Zeggen dat Rhye uit het niets komt, is liegen: al ruim een half jaar lang doet het wereldwijde web zijn werk en voedt het de nieuwsgierigheid. En nu het debuut er is, kunnen we het zaakje gaan kaderen. Klop alvast een nageltje in de muur voor ons.
Aanvankelijk wisten we niks over Rhye. Een vage, moeilijk te googelen groepsnaam. Maar dat nummer dat ze op de wereld loslieten, “Open”, is een meesterwerk. Die schaamteloos melodieuze strijkers van de intro, vleugjes harp en blazers en dan die stem die invalt, als massageolie die uitgesmeerd wordt: “I’m a fool for that shake in your thighs / I’m a fool for that sound in your sighs / I’m a fool for your belly / I’m a fool for your love”. Een hedendaags “Sexual Healing”, dé soundtrack voor de oudste beweging ter wereld.
Daarna was er “The Fall” en we weten nog altijd niks. Die stem, een man of vrouw? Zwart-wit foto’s met veel ruis, details van een naakt vrouwenlichaam, videoclips. Kunnen we ons overgeven aan iets, aan iemand, waar we eigenlijk amper iets over weten? Dit tweede nummer doet de honger naar meer informatie en meer songs groeien. Minder zweverig dan “Open”, maar melancholischer met slagakkoorden op piano. En opmerkelijk, “The Fall” situeert zich qua inhoud aan de andere kant op de as der emoties die liefde teweegbrengt: “Don’t run away / Don’t slip away my dear”. Een as die op het hele album bewandeld wordt, zal later blijken.
Als dan debuutplaat Woman wordt aangekondigd, is dat ook een teken om uit de schaduw van het mysterie te treden. Rhye blijkt een duo dat zich in het bevolkingsregister van LA inschreef en bestaat uit Mike Milosh, die we ook horen zingen, en Robin Hannibal. Door de twee hierboven vermelde nummers ligt de lat meteen hoog voor dit album. Aanvankelijk is het de voorkennis die er voor zou kunnen zorgen dat je denkt dat het beste kruid verschoten is met de vooruitgestuurde songs, toevallig ook nummer 1 en 2 op de tracklist. Maar na een paar luisterbeurten smelt de rest van de nummers mooi mee tot een geheel van soul, pop, moderne r&b en seks. Net expliciet genoeg om niet platonisch te zijn en stijlvol genoeg om niet gratuit te zijn.
Rhye maakt muziek die schijnbaar ongedwongen klinkt, maar er je toch toe verleiden om elkaar halverwege te ontmoeten. De boxen verspreiden een lokroep. “Last Dance” klinkt veel funkier, als een late night versie van Jamie Lidell, met steeds die zweverige stem van Milosh. Meer uptempo is “3 Days”, dat wordt gestuurd door een drumcomputer en als een kruispunt zonder verkeerslichten het ene accent na het andere over zich krijgt. Milosh bekent: “It’s just me nature / I ruin love”. “One Of Those Summer Days” neemt flink gas terug en ademt verlangen, naar meer dan alleen maar blauwe lucht, een zacht briesje en wuivend koren.
In tien songs weet het duo Milosh/Hannibal perfect de liefde te benaderen langs de vele verschillende invalshoeken, maar steeds met de nodige passie. Realistisch, maar met bergen marges voor dromers. Het is eens iets anders in een wereld waarin de tieten en tinten ons bijwijlen rond de oren vliegen. ”Helps to relieve my mind”.
Op 6 maart speelt Rhye een van zijn weinige Europese concerten in de Botanique (uitverkocht).
