Dat Robert De Niro al een tijdje geen wereldschokkende rollen meer heeft neergezet moeten we niemand vertellen. Toch vroegen we ons af welke acteerprestatie van de tweevoudig Oscarwinnaar ons het laatst van onze stoel wist te blazen. Een snelle blik op onze goede vriend IMDb leerde ons dat we al moeten terugkeren naar het gezegende jaar 1995, waarin De Niro zowel te zien was in Heat als in Casino. Niet dat alles wat hij daarna gedaan heeft verwaarloosbaar is, zeker niet, maar zijn Meet The Parents-fase heeft hem geen goed gedaan. Het is dan ook een kleine opluchting om hem in Being Flynn eindelijk nog eens in een rol te zien waarin hij zijn tanden kan zetten. De film zelf balanceert gevaarlijk op de flinterdunne lijn van het melodramatische verval, maar weet nog stand te houden door toegewijde acteerprestaties.

New York. De jonge Nick Flynn (Paul Dano) is na een bewogen jeugd op zoek naar zijn plaats in de maatschappij. Hij droomt ervan om ooit schrijver te worden, maar voordat hij die droom kan waarmaken, moet hij eerst zijn leven op orde krijgen. Nick trekt in bij enkele andere jonge New Yorkers, maar wordt plots gecontacteerd door zijn vader, Jonathan Flynn (Robert De Niro). Die leeft in de waan dat hij de grootste Amerikaanse auteur is van zijn generatie en zeer binnenkort zijn meesterwerk zal afleveren. Ondanks dat godcomplex raakt Jonathan steeds dieper in de financiële problemen en dreigt hij op straat te belanden. Toch wil hij zijn falen niet toegeven aan Nick en verdwijnt hij even snel weer uit diens leven. Nick laat het niet aan zijn hart komen en accepteert een baantje in een daklozencentrum. Alles gaat goed tot Nicks vader opnieuw opduikt als een van de hulpzoekenden. Hoewel zijn vader psychisch niet volledig in orde is en het daklozencentrum op stelten zet met zijn woede-uitbarstingen, kan Nick het ook niet volledig laten om zijn vader terug toegang tot zijn leven te geven, met alle ups en downs van dien.

Being Flynn is gebaseerd op de de memoires van de echte Nick Flynn, die de hereniging met zijn dakloze vader neerschreef in het boek Another Bullshit Night in Suck City. Een boek dat zulk een verhaal vertelt, kan in de handen van Hollywood al snel uitdraaien op platvloers emo-materiaal. Die valkuil is constant aanwezig in Being Flynn, maar wordt wonderwel grotendeels ontweken. Naast de vader-zoonrelatie concentreert regisseur Paul Weitz zich vooral op twee zielen die elk op hun manier vorm proberen te geven aan hun bestaan. Het personage van Paul Dano heeft nog alle kansen voor zich liggen, terwijl de alcoholische fantast die De Niro neerzet weigert in te zien dat hij al zijn kansen al heeft verspeeld en dat hij de hulp van anderen broodnodig heeft. Die focus geeft de film een aangename subtiliteit en geeft Weitz de kans om het emotionele spectrum van zijn film gestaag op te bouwen, zonder het vanaf minuut één breed uit te smeren. Weitz geeft je de kans om jezelf in te werken in de leefwereld van de hoofdpersonages, voordat het hele verhaal naar zijn ware toedracht evolueert.

Het is wanneer vader en zoon elkaar in de haren zitten in het daklozencentrum dat de film wat meer begint te neigen naar het typische Amerikaanse sentiment. Weitz kiest vanaf dan voor een demonstratieve aanpak en een nogal opzichtige registratie van het daklozenleven in een grootstad. Het is bijna alsof hij naast het centrale verhaal ook een halfslachtige documentaire wil afleveren. Loop twee minuten rond in een Brussels treinstation en je krijgt hetzelfde geserveerd als in Being Flynn.

Being Flynn is vooral gefundeerd op zijn acteurs, met De Niro op kop. Niet dat hij een Oscarwaardige rol neerzet, maar de Raging Bull-acteur mag zich eindelijk nog eens laten gaan als een agressieve en racistische dronkaard met grootheidswaanzin. De Niro is het grootste deel van de tijd all over the place, al roepend, tierend en grommend. Dat De Niro een expressief acteur is wisten we al langer en het doet bij wijlen plezier om hem nog eens alles uit de kast te zien halen. Toch weet hij daarbovenop ook een tederheid mee te geven aan zijn personage. Jonathan Flynn is een figuur die gevangen zit in zijn psychische waanvoorstellingen en daarmee wel een vorm van medeleven weet op te wekken. Daarnaast zorgt het feit dat het personage de miserabele situatie waarin hij zit niet wil inzien, er voor dat Being Flynn niet vervalt in puur melodrama. Jonathan Flynn is geen persoon die wil boeten voor zijn foute levenskeuzes, maar er met volharding blijft aan vasthouden.

Paul Dano is dan weer andere koek. Hoe goed hij ook zijn best doet om zijn rol met verve te dragen en om een integer tegengewicht te vormen voor de sneltrein van De Niro, bleven we het gevoel hebben dat Dano compleet verkeerd gecast is. Het blijft een vreemde acteur om naar te kijken, met zijn langwerpig smoelwerk, sluikhaar en irritante stem. Je accepteert hem uiteindelijk wel in de rol als verstoten zoon en aspirant schrijver, maar dat Dano de best beschikbare acteur was maak je ons niet wijs. Halverwege de film moeten we tevens geloven dat Dano in een neerwaartse spiraal terechtkomt van drank en drugs, een luik in het verhaal dat ondermaats is uitgewerkt en weinig geloofwaardig overkomt.

Being Flynn is een film die profiteert van zijn wat originelere invalshoek van twee delinquente figuren die verbonden zijn door hun liefde voor de literatuur en het schrijversvak. De acteurs en de gestage opbouw van het verhaal weten je aandacht wel vast te houden, maar uiteindelijk blijft het niet meer dan een brave en morele boekverfilming. Goed om eens te bekijken op een zondagmiddag, maar memorabel is het niet. Ach, het was tof om nog eens een glimp van de oude De Niro op te vangen.