Zitten we er echt nog op te wachten, op een nieuwe singer-songwrit(st)er? Wel, we zitten ondertussen toch ook al aan de 23ste James Bond en zolang ze het boeiend weten te houden, waarom ook niet? Maar laat ons van bij aanvang alvast afspreken dat we geen baanbrekend werk verwachten.
Met deze instelling laten we ons verrassen door de recent op het kleine maar fijne Unday label verschenen debuut EP van Imaginary Family, het alter ego van de jonge Joanna Isselé. De naam is Hidden E.P. en of daar een diepere betekenis achter schuilt weten wij niet, maar het sluit alleszins mooi aan bij de verborgen-in-je-eigen-wereldje-in-je-kamer sfeer die de muziek, alsook het mooie artwork, uitademen.
Wat er dan concreet voor die bepaalde sfeer zorgt, vraagt u? Datgene wat Imaginary Family onderscheidt van haar collegae: ze vertelt graag kleine verhaaltjes. Het verhaaltje van een laboratoriummuis. Of van een professor die door zijn vrouw in de steek gelaten wordt. Of van een jongetje dat een doos verstopt in de grond. En met haar ietwat ijle stem en de schaarse maar zeer passende muzikale begeleiding krijgen deze nummers wel degelijk een sprookjesachtig karakter. Laat ons eerlijk zijn, wij zijn best opgelucht dat het eens wat anders dan hartenpijn is, 23ste James Bond of niet.
Echter, daar een EP per definitie niet zo lang duurt, wil dit ook zeggen dat elke fout harder aankomt. Zo belanden we bij “Birthday Crowd”, het vijfde en laatste nummer op de plaat. Dit nummer werd op één dag in elkaar gebokst, tijdens een “Ruisbestuiving” (http://www.ruisbestuiving.be/) sessie waarbij Imaginary Family samen met Amatorski in de studio werd opgesloten, en ze pas de sleutel terugkregen wanneer ze een nummer gemaakt hadden. Op zich een geestig initiatief, en natuurlijk moet je je in die context niet aan een meesterwerk verwachten. Dit nummer is ook niet slecht, maar het steekt wel wat af tegen zijn voorgangers. Net op het moment dat Isselé ons dorstig heeft gemaakt naar meer van haar zorgvuldig in elkaar gestoken, lichtjes donkere, dromerige sprookjes, krijgen we een anti-climax geserveerd die feitelijk helemaal niets te vertellen heeft, en nogal eentonig overkomt. Enerzijds kunnen wij begrijpen dat het een leuk duwtje in de rug kan zijn om Amatorski mee op je plaat te hebben, anderzijds heeft deze jongedame live al bewezen dat ze genoeg eigen nummers op zak heeft die beter hun plaats hadden gekend als afsluiter.
Na afloop valt het evenwel niet te ontkennen dat we gecharmeerd zijn geraakt door dit werkje. Zo is deze EP erin geslaagd ons nieuwsgierig naar, zoniet warm te maken voor de quasi obligate hierop volgende langspeler. Indien u houdt van kleine cosy nummers die met veel liefde tot bloei zijn gekomen, kan een gelijkaardig effect, na een aandachtige luisterbeurt, op u niet ontbreken. Wij zijn er zeker van dat u al minder aangename twintig minuten heeft gespendeerd in uw leven.
