Like Crazy

Liefde is… niet meer zoals vroeger blijkbaar. Toch niet meer in films. Er is namelijk iets veranderd aan de identiteit van de hedendaagse romantische film. Het lijkt wel alsof platvloerse en ongecompliceerde romantiek niet meer genoeg is en men nu meer neigt naar liefdeskronieken die dichter tegen de realiteit aanleunen. Gemakkelijkheidshalve noemen we dat het (500) Days of Summer-fenomeen, omdat die film zich mag rekenen tot de populairste, en meest onverwacht wrange chickflicks van de laatste jaren. (500) Days liet ons zien dat liefde niet altijd overwint, maar ook wel eens flink kan verwateren. Een film die charmant en hartverwarmend is, maar tegelijk een haast pijnlijk beeld van een moderne relatie schetst. Verliefd zijn en lang en gelukkig leven blijken niet meer zo gemakkelijk als vroeger. Het Sundance-fenomeen Like Crazy tapt uit datzelfde vaatje en toont ons de dynamiek van een prille romance tussen twee twintigers.

Like Crazy laat ons kennis maken met Anna (Felicity Jones) en Jacob (Anton Yelchin), twee jonge tortelduifjes die allebei studeren in Los Angeles en gestaag aan hun carrière bouwen. Anna, die als uitwisselingsstudente vertoeft in LA, hoopt het te maken in de journalistiek, terwijl Jacob zijn creativiteit kwijt kan in het ontwerpen van meubels. Het duurt niet lang totdat beide verdrinken in elkaars ogen en de zomer van hun leven beleven. Anna is zelfs zo verliefd op Jacob dat ze langer blijft dan haar visum toelaat. Uiteindelijk keert ze terug naar Londen om haar familie te zien, maar wanneer ze terug richting LA vliegt, mag ze, omdat ze de geldigheidsduur van haar visum heeft overtreden, de Verenigde Staten niet meer in. Dat zorgt ervoor dat het koppel in een ongemakkelijke lange afstandsrelatie terechtkomt, waardoor hun liefde flink op de proef wordt gesteld. Ze doen er alles aan om het visum van Anna in orde te krijgen, maar ondertussen pikken zowel Anna als Jacob hun normale leven terug op, waardoor hun relatie op de klippen dreigt te lopen.

Je houdt het als jonge en prille geliefdes dan ook niet voor mogelijk dat er ooit iets fout kan lopen. Like Crazy slaagt er mooi in om het zorgeloze, het energieke en het flirterige van twee verliefde jongeren weer te geven. Niets anders in de wereld doet er toe buiten die ene persoon. De glinsteringen in zijn/haar ogen, zijn/haar glimlach, elke beweging die hij/zij maakt is dan pure poëzie. Klinkt allemaal zeer melig, maar iedereen die ooit jong en verliefd is geweest zal er wel iets van herkennen. Like Crazy werkt dan ook goed in op die herkenning. Het eerste half uur van de film is eindeloos charmant, teder in beeld gebracht en hartverwarmend. Regisseur Drake Doremus forceert niets in het eerste luik van de film en kiest voor naturalisme en authenticiteit. Het speelse karakter van de liefde tussen Anna en Jacob benadrukt Doremus met een even speelse montage van warme beelden.

Like Crazy gaat evengoed over de frivoliteit van een ongerepte romance als over de fragiliteit ervan. Onaangeroerd geluk is niet voor de eeuwigheid, zo bewijst ook deze film. Het is wanneer de relatie van Anna en Jacob zijn ups en downs beleeft, dat ook het scenario eenzelfde lot ondergaat. Vanaf het breekpunt waar Anna door haar verlopen visum de VS niet meer binnen mag, begint het scenario zich een grillige weg te zoeken naar een eindpunt. Het visum-debacle wordt de aanzet tot alles wat volgt, wat soms tot vreemde en wat geïmproviseerde plotkeuzes leidt. Anna en Jacob proberen het eerst van op lange afstand, maar wanneer dat verwatert, concentreren beide zich op hun normale leven, tot ze alle twee een grote levenskeuze maken in hun relatie, die uiteindelijk minimaal wordt uitgewerkt. Doremus maakt het allemaal wat te onnodig gecompliceerd om zijn punt te bewijzen en valt soms zelfs in herhaling.

Grote antwoorden serveert Like Crazy ook niet, door te kiezen voor een open einde. De film blijft dobberen in veelal dezelfde wateren, waardoor je uiteindelijk wat met een onvoldaan gevoel blijft zitten en naar meer verlangt. Doremus is zich bewust van de drijfveren achter een jonge relatie, maar schippert tussen een realistische weergave en de melodramatische aanpak. Daardoor komt de film ook nooit op hetzelfde niveau van een (500) Days of Summer of een Blue Valentine. Dat waren films die een mens konden wakker schudden uit de rooskleurige sprookjes waar veel mensen in willen geloven. Like Crazy bezorgt wel barsten in die sprookjes, maar durft ze naar het einde toe ook niet helemaal afbreken.

De fundamenten van dit guitig niemendalletje zijn de acteurs, en dan voornamelijk de oogverblindende Felicity Jones. Jones acteert met een fantastische breekbaarheid en jeugdige naïviteit die je als mannelijk specimen onmiddellijk doen smelten. Jones heeft ook het meest complete personage en overtuigt in het overbrengen van haar frustraties, hoop en teleurstelling. De chemie met haar tegenspeler Anton Yelchin is aandoenlijk en lieflijk. Doremus koos er voor om veel te improviseren met zijn acteurs, wat de relatie tussen Jones en Yelchin een reële tastbaarheid en ongebondenheid meegeeft. Aan het personage van Yelchin is iets minder gesleuteld, waardoor hij ook iets minder ingebakken lijkt in het verhaal. Yelchin komt minder gepassioneerd over dan Jones, wat zijn personage onzekerder en meer in strijd met zichzelf maakt. Ook Jennifer ‘Hunger Games’ Lawrence dartelt nog ergens rond in deze film, maar naar haar kwaliteiten neemt ze een minieme rol op zich.

Like Crazy is een romantisch drama dat een lieftallige en gracieuze start kent, maar daarna wat besluiteloos is over zijn einddoel. Toch is het een film die veelal een glimlach op je gezicht weet te toveren en je even doet wegdromen naar die perfecte liefde. Tegenover de gangbare Hollywood romances brengt Like Crazy frisse romantiek die veel herkenbaarder aanvoelt. Drake Doremus is een welgekomen talent(je), maar wil iemand hem alsjeblief zeggen dat hij niet de nieuwe Godard is. Dank u.

6
Met:
Felicity Jones, Anton Yelchin, Jennifer Lawrence, Charlie Bewley
Regie:
Drake Doremus
Duur:
90 min.
2011
USA
Scenario:
Drake Doremus, Ben York Jones

verwant

The Brutalist

In 2015 nam acteur Brady Corbet in de regiestoel...

No Hard Feelings

Het is alweer dertien jaar geleden dat Jennifer Lawrence...

On The Basis of Sex

In 1993 werd Ruth Bader Ginsberg voorgedragen als nieuwe...

Mother

Het is een ongeschreven wet...

The Theory of Everything

2001: Ron Howard maakt A Beautiful Mind, een biopic...

aanraders

The Brutalist

In 2015 nam acteur Brady Corbet in de regiestoel...

Maria

Een biografische prent over het leven van Maria Callas...

Des Teufels Bad

De Oostenrijkse filmmakers Veronika Franz en Severin Fiala hebben...

When the Light Breaks (Ljósbrot)

Om een goede voedingsbodem te vinden voor zijn films,...

A Real Pain

Enkele jaren na zijn debuutfilm When You Finish Saving...

recent

Heather Nova :: ”Op deze plaat probeer ik mezelf te begrijpen”

Ze vergeleek zichzelf ooit met een verleidelijke sirene, en...

When the Light Breaks (Ljósbrot)

Om een goede voedingsbodem te vinden voor zijn films,...

Mogwai

17 februari 2025Ancienne Belgique, Brussel

De nieuwe plaat The Bad Fire werd nog maar...

Pothamus :: Abur

Pothamus: het woord alleen al klinkt als iets zwaars,...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in