Als er een postrockband is die de laatste jaren weet te verrassen, is het EF wel. Zelfs met een e.p.’tje van amper vijfentwintig minuten spreekt het Zweedse vijftal tot de verbeelding.
Melodieën, emoties en explosies zijn altijd de sterkste punten geweest van de uit Göteborg afkomstige band. De twee eerste platen teerden meer op gitaaruitbarstingen geënte instrumentale rock. Op Mourning Golden Morning werd de typische, lang uitgesponnen sound verbreed met ambient en elektronica. De gitaarclimaxen die het genre eigen zijn, verdwenen niet, maar de band werd minder voorspelbaar.
Op Delusions Of Grandeur lijken de Zweden deze muzikale lijn door te zetten. Tijdens hun optreden in de Charlatan was al duidelijk dat de nieuwe nummers warmer, en meer sprookjesachtig klinken; voor sommigen misschien iets te gezapig. Maar langdradig? Dat niet. EF lijkt steeds meer op zoek te gaan naar grootser geluid en kijkt daarvoor vooral naar Sigur Rós.
In de prachtige opener “Delusions Of Grandeur” hoor je dan ook niet alleen zweverige gitaren, maar ook blazers, strijkers en piano. Vooral de blazersamples doen de sound langzaam aanzwellen tot een episch geheel. Dan zijn er nog de vocale toevoegingen van Tomas Torsson: bij andere bands een gekende gimmick, bij de beeldschone muziek van EF passen ze wonderwel. De stemmen zijn als het ware een bijkomend instrument. EF klinkt bijna als een droomrockband.
In het intermezzo “Fem” zit heel wat minder dynamiek. De zachte gitaren en melancholische piano van Daniel Ohman vormen niet meer dan een opwarmer voor hoofdbrok “I Never Felt This Way Before”. Ook dit nummer bloeit mooi open en heeft bovendien vocale variatie in petto. Halverwege is er plaats voor een spoken word-verhaaltje, meer op het einde weerklinken spectaculaire gezangen. EF zorgt hiermee voor een hartverwarmend slotstuk.
Twee nummers hebben de Zweedse postrockers nodig om te bewijzen dat ze een heel eigen variant van het uitgemolken genre aan het ontwikkelen zijn. Dat is op zich al een hele prestatie in het hokje waarin de band onverdiend blijft hangen. Delusions Of Grandeur is een goed postrockplaatje, omdat het — o, ironie — simpelweg geen pure postrock is.
Als EF op zijn volgende volwaardige plaat nog gedurfder kan uitpakken, zit een klein wonder er misschien wel in. En wanneer de band live zou uitpakken met échte blazers en strijkers — zoals Sigur Rós, inderdaad –, zien we hem pas echt verbluffen in de toekomst.
