Nadat de popwereld de jaren negentig opnieuw ontdekte en omhelsde, is dit jaar de tijd rijp voor de rockrevival. Garbage, Skunk Anansie en No Doubt lijken gestaag op weg om hun succes van weleer te evenaren. Ergens in een hoekje bracht ook Alanis Morissette een nieuwe plaat uit, maar zij zal harder mogen knokken om haar strepen opnieuw te verdienen.
Het is cool om Alanis volledig te verguizen, maar laten we niet vergeten dat we destijds allemaal haar doorbraakplaat “Jagged Little Pill” van a tot z konden meezingen. Daarmee drukte ze onmiskenbaar haar stempel op het hedendaagse muzikale landschap, wat ze nog versterkte met de minder toegankelijke maar sterkere opvolger. Van daaruit ging het echter alleen maar bergaf en verzonk ze in een limbo tussen recyclage, knuffelrock en lauwe experimenten met digitale invloeden.
Deze tendens kan ze op haar achtste langspeler niet keren. Sowieso was het al een slecht voorteken dat deze plaat voorafgegaan werd door “Guardian”, een kruisbestuiving van “Everything” en “Thank U” met opgedreven aaibaarheidsfactor, waarin Alanis haar pasgeboren zoon belooft zijn “angel of light” te worden. We zijn ver gekomen sinds ze vond dat haar ex moest weten dat ze altijd aan hem zou denken als ze haar nagels in andermans rug zou planten.
Hoe meedogenloos het ook klinkt, Alanis-de-zangeres vaart er niet wel bij als Alanis-de-vrouw zich goed voelt. Sinds Under Rug Swept is haar mentale stabiliteit toegenomen en van dan af is het alleen maar bergaf gegaan. Is het niet ironisch dat ze nu in de verwoede pogingen om opnieuw aan te sluiten bij haar oude stijl, ergens onderweg gestrand is in haar duistere popverleden van begin jaren negentig? Ergens onder “Woman Down” schuilt een Jagged Little Pill-waardig nummer. Door er een zware vernis van stemsamples en syntheffecten over te smeren, is het nu echter enkel nog waardig als een b-side van de nieuwe Kosheen. Ook “Celebrity” probeert klauwen te tonen, maar doet eigenlijk gewoon auditie voor een Broadwaymusical. De bedrukte sfeer vol artificieel cynisme is niets meer dan een schreeuwerig beschilderd decor uit het lichtste karton.
Slechts af en toe gaat het nog de goede kant op. “Numb” is het enige nummer waarin je gelooft dat boosheid nog een emotie is waarover ze waarachtig beschikt. Deze wordt niet meer zo rauw als vroeger verwoord, maar voor een keer werkt de commerciële theatraliteit nog. In een kolkende massa elektrische gitaren en violen maakt ze een soort update van Kylie Minogue’s “Confide In Me” die het beluisteren waard is. Even verderop is er nog een voltreffer te vinden in “Edge Of Evolution”, een gezwollen stadionrockballade met een dijk van een refrein dat met geen stokken uit je hoofd te krijgen is.
De jazzinvloeden maken van het zweverige “Magical Child” nog een oké tussendoortje, maar daarmee is de kous af en voor de rest verzinkt Havoc And Bright Lights voornamelijk in ronduit vreselijke ballades. “Win And Win” kan enkel dienen voor een campagne ter promotie van een actievere derde leeftijd, “Will You Be My Girlfriend?” voor een goedkope Vitayamiddagfilm. “’Till You” wiegt je bij elk refrein verder in slaap, “Havoc” kan zelfs dat niet aangezien de irritatie bij de zagerige nasale toon te zeer toeneemt om in te dutten.
Het lijkt alsof Alanis gewoon geen moeite meer doet. De vrouw die Supposed Former Infatuation Junkie vol pende met bijtende sfeerschetsen produceert nu draken van metaforen als: “There are so many colours that I still try to hide while I paint” (“Empathy”). We wensen haar van ganser harte een gelukkig leven toe, maar op deze manier hoeven we daar muzikaal geen getuige meer van te zijn.
Alanis Morissette staat op 23 november in Vorst Nationaal
