Marathon Of Dope, 2011
Deze plaat kwam uit in de periode dat hier de eerste krokusjes
voorzichtig hun kop door de grond priemden, maar in de thuishaven
van Birdapres aan de Canadese westkust was het einde van de winter
toen nog een verre droom. Dit is waarschijnlijk een van de platen
die ik het vaakst beluisterde in 2011. Er hangt iets onbestemds
rondom deze zeventien korte, droge hiphopmeppen, iets dat ervoor
zorgt dat ik steeds weer terug kom voor nog een rondje.
Op de site van het label wordt beweerd dat Birdapres en producer
Speed Dial 7 de basistracks voor deze plaat op één namiddag
inblikten, in de keuken van die eerste. Er slingert ergens op het
web ook een filmpje rond, ter staving van deze hardcore DIY aanpak.
Ik weet niet of dat allemaal klopt, maar de plaat heeft wel
degelijk een jachtig soort naturel en is opgetrokken uit solide
tekst en beatmateriaal zonder tierlantijnen.
Alle nummers zijn relatief kort en vaak opgebouwd met een simpel
strofe- en refreinschema. Je kan dat saai of afgezaagd vinden, maar
als de uitvoerders weten wanneer ze een nummer moeten stoppen en de
nummers onderling voldoende gevarieerd zijn, is het eigenlijk wel
prettig dat je als luisteraar gewoon mee kan hobbelen op de
flow.
Birdapres’ teksten zijn qua onderwerpen niet opzienbarend: er
wordt traditioneel van leer getrokken tegen andere rappers, er
worden vrouwenproblemen verwerkt, en we horen ook wat
bespiegelingen over het leven in het algemeen. De Canadees is
echter wel een meester in het schetsen van situaties en het
gebruiken van rake metaforen. ‘Catch An L’ bevat meer dubbele
bodems en spitsvondigheden dan een heel seizoen van “Zonde Van De
Zendtijd”.
Het woord poëzie wordt wat te goedkoop in de mond genomen als
het over hiphop gaat, maar lyrics als ‘Queen Of Heaven’ of
‘The Best Rueben’ verdienen het in ieder geval om ook buiten de
context van een hiphopnummer nagelezen en woord voor woord
gesavoureerd te worden. Beide tracks bevatten ook nauwelijks beats:
het is meer rappen over een voorzichtig geweven voile van
samples.
Dat is gelukkig niet voor alle nummers zo. Muzikaal is dit niet
de interessantste hiphopplaat ooit, maar de muziek heeft toch wel
wat meer te bieden dan veredelde metronoomtikken. De smoezelige
jazzy beats worden meestal opgeluisterd met samples van o.a.
akoestische gitaren, blazers en orgels, die allicht van oude elpees
komen met film noir-soundtracks en obscure crooners. Ook
hier kiest men voor eenvoud maar daarom niet voor simpele
rechtlijnigheid. Hoe minimaal het ook kan zijn, je bent
gefascineerd vanaf de eerste keer, zonder dat de volledige diepgang
meteen tot je is doorgedrongen.
Zoals steeds bij hiphop zijn er ook op ‘Catch An L’ nogal wat
gasten te horen. Op het opgewekte ‘Bikes’ zijn dat de
collega-rappers van Marathon Of Dope, Speed Dial 7 en Pip Skid.
Daarnaast horen we ook nog de typische nasale zang van Nomad, de
grofkorrelige raps van Mike Ladd, en – voor mij althans – nieuwe
namen als Cadence Weapon en Nestor Wynrush. Alle gasten die de
revue passeren leveren een goede prestatie af en worden erg goed in
het geheel ingepast.
Bestaat het nog in 2011, een hiphop plaat zonder tekortkomingen?
Deze is ook niet perfect, maar tenzij de typische stem en flow van
Birdapres zelf een struikelsteen vormen is er geen reden te
bedenken waarom een hiphopliefhebber hier niet naar zou willen
luisteren. Je moet natuurlijk wel wat los durven komen van
bombastische producties die ontstaan in super deluxe digitale
studio’s.
Echt partymateriaal is hierop ook niet te vinden, maar wat je
hier wel hoort is passie voor hiphop omwille van de essentie van
hiphop: inventieve teksten en beklijvende beats. Voel je die passie
ook in sluimerende of in zeer bedrijvige toestand, geef deze plaat
dan zeker een kans. Het kost je trouwens niets want zoals alles bij
Marathon Of Dope is ook deze gratis te downloaden via:
