Bloedheet is het in de Castello, en daar zal Slow Magic nog wat graden aan bijdragen. De pas vorige week opgetrommelde vervanger voor XXYYXX pakte uit — en het publiek in — met een overrompelende set.
Is het een vogel? Is het een vosje? Neen, dat is het niet; het zou een zebramasker zijn waarachter de anonymus achter Slow Magic zich verbergt. Er lijkt een man op het podium te staan, maar dat wil niets zeggen; het kan net zo goed zijn dat in de studio achter het alias twee of drie muzikanten schuilgaan. Die geheimzinnigheid heeft echter zijn doel. Zo kan de muziek zijn eigen verhaal doen, zonder dat persoonlijke verhalen er één of andere lading aan toevoegen. Het maakt de muziek van de knoppendraaier ook ongrijpbaar, want zonder verhaal heb je minder houvast. En zo klinkt de muziek ook: dromerig, met plots inknallende beats, dan weer met wazige synths.
Met de beelden uit de videoclip voor “Sorry Safari” op de achtergrond is dit een geweldige trip; Slow Magic neemt ons mee door een verheerlijkte, zonovergoten wereld. Op plaat al eens weggezet als chillwave — een misleidende, lege doos van een term — bouwt Slow Magic zijn af en toe aan Four Tet refererende elektronica uit tot hevig beukende dance. Terwijl de muziek van op de laptop speelt, zorgt de gemaskerde figuur op het podium voor extra slagwerk op twee trommels. En omdat er op een concert ook iets te beleven moet zijn, duikt hij zelfs twee keer met zijn drum het publiek in.
Het is dansmuziek die zo niet wilde heten, maar niet onnozel moet doen: ritme overheerst, en terwijl onze lichaamsdelen zelf spontaan alle richtingen beginnen uit te zwiepen, zien we vanuit onze ooghoek ook anderen zich overgeven aan wat kan gelden als vrije lichamelijke expressie. Plots lijkt het niet langer onzinnig dat de Castello zo dicht tegen de Boiler Room aan ligt. Na het laatste nummer steekt de monddode gemaskerde eenmaal zijn duim op; we denken dat hij het zelf ook goed vond.
