Een derde album kan nog steeds artiesten doen verkrampen of net helemaal doen openbloeien. Dat laatste is redelijk indrukwekkend het geval bij Riet Muylaert. Weg zijn de kleine en leuke liedjes van haar vorige platen, welgekomen de zelfzeker gearrangeerde, vaak pakkende nummers over vertwijfeling en verlies.
JackoBond is de afgelopen jaren een speciaal geval gebleken. Niet gauw in hokjes te duwen, en dan durft Vlaanderen al eens zijn stekels op te zetten. Muylaert werkte voor haar eerste plaat samen met Tom Pintens en Stoffel Verlackt, en deelt al eens het podium met Tine Reymer, Nathalie Delcroix en Wannes Capelle. Anderzijds tourde ze ook al met Liesbeth List en won ze enkele jaren geleden het naar de variétésector lonkende “Zo Is Er Maar Een” met puike covers van grote voorbeelden als Ramses Shaffy en Wannes Van de Velde. Niet voor één gat te vangen dus, en daarin hielpen de ietwat gezichtsloze eerste twee albums niet. Maar Ik Ga Op Een Berg Wonen geeft haar en haar band eindelijk de juiste smoel. Als u toch referenties wilt: ergens voorbij de kneuterigheid van Eva De Roovere, met een iets minder scherpe rand dan Hannelore Bedert.
Muylaert heeft goed begrepen dat ook nummers in onze taal wel eens grotere en avontuurlijkere arrangementen mogen hebben en sluit daarin aan bij Buurman en Jonas Winterland. Single “Als Je Van Plan Was” wordt daardoor een juweeltje waarvan de orkestrale grandeur de prachtige zanglijnen van het refrein (“Ik snap het wel dat je me verlaten wilt/Waarom doen we’t niet met twee”) aandikt. Naast Jonas Winterland het tweede bewijs in dit prille jaar dat de popmuziek in onze eigen taal volwassen geworden is.
De piekfijne arrangementen van bandlid Tim Vandenbergh staan altijd ten dienste van het nummer en zorgen mee voor een bloedmooie flow in het hart van de plaat. “Mag Ik Gelukkig Zijn” hangt aan elkaar van prachtige vragende zanglijnen, op “Aanwezig” bezingt Frank Boeijen mee een koppel dat het spook van ontrouw niet verjaagd krijgt, terwijl strijkers en koperblazers u op het verkeerde been zetten door nooit voluit te gaan. Dat spel loopt voort in “Zijn Zonder Jou” totdat het daar wel tot een uitbarsting komt, en leidt tot het hoogtepunt van de plaat, “Wat Een Mooie Dag”. Een titel die een rood alarm doet afgaan, maar die wel het beste nummer van Muylaert tot dusver herbergt, waarin de huilende strijkers onder een zin als “Ik ben blij dat wij hier zijn” voor kippenvel zorgen. Straf.
Niet alleen als songschrijver, maar ook als tekstschrijver is Muylaert enorm gegroeid de afgelopen jaren. Eindelijk is dat dialect ook bij haar overboord gegooid, zodat haar teksten veel natuurlijker overkomen. De manier waarop ze in “Sleur” een koppel in ademnood beschrijft (“Ik wil jou nog één keer voor ’t eerst ontmoeten”) verraadt een sublieme observeerster in Muylaert. Ook weg zijn de overbodige spitsvondigheden en opleukerijen, Frank van der Linden kon haar ervan overtuigen dat schrijven schrappen is. Het leidt tot persoonlijke eerlijkheid die naar eenieder van u te vertalen is.
Ook zingt Muylaert beter en afwisselender dan ooit met een stem als donkerblauwe mascara rond de gezongen woorden. Ik Ga Op Een Berg Wonen is een verdieping en filtering van de weemoed die haar beste nummers op de vorige platen kenmerkte. Een plaat die eindelijk de livereputatie van de band bijbeent en voor een stevige, eigen sound zorgt: die van een natuurlijke, elegante melancholie die u een pijnlijk herkenbare spiegel voorhoudt. JackoBond moet een blijvertje zijn.
JackoBond stelt de plaat op 21 februari voor in de Roma in Borgerhout en trekt daarna op tournee door Vlaanderen tot in mei. Alle tourdata: www.jackobond.be.
