Proberen ontcijferen waarom The Wilderness zo goed is, heeft weinig zin. Wie dat wel doet, zal weinig positiefs aan dit album ontdekken. Escapisme en ratio vallen niet te rijmen.
Als een album goed is, is dat meestal om duidelijke redenen: snoeiharde beats, krachtige lyrics, ongeziene originaliteit, een verbazingwekkende productie, euforie, melancholie en ga zo maar door. Maar soms is het minder gemakkelijk om uit te leggen waarom een plaat precies zo geweldig is. In dat hokje past The Wilderness van Cemeteries. Soms straf, maar soms ook weer niet. Of toch wel. Twijfel en onduidelijkheid. Op zich ook al een interessant gegeven. Of niet?
Er is niet veel tijd voor beschouwing want The Wilderness kidnapt prompt je geest. Je knippert met je ogen en opeens lig je ergens in een comfortabele ligstoel in de tuin van een afgezonderd huis. Ergens in de jaren 60 in Amerika. Het is valavond — de omgeving baadt in een Instagram-filter — en je geniet nog na van de ondergaande zon. Pink Floyd klinkt zachtjes vanuit de keuken en de zomerse geur van droge dennenbomen waait je tegemoet, maar toch hangt er een schaduw over dat momentaan geluk. Straks moet je het donkere bos in, waar je tante die je niet goed kende begraven wordt. Tussen de aangename halfdroom in je ligstoel en de begrafenis van je tante ligt een schemerzone. The Wilderness begeleidt je door dat doodse moment. Die bevreemdende rouwstoet naar het bos. Obscuur. Semionheilspellend.
Aan sfeerschepping geen gebrek op dit debuut van Cemeteries. Maar de anders zo duidelijke argumenten komen niet naar boven. The Wilderness klinkt als M83, maar dan zonder het frivole en het feestelijke. Als Beach House ook wel, maar dan vlakker, met minder contrasten tussen de songs onderling. Gemoedelijke, softe popmuziek. Geeuw.
De sterkte van dit album ligt alleszins niet in variatie: noch in timbres (alle songs zijn klassiek opgebouwd rond zang, gitaar, orgel, bas en drum en alles baadt in reverb), noch in vibe (alle nummers klinken ongeveer hetzelfde: spookachtig en mysterieus). Eens focussen op de individuele songs dan maar. “What Did You See” is een zweverig slaapliedje en had zo op de soundtrack van Twin Peaks gekunnen. Leuk, maar niets wereldschokkends. De gitaar op “Summer Smoke” klinkt zoals die van Chris Isaak in “Wicked Games”. Toffe, dromerige atmosfeer, heard it before. “Leland” dan. Intrigerend gitaarspel dat het mysterie op de plaat naar een hoogtepunt brengt. Een leuk achtergrondmuziekje, maar verder? Afsluiter “A Real Gust Of Wind” is opgebouwd rond een horrororgeltje. Een mooi einde van het album, absoluut. Maar neen, de individuele songs zijn zeker geen hoogvliegers in het gigantische muzikale aanbod van vandaag.
Wat er zo sterk is aan dit album — ‘sterk’ is niet per se gelijk aan ‘goed’ — is de bovennatuurlijke kracht die ervan uitgaat. Een ongelooflijk kleffe apotheose voor deze review… Maar The Wilderness gaat verder dan sfeerschepping. Deze plaat sleept de luisteraar mee naar een gevoel of moment in tijd en ruimte dat hem/haar volstrekt onbekend is. Teleporteren en tijdreizen is dan toch mogelijk… En inderdaad, er zijn nog groepen die hun fans volledig kunnen onderdompelen in hun mystiek. Sigur Rós bijvoorbeeld. Maar Cemeteries gaat toch nog een stap verder. Het is bijna magisch realisme. De belevenis van een parallel moment dat zich 50 jaar geleden afspeelde, op een ander continent.
De wereld waarheen je als luisteraar wordt meegetroond is deze die Kyle J. Reigle voor zichzelf creëerde. Reigle — het enige groepslid van Cemeteries, maar wel een multi-instrumentalist — woont in Buffalo, een stad in de VS vol industrie en troosteloosheid. Om zich het leven wat aangenamer te maken, schiep hij zijn eigen mentale universum en in zes maanden tijd was zijn escapistische slaapkamerknutselproject een feit. Dreampop met een sinister kantje, alsof de plaat geproducet is door David Lynch. Reigle zegt ook geïnspireerd te zijn geweest door B-horrorfilms uit de jaren 80 en zijn jeugdfascinatie voor griezelige dingen in het algemeen. Vandaar waarschijnlijk die afschuwelijke en misleidende groepsnaam Cemeteries. Wie een krijsende metalband verwacht, weze gewaarschuwd.
