In de lente van 2007 braken The Maccabees door met hun fleurige
debuutplaat ‘Colour It In’. Nu ja, doorbreken is een groot woord.
In thuisland Engeland piekte hun best verkochte single – het catchy
‘About Your Dress’ – op een matige drieëndertigste plaats in de
charts, en in onze regionen kan men ze amper een voetnoot noemen in
de muziekgeschiedenis. Niet dat The Maccabees niets te bieden
hadden. ‘Colour It In’ (opgenomen met producer Stephen Street, denk
The Smiths en Blur, maar meer recent ook The Courteeners,
Babyshambles en Kaiser Chiefs) was een bijzonder charmant debuut
dat, zoals de titel al suggereerde, kleur gaf aan het
voorjaar.
Soms ziet men door het bos echter de bomen niet meer, en ondanks
het opvallende stemgeluid van zanger Orlando Weeks hadden de mannen
uit Brighton/Londen het er moeilijk mee om boven de vele andere
indiebandjes uit te schieten. Twee jaar later gooit het vijftal het
over een heel andere boeg op de nieuwe plaat, die moet bewijzen dat
The Maccabees wél een prominente plaats in het muzieklandschap
verdienen.
Markus Dravs was producer van dienst voor ‘Wall of Arms’, en hem
herinneren we ons het best als de man die ook bij Arcade Fires
‘Neon Bible’ achter de knoppen stond. Zijn invloed is duidelijk
merkbaar op de nieuwe Maccabees, die van bij de eerste noot veel
grootser en ook wel donkerder klinkt dan zijn voorganger. Opener
‘Love You Better’ is passioneel, weemoedig en episch. De typische,
pathetische stem van Weeks is meteen herkenbaar, maar doet in
combinatie met deze meer gezwollen sound denken aan Win Butler van,
jawel, Arcade Fire.
Pas op, ‘Wall of Arms’ is geen onbeschaamde rip-off van Arcade
Fire, maar de gezonde evolutie van een ambitieuze jonge band. Weeks
en de zijnen houden vast aan de wat zeemzoete romantiek van hun
debuut, maar zijn duidelijk wat meer gaan experimenteren, zowel op
vlak van instrumentatie als wat betreft de teksten. Het resultaat
is soms amper afwijkend van wat ze vroeger deden (bijvoorbeeld het
happy clappy ‘Dinosaurs’), maar vaak toch een stuk minder
lichtvoetig. Daarmee bedoelen we niet dat het een cd is die louter
depressie en ellende uitademt. Wél is het zo dat het zonnetje niet
meer onverstoord schijnt in iedere song en dat er hier en daar wat
bewolking opsteekt, of af en toe zelfs een zwaar onweer.
Anders is het dus alvast, maar is het ook goed? We gaan eerlijk
zijn: een tweede Arcade Fire is deze band (nog) niet, niet qua
sound en ook niet qua kaliber. Niettemin is ‘Wall of Arms’ een
enorme stap in de goede richting. Op ieder vlak zijn The Maccabees
in twee jaar tijd met rasse schreden vooruit gegaan. En daar waar
songs als het voorgenoemde ‘Dinosaurs’ of ‘Kiss and Resolve’ het
ene oor binnenstromen en er even later langs het andere weer
uitkomen, staan er ook heel wat nummers op ‘Wall of Arms’ die ons
keer op keer weer aangrijpen en verbazen: het hierboven al vermelde
‘Love You Better’, de eenvoudige maar treffende melodie van
afsluiter ‘Bag of Bones’ en in de eerste plaats de gitzwarte single
‘No Kind Words’, met een intens repetitief slotstuk dat dreigend
monotoon de leuze ‘If you’ve got no kind
words to say / You should say nothing more at all’
declameert.
Wie The Maccabees destijds al had afgeschreven, kan dus maar beter
op zijn woorden terugkomen. ‘Wall of Arms’ is de ontwapenende
opvolger van een redelijk debuut, en meerbepaald ook het
visitekaartje van een band die niet stilzit.
The Maccabees openen op 20 augustus op de Main Stage op
Pukkelpop.