In ‘Apocalypse Now’ komt Marlon Brando ofwel enkel in close-up in beeld, ofwel wordt enkel zijn gezicht belicht, en blijft de rest van zijn lichaam in schaduw gehuld. Brando wilde immers niet van kop tot teen te zien zijn, omdat hij inmiddels zo dik was geworden dat de man zich ervoor schaamde. Regisseur Francis Ford Coppola, op dat moment bezig aan één van de zwaarste odysseeën die een cineast heeft meegemaakt, deed er zijn voordeel mee en maakte door een erg low key-belichting van Colonel Walter E. Kurtz een schitterend, mysterieus personage. Dat is hem echter niet gelukt – we betwijfelen ook of hij het enigszins heeft geprobeerd – in ‘Twixt’, Coppola’s nieuwste worp, waarin een corpulente Val Kilmer met paardenstaart plomp door de film strompelt en onbewust en onbedoeld nog eens extra beklemtoont dat Coppola to-taal geen idee meer heeft waar hij mee bezig is. De cynicus in ons – u weet inmiddels dat die al eens de kop durft opsteken – hoopt dat ‘Twixt’ ’s mans zwanenzang wordt, want wij zagen in 90 minuten film geen enkel vooruitzicht op beterschap. En slechter dan dit kan het amper worden. The horror, the horror!
Tom Waits haalt zijn ruwste schuurpapieren stembanden boven om een plotje in te leiden van het type dat Stephen King schrijft als hij het nog eens tijd vindt dat een van zijn boeken tot een flauw teenage-horrorfilmpje moet leiden. De eerste scènes van ‘Twixt’ recycleren dan ook letterlijk de eerste tien minuten van ‘1408’: Hall Baltimore (Val Kil(o)mer), een schrijver van middelmatige hekserijverhaaltjes, rijdt een afgelegen stadje binnen om ginds boeken te signeren waarin eigenlijk niemand geïnteresseerd is. Een plaatselijke figuur, in dit geval de sheriff (Bruce Dern), raadt hem aan om eens een kijkje te komen nemen in het lijkenhuis, en biedt vervolgens aan om met hem een boek te schrijven over het lijk dat daar ligt. Baltimore zit echter met een serieuze writer’s block – wat had u gedacht? – en kweekt een drankverslaving, of wat daarvoor moet doorgaan. (Wij vinden niet dat je nog van drank kan spreken als er meer ijs dan whisky in je glas zit – Amerikaanse watjes! -, maar dit geheel terzijde.)
Enfin, geen gebrek dus aan tot in den treure herhaalde clichés, maar de echt totaal van de pot gerukte shit moet dan nog beginnen. Wanneer Hall al dan niet door de drank in slaap sukkelt, komt hij in een soort toestand tussen leven en dood – ‘betwixt and between’, zoals Britten dat al eens noemen – en laat Coppola zich volledig gaan. In pure ‘Sin City’-stijl (een film die oneindig superieur is aan deze miskleun), waarvan de overbodigheid inmiddels al eens werd gedemonstreerd in ‘The Spirit’, schakelt de regisseur van ‘The Godfather’ en ‘The Conversation’ dan over op een digitaal zwart-wit kleurenpalet, met toefjes felrood en donkergeel. Het resultaat is niet alleen ongelooflijk belachelijk, het ziet er ook veel te afgelikt uit voor dit soort films, waarbij we ons eerder een groezelig B-film-sfeertje voorstellen. Die afgeliktheid is overigens een euvel waar alle scènes van ‘Twixt’ mee te kampen hebben; de achtergronden geven te vaak de indruk dat ze er achteraf bijgeplakt zijn, en de klokkentoren is gebouwd met eentjes en etjes in plaats van met cement en baksteen.
Toch zijn het vooral de eerder genoemde droomscènes die van ergernis grijze haren ten berge doen rijzen. Die scènes lijken ad infinitum terug te keren, wat op zich al erg genoeg is, omdat ze er echt onvoorstelbaar stom uitzien, maar wat erin gebeurt, is zo mogelijk nog net dat tikkeltje potsierlijker. Dan hebben we het vooral over de personages – of wat daarvoor moet doorgaan – die Baltimore tijdens zijn dromerige escapades tegenkomt. Vooreerst is daar V – niet voor ‘Vendetta’, maar voor ‘Virginia’ (symboliek voor dummies) of (we kid you not) ‘Vampyra’, naargelang uw voorkeur – een in het wit gehuld meisje (Elle Fanning, van ‘Super 8’-roem), met in haar make-up de juiste rode accentjes om haar toch een beetje creepy te doen lijken. Crème de la crème van de personages die Baltimore ontmoet, is natuurlijk Mr. Horrorstory himself, Edgar Allan Poe (Ben Chaplin). Waar gaat de wereld naartoe als geesten als die van de schrijver van ‘The Raven’ en ‘The Tell-Tale Heart’ zich verlagen tot conversaties met pulpschrijvertjes die vertolkt worden door Val Kilmer?
Verder zijn er ook nog de pedofiele (die hadden we echt niet zien aankomen) pastoor als grote boeman en de ‘mysterieuze’ Flamingo als leider van het verdachte groepje jongeren aan de andere kant van het meer, die de ‘Sin City’-vergelijking compleet mag maken door met zijn motor over de snelweg te scheuren. Het zijn trouwens niet enkel die nevenpersonages die het clichégehalte van de prent naar ongeziene hoogten stuwen; ook de ontknoping en de achtergrond van het hoofdpersonage, dat vanzelfsprekend te kampen heeft met een joekel van een persoonlijk trauma, scoren bijzonder hoog op onze geeuwmeter.
Met die rol van het uitgebluste schrijvertje weet Kilmer, wiens beste rol overigens nog steeds die van Elvis in ‘True Romance’ is – dat zijn zeepsmoel ginds buiten beeld blijft, heeft daar misschien ook wel iets mee te maken -, daarenboven totaal niets aan te vangen, en Elle Fanning doet weinig meer dan zweverig voor zich uit staren en er bijzonder overgestileerd uitzien, hoewel dat laatste natuurlijk niet haar fout is. Bruce Dern lijkt wanhopig op zoek naar een nieuwe invulling van het concept ‘karikatuur’, en over nevenpersonages als Arbus (Bruce A. Miroglio) wordt er best zoveel mogelijk gezwegen.
Sick Boy zei het al over Sean Connery, George Best en Lou Reed in ‘Trainspotting’: ‘at one time, you’ve got it, and then you lose it, and it’s gone forever.‘ Een levenstheorie die griezelig toepasbaar is op Francis Ford Coppola – dat is dan ook meteen het enige griezelige aan deze hele film, die ervoor zorgt dat wij ons respect voor de regisseur van ‘The Godfather’ en ‘Apocalypse Now’ weer een beetje meer hebben verloren, om van ons respect voor Edgar Allan Poe nog maar te zwijgen. En als u mij nu even wil excuseren: ik moet mij dringend gaan bezuipen, want ik heb in mijn droomuniversum een afspraak met Oscar Wilde, en die wil ik niet graag missen.
