Slow Love, Slow Turk, Slow Radio, Slow Food en Slowlorissen…“Alles wat snel is, is fout” lijkt wel yesterday’s credo. Yesterday’s welteverstaan, want vandaag aarzelden we niet om dit debuut als de bliksem weer van onze iPod te deleten.
Dát was pas een goed idee, al leek het concept Slow Magic op papier wel veelbelovend: een mysterieuze jonge artiest die zijn gezicht verschanst achter een met fluokleuren beklad zebramasker en zo een überhippe mix van droompop en chill wave te berde brengt. Fans van Washed Out, Twin Sister of Memory Tapes moeten we teleurstellen, want dit jonkie haalt geenszins het niveau van de hierboven vermelde acts.
Nochtans doet de openingstrack “Corvette Casette” ons wegdromen naar parelwitte stranden waar My Bloody Valentines’ Kevin Shields een coup de foudre beleeft met enkele aftandse en door het zeewater verweerde 808-drumcomputers en eighties-synths. De uit de doden verrezen Azoren-ontdekker Gonçalo Velho die omringd door een schare Lucayan-indianen op de vulkaan Pico een uitzinnige regendans opvoert: dat beeld roepen de monotone beat, hakkelende keys en de geloopte, hindoe-achtige chant op.
Ook het in een rozige wolk shoegaze rondwarende “Sorry Safari” kan ons met een forse dosis helium bestuifde zanglijn, een lieflijk pianoriedeltje en mecanieke kadans bekoren en “Toddler Tiger“ doet ons uitkijken naar een zalige indian summer. Daarna komt echter de ware aard van deze zonderlinge plaat bovendrijven.
En dat is geen fraai gezicht, want zowel “Moon” als “Circle” scheren rakelings over oervervelende muzak en het zeemzoete “Youths” lijkt op maat gemaakt voor een Club Med-reclamespot. Omgevingsgeluiden en ijle synths uit het gracieuze “Music” proberen ons alsnog te sussen, maar slagen daar maar half in.
Over Triangle hadden we ons oordeel immers al lang klaar: dit is een niet onverdienstelijke stijloefening in chill wave, maar Slow Magic lijkt ons nog veel te groen achter de oren om een goed album te maken.
