Fiction Records, 2012
‘Given To The Wild’ is de jongste spruit van The Maccabees, een
sympathiek indiepoprockend kwartet uit Brighton, England. En een
schone kleine dat het geworden is! Een denker, of misschien beter,
een dromer. Een koter die uren stil voor zich uit door het raam kan
turen, geboeid door schijnbaar niets. Gemoedelijk van inborst, dat
blijkt zelfs wanneer ‘ie zich druk maakt, maar bovenal ook de
eerste van the Maccabees’ nakomelingen die een eigen smoel
heeft.
“Given to the wild / Given to the wilder ways / While the ways
of a child / Are whiled away.” Zo waait de plaat open en daarmee is
de toon meteen ook gezet voor de volgende vijftig minuten. Die
zullen namelijk worden ingenomen door een met zweverige melodieën
en harmonieën geweven net, dat de luisteraar opvist en meevoert
naar een plaats waar het aangenaam vertoeven is, waar hier en daar
wat mist hangt, maar het nooit koud wordt.
Met ‘Child’ gaat de band verder op het elan en wordt zelfs nog
een versnelling hoger geschakeld. De riffage van gitaren
en koperblazers cirkelen rond elkaar in een schijnboksgevecht; de
drums verdapperen om dan weer gas terug te nemen, maar nooit
abrupt. Een skoontje, prevelde er iemand aan de toog van
een groezelige Kortrijkse kroeg.
Ook ‘Feel to Follow’ en ‘Forever I’ve Known’ zijn vakwerk.
“Forever I’ve known nothing stays forever” prevelt Orlando Weeks
zacht maar gedecideerd over een trippy en desolate instrumentale
groove die ons halverwege meesleurt in de auto voor wat
speeding op een verlaten snelweg bij nachte. En dat is
niet alle bands gegeven.
Niet alle nummer blijven echter even hard aan de ribben kleven.
Van ‘Heave’ en ‘Slowly One’ werden we warm noch koud. “We so
different,” klinkt het in laatstgenoemd lied. Yes, I guess
sometimes we are.
Vreemde eend in de bijt is ‘Pelican’, zowat het meest uptempo
nummer van de plaat en waarschijnlijk net daarom de radiosingle.
Een alleraardigste en radiovriendelijke track, maar geen topnummer,
zelfs niet een van de beste van de plaat.
De jongens van The Maccabees leerden elkaar kennen op University
College, een prestigieuze Londense instelling die omschreven wordt
als iets ‘which achieves impressive exam results with a relaxed
atmosphere’. Hetzelfde kan gezegd worden van de plaat.
Intelligente, vakkundig ineengevlochten popsongs, die af en toe op
een gelaten manier verdapperen en losbarsten, maar nimmer opgefokt
of agressief worden. Ideaal om ’s middag naar te luisteren tijdens
het soezen op een festivalweide, moet de Schuer gedacht hebben. U
kunt ze donderdag dan ook live aan het werk zien op de 3rd stage
van Rock Werchter.
Daar waar The Maccabees bij de vorig twee platen nog iets te
gretig over de schouder naar Bloc Party en
Arcade Fire
keken, hebben ze met ‘Given To The Wild’ eindelijk een eigen stem
gevonden tussen duizenden om aandacht schreeuwende indiebands.
Kudos.