De luit mag in Jozef Van Wissem dan al een hedendaagse ambassadeur gevonden hebben, het blijft een gewaagde onderneming om het instrument ter hand te nemen zonder in stoffige clichés gevangen te worden. Gilbert Isbin durft het aan en etaleert, in duet met contrabassist Scott Walton, de lyrische kracht van het instrument.
Gilbert Isbin legde al een indrukwekkend pad af dat de grenzen van de klassieke gitaar in alle richtingen wist af te tasten. Vooral met een plaat als Solo Works leverde hij een moeilijk verteerbare brok abstractie af. Maar luister ook naar de prachtige bewerkingen van Nick Drakes klassiekers op Gilbert Isbin Plays Nick Drake. Vooral die laatste is een ideaal startpunt in de ruime discografie van de Bruggeling. Een discografie die trouwens bol staat van de samenwerkingen met zeer uiteenlopende muzikanten. Nu is Scott Walton dus aan de beurt. Deze pianist/contrabassist bouwde ook al een indrukwekkend resumé op met onder andere Nels Cline en Wadada Leo Smith als meest in het oog springende namen.
Recall is niet de eerste ontmoeting tussen de twee muzikanten. Zo speelden ze ook al samen op Venice Suite, met Gilbert Isbin toen nog op gitaar. Intussen heeft Isbin zich dus omgeschoold tot luitist en in die hoedanigheid deelde hij ook al enkele malen het podium met Walton. Die ervaring is duidelijk te horen op Recall, een plaat die drijft op de interactie tussen de twee muzikanten. Walton beperkt zich niet tot ritmische ondersteuning en gaat evengoed mee in melodie en sfeerschepping. De akoestische klankkleuren van contrabas en luit vormen zo een muzikaal geheel dat evengoed rustieke beelden van de Brugse vesten als de sfeer van rokerige jazzclubs weet op te roepen.
De plaat bestaat uit originele composities en improvisaties, met als enige uitzondering “Soedansdochter”. Walton voorziet het nummer van een jazzy intro en danst vervolgens verder rond het repetitieve thema, ingezet door Isbin, om samen uit te komen op een traditiegetrouwe interpretatie van dit middeleeuwse volkslied. Bij wijze van statement slaat opvolger “Unhinged” met zijn op klank gezette stuiptrekkingen die traditie plots aan diggelen. Het zijn vooral dit soort improvisaties waarin alle conventies over boord worden gegooid ten voordele van de grenzeloze creativiteit, gelukkig altijd ten dienste van het gevoel dat wordt uitgedrukt. Toegegeven, de finale van “Flutter” gaat wel tot aan het randje van wat men doorgaans als muzikaal omschrijft. Toch blijft het bewonderenswaardig dat te midden van de gecontroleerde chaos de dialoog centraal blijft staan.
Het duo is dus niet gebonden aan genres en gebruikt elementen uit de klassieke Middeleeuwse traditie, jazz en avant-garde om de songs gestalte te geven. Dat Isbin als componist over een even uitgebreid palet beschikt, bewijst hij met een nummer als “Embra” waarin klassiek hand in hand gaat met aan John Coltrane refererende jazzmotieven. Ook “Panting”, “Along Green Ditches” en “Recall” zijn fris klinkende hoogtepunten die statig en elegant, maar evengoed poëtisch en filmisch uit de hoek komen. Want ondanks de bescheiden bezetting weet het duo een vol en ruimtelijk geluid neer te zetten, onder andere dankzij de ongebreidelde creativiteit van Walton. Hij benut zijn instrument op werkelijk alle mogelijke manieren om die typisch dunne klank van de luit aan te vullen. Met of zonder strijkstok, martelend of zacht strelend, maar altijd zuiver akoestisch wisselt hij soundscape-achtige passages af met vloeiende baslijnen die op geen enkel moment in de weg lopen van Isbin.
“Recall” bevat bij momenten best wel moeilijke muziek die de nodige aandacht vergt. Met relatief korte nummers en de perfecte balans tussen avontuur en toegankelijkheid compenseren Isbin en Walton die hoge drempel. Ze leveren met Recall een werkstuk af dat, meer nog dan door de ongewone bezetting, opvalt vanwege z’n tijdloze klasse.
