Als er een stopwoord de afgelopen paar jaar populaire muziek samenvat , is het wel de omschrijving “hipster.” Net zoals “hippie” eind jaren zestig en begin jaren zeventig op iedereen geplakt werd die naar alternatieve(re) muziek luisterde en zich afzette van de mainstream, lijkt “hipster” een term geworden te zijn die een bijzonder brede lading dekt, zo lang het zich maar niet mainstream en niet gewoon voelt (terwijl het dat in essentie wel is, net omdat ze met zovelen zijn).
Islet, een jong kwartet uit Cardiff (Wales), wordt her en der omschreven als een typische hipsterband. En ok, inderdaad, de drie jongens en het ene meisje (schoon madam, trouwens) waaruit de band bestaat, dragen kledij die zo uit de kringloopwinkel lijkt te komen, houden van wazige oude videobeelden, psychedelische effecten, en (belangrijker) maken muziek die tegelijkertijd overal en nergens kan geklasseerd worden, maar toch in de lijn ligt van wat bijvoorbeeld last year’s hype Wu Lyf ook doet. Hun debuut Illuminated People omschrijven als typisch hipstervoer doet de kwaliteiten van deze plaat echter tekort en gaat voorbij aan het bijzonder eigenzinnige klanklandschap dat Islet hier heeft weten op te bouwen.
Als we overal en nergens schrijven, mag u dat overigens serieus nemen, want Islet pint zich werkelijk nergens vast op een genre (of het moet drugsmuziek zijn, niet dat wij daar iets van weten), en verkent zowat alles wat tussen dub (“Libra Man”), post-hardcore (“Filia”) en cheesy jaren zeventig easy listening (de verzen van “Funicular”) ligt op de tien nummers die op Illuminated People te horen vallen. Daarbij kiezen ze de ene keer voor relatief compacte, semirechtlijnige nummers, en de andere keer voor epische mastodonten die ettelijke gedaanteverwisselingen ondergaan alvorens te eindigen. Opener “Libra Man” gaat zo bijvoorbeeld acht minuten door, met verzen die in groovend dubterrein liggen en een epische eindsectie die veeleer refereert aan experimentele jaren negentig rock.
Prijsbeest van de plaat is wellicht single “This Fortune”, een episch groovende rocker waarin scheurende orgelklanken en effectrijke gitaren de hoofdmoot uitmaken en de song doen belanden in braakliggend terrein zo ergens tussen Deep Purple en Animal Collective in. In de verzen van “Entwined Pines” lijkt de band zelfs vrij letterlijk de mosterd te halen bij het recentste werk van Animal Collective, maar dat koppelen ze in andere secties dan weer aan de urgentie van de betere britrock. De meeste blatante referentie aan een invloed is ongetwijfeld aan de vroege Pink Floyd in de twee laatste nummers “Shores” en vooral “A Bear On His Own”, een nummer dat zo door Syd Barrett had kunnen gepend zijn. Soms voelt het dan ook alsof de band hier een collage heeft gemaakt van enkele tientallen zwaartepunten uit hun brede muzieksmaak, maar dan wel een die getuigt van een doordachte keuze, zelden eclectisch enkel om eclectisch te klinken, maar zo goed als steeds met het compositorisch geheel in het achterhoofd.
Hoewel de muziek hier dus alle kanten uitschiet en van een behoorlijke schizofrenie getuigt, valt toch op hoe eenvormig de sound van de plaat is en hoe goed Islet er in geslaagd is zich een eigen smoelwerk aan te meten. Dat ligt ongetwijfeld gedeeltelijk aan de productie, die er bijvoorbeeld voor zorgt dat de drums steeds met een gelijkaardig boom klinken, maar vooral aan een aantal basiselementen die in de meeste nummers terug te vinden zijn en die als het ware de kern van de Islet-klank vormen. Zo nemen een dreunend orgel en een zwaar vervormde gitaar vaak de leiding, vallen er heel wat gelaagde stemarrangementen te horen, bulkt de muziek hier van de echo en kan alles uiteindelijk wel teruggebracht worden tot een psychedelisch basisgenre. Die basisklank was bovendien veel minder te horen op hun oudere E.P.’s, die nog veel meer verschillende kanten uitschoten, maar dan met minder samenhang.
Toegegeven, Illuminated People overtuigt helaas niet over de hele lijn even sterk. Sommige ideeën zijn wat minder geslaagd (het lieflijke akoestische “We Bow” bijvoorbeeld is niet echt essentieel, en het naar screamo neigende geschreeuw in de refreinen van “Filia” is vrij geforceerd), en hier en daar lijkt de schizofrenie het toch te veel van de compositie te winnen (“Libra Man” schiet ondanks een aantal badass stukken wat te veel kanten uit om nog coherent over te komen). Maar, die momenten zijn zeldzaam, en over het algemeen genomen levert Islet hier een indrukwekkend debuut af, waarmee ze sowieso tot de interessantste recente Britse bands kunnen gerekend worden.
