DIY/RAIG, 2011
Nog een bespreking in de categorie beter laat dan nooit. Dit
album is exact evenveel dagen verkrijgbaar als dat 2011 oud is.
Bandleider Kamille verspreidde het via een aantal blogs tijdens de
vorige nieuwjaarsnacht. Het is niet duidelijk of hij onder invloed
was of niet, maar Rus zijnde heeft hij natuurlijk wel de
stereotypen tegen zich. Je bent trouwens niet verplicht het gratis
te downloaden, via het fijne Russische RAIG label of onderstaande
bandcamppagina kan je de band ook steunen. Ik zou je zelfs aanraden
dat te doen als je liefhebber bent van avontuurlijke, oogkleploze
rockmuziek.
The Grand Astoria werd opgericht in 2009. De groep bracht
behalve het onderhavige ‘Omnipresence’ ook al twee titelloze albums
uit, en werkt ondertussen zelfs al volop aan een opvolger. Kamille
Sharapodinov uit Sint-Petersburg is een lifer. Zijn enige
doel in het leven is muziek maken, in het repetitiekot, in de
studio of op het podium.
De enige die
zijn tempo kan volgen is de drummer van de groep, Nick Kunavin.
Andere bandleden komen en gaan al naar gelang beschikbaarheid en
behoefte. Eigenlijk is dat geen probleem, de muziek die
Sharapodinov schrijft zou eindeloos gedebatteer en compromissen
volgens mij niet goed verdragen. ‘Omnipresence’ is een muzikale
wervelstroom onder hoogspanning, gegenereerd door het eclectische
brein van een gepassioneerd speler.
The Grand Astoria dartelt op ‘Omnipresence’ behoorlijk
lichtvoetig rond. De meeste nummers hebben een sprankelende drive
die de nauwelijks gekanaliseerde aanvoer van fuzzy gitaarriffs,
zanglijnen en toetsen doen bruisen en kolken. Met name de eerste
drie nummers laten de argeloze luisteraar weinig keus dan breed
glimlachend te volgen in deze naar waanzin neigende
hard/psych/blues rock horlepiep.
Het instrumentale ‘Omniabsence’ geeft de luisteraar wat rust,
maar het veelzijdige doch niet minder manische ‘Rat Race In Moscow’
jaagt het tempo weer omhoog. Het is eigenlijk maar tijdens het erg
lange ‘Something Wicked This Way Comes’ dat de luisteraar kans
krijgt te beseffen dat hij hier toch wel naar een apart album zit
te luisteren. Het nummer meandert meer waar de anderen wentelen, en
bouwt dreigend op naar een flinke climax die zelfs wat
metalbravoure niet schuwt. Kortom, een erg straf nummer.
De drie afsluitende nummers staan d’office wat in de
schaduw, maar is toch geen overbodig vulsel. We horen nog streepjes
blues, funk en psychedelica passeren vooraleer ‘Omnipresence’ ons
voldaan maar vol vragen achterlaat. De meest prangende is dan
waarschijnlijk “Wat de fuck was dit?”, op de voet gevolgd door
“Waarom kriebelt mijn wijsvinger zo?” Het antwoord op die tweede is
simpel: om nog eens op “start” te duwen (of te klikken). Herhaal je
de zo ontstane sequens een paar keer, dan zullen de puzzelstukjes
wel in elkaar vallen en krijg je een helderder beeld voor ogen van
dit multigefacetteerde album.
Hoewel het album muzikaal gezien echt een topper is, kan de
opnamekwaliteit een domper zijn. Het album klinkt nu niet expliciet
armtierig, maar de instrumenten lijken niet altijd goed in balans
met elkaar te liggen en het geheel klinkt wel een tikkeltje
blikkerig. De zangstem van Kamille is soms wat overenthousiast met
effecten besprenkeld, wat tot lichte irritatie kan leiden. Het
heeft mij in ieder geval wat tijd gekost om me hierover te zetten.
Omdat je echter bij iedere beluistering nieuwe klanken, riffs,
samples of catchy toetsen ontwaart, blijft de plaat
voldoening geven, beluistering na beluistering, totdat die
probleempjes vanzelf inferieure vlekjes worden op een stralend
blazoen.
Ik kan me voorstellen dat het voortdurende heen- en
weergeslinger in combinatie met de soms erg nadrukkelijke
psychedelica niet voor iedereen weg gelegd is. Toch zouden alle
liefhebbers van hardrock, stonerrock, classic rock enzovoort deze
Russen eens een kans moeten geven. Het virtuoze talent en de massa
aan frisse ideeën die we hier in hun natuurlijke biotoop kunnen
observeren maken het album de moeite waard. Tel daar bovenop nog
een aantal bijzonder clever opgebouwde songs, en je hebt een ruwe
diamant in handen. Als daar tijdens de huidige sessies nog een
beetje aan geslepen wordt, dan zou de groep met die vierde plaat
wel eens werkelijk overdonderend kunnen uitpakken.
