Een echte verrassing is het niet — wie hen al live aan het werk zag had het vast voorspeld — maar het is bijzonder leuk om het bevestigd te krijgen: Dans Dans is een van de Belgische bands die 2012 kleur zal geven en hun debuutplaat is er eentje om in te lijsten.
Je kan de band nog altijd best live meemaken om echt te voelen hoe goed het allemaal zit, want het trio gedijt nog altijd het best in de spanning van het podium en de confrontatie met publiek, maar Dans Dans is absoluut the next best thing. Het helpt natuurlijk ook dat er in deze contreien weinig bands te vinden zijn die kunnen en willen uitpakken met zo’n eclectische melange waarbij (free) jazz, psychedelische blues, pompende rock-’n-roll en introspectieve, haast filmische trance voortdurend om dominantie strijden of in een passionele vrijage belanden. Voor een band die, door de drukke schema’s van de betrokkenen, eigenlijk weinig tijd heeft om samen te spelen (en te repeteren), wordt hier overtuigd met imponerende samenhang.
Die opener alleen al, "Freedom Suite – Movement 2", een stuk dat ze lichtten uit de legendarische compositie van Sonny Rollins. Net als afsluiter "Lanquidity" nam de band deze song op met ouderwetse (analoge) apparatuur, en dat kwam de sound en impact enkel maar ten goede. De song mist misschien wel het high fidelity orgasme dat audiofielen najagen, maar Jezus… wat een bronstig jakkerende brok freakjazz. Eerst al zo’n old school sample, die gitarist Bert Dockx maakt door oude cassettes af te spelen voor z’n gitaarelement, dan een repetitief rollende groove van drummer Steven Cassiers en bassist Fred ’Lyenn’ Jacques, en ze zijn vertrokken voor een stuk krachtpatserij die zonder al te veel omwegen het thema introduceert, maar dan snel plaats ruimt voor een spectaculaire workout-sessie van Dockx.
En die gaat tekeer als een halvegare die wel een moorddadig pact gesloten lijkt te hebben. Blijft het aanvankelijk op vrij conventioneel jazzrockterrein, dan neemt de intensiteit gaandeweg toe, worden melodieën binnenstebuiten gekeerd, effectenpedaaltjes en snaren mishandeld en gierende frequenties opgezocht, tot de drie uiteindelijk belanden bij heftig convulserende gitaarwaanzin die het hele zootje aan flarden lijkt te willen rijten, open te rukken en compleet uit elkaar draaien, om het vervolgens in grondig verbouwde stijl opnieuw in een pakje te stoppen en voorzien van de ’terug naar afzender’-stempel terug te stampen. Zelden — en dat woord kiezen we ook maar omdat we nooit nooit willen gebruiken — hoorden we een Belgische gitarist zo vurig, zo begeesterd, zo fucking elektrisch loos gaan. Nu nog willen we dit enkel beluisteren op maximum volume en zo weinig volk in de nabijheid. Luchtgitaar en kromme bekkentrekkerij voor gevorderden, meneer! Ah ja.
"Lanquidity" (een Sun Ra-cover) laat dan een heel ander geluid horen. Met z’n galmende gitaaraanslagen en slepende tempo is het een verre verwant van Flying Horsemans "Climb Up The Wall" en een eerder lijzige tegenhanger van de opener, een uitgepuurde gitaarexcursie die binnen bijgestelde parameters een ietwat sinister verhaal vertelt. De andere Sun Ra-bewerking (want ’cover’ doet deze versies toch iets tekort), "El Is A Sound Of Joy", bewandelt een andere, meer frivole weg. Een huppelend, lichtvoetig ritme, waar de gitaar dan een hoekig bluesy figuur op kan neerzetten. In de noisy uitwerking die snel volgt schieten allerlei namen te binnen: Ribot, Ulmer, Sharrock, maar toch vooral Dockx. Let ook op de geinig bliepende knipoog naar de kitscherige kosmos van Ra waarin space heel erg the place is.
Al even merkwaardig is ook de versie van "Misterioso", misschien wel de meest herkenbare (of toch aanstekelijkste) van alle Monk-composities. Leidde het live tot een behoorlijk gedreven resultaat, dan is deze studioversie meer ingetogen, meanderend op een eenvoudig basmantra, waarbij de iele gitaarlijnen in de solostukken (hier en daar denk je een Jerry Garcia-invloed te horen) een mooi contrast vormen met de geplukte snaren tijdens het thema. Nog mooier is de acht minuten durende versie van Nick Drake’s "River Man", een klassieke song die hier vrij radicaal hertimmerd wordt (slechts een paar keer vang je die bekende melodie op) maar wel schatplichtig blijft aan de raadselachtige, wat mystieke sfeer van Drake’s muziek. Het is een prachtig subtiel antwoord (let ook op het gepaste geruis, getik en gerinkel van Cassiers) op de zotheid van de opener.
Rest er nog Dockx’ eigen "Waterpoort", dat na een lange intro met bluessample plots overschakelt op een verrekt aanstekelijke riedel die ergens tussen spaghettiwesternsoundtrack en exotica plaatsneemt. Het is een track die het opnieuw van een geduldige uitwerking moet hebben, maar onmiskenbaar op een zinderend hoogtepunt afstevent. Opnieuw: Dans Dans is een nog betere liveband dan studioband, maar het is niet enkel de energie en spanning van de club die het boeiend maakt, maar ook de manier waarop het trio aan de slag gaat met basismateriaal dat steeds op een andere manier uitgewerkt wordt. Het grote publiek zal misschien niet vaak te horen krijgen van Dans Dans, maar dit trio heeft alles in huis om zowel liefhebbers van potige rock-’n-roll als experiment en jazz te verenigen. Een van de bands van het moment, niet te missen.
Dans Dans verscheen voorlopig enkel in een beperkte vinyloplage (+ cd) van 200 stuks, wat ongetwijfeld niet zal volstaan. Wie een exemplaar wil, rept zich best naar één van de volgende release-concerten: 27/1 in Le Water Moulin (Doornik), 29/1 in de Arenberg (Antwerpen), 3/2 in Les Ateliers Claus (Brussel) en 11/2 in de Trix (Antwerpen). Wie daar niet geraakt kan voorlopig terecht via lut@bestov.be. De plaat kan momenteel ook beluisterd worden via de 3voor12 luisterpaal.
