessions een zeer genietbaar kleinood dat gevoelige materie op een volwassen en onbevooroordeelde manier weet te brengen. De film ontroert, maar tovert vooral ook een glimlach op je gezicht door de sympathieke personages. Niet alles is even geslaagd. Zo is het personage van Moon Bloodgood een spijtige toevoeging die af en toe (met weinig succes) voor wat comic relief moet zorgen en komt Cheryls thuissituatie nooit tot zijn recht. Geen grote film, maar ook geen film om links te laten liggen.
