De Noorse zoetgevooisde bard, songwriter en ideale schoonzoon Sondre Lerche schudt al jaren schijnbaar achteloos de ene na de andere aanstekelijke popsong uit zijn mouw. Op Sondre Lerche, plaat nummer zes alweer (de man is amper negenentwintig!), doet hij dat nog eens over, al lijkt de vindingrijkheid soms een beetje zoek.
Sinds Lerche tien jaar geleden, nog groen achter de oren, zijn debuutplaat Faces Down uitbracht, heeft hij zich ontwikkeld van beloftevol wonderkind tot songsmid met internationaal succes. Hij kan al jaren rekenen op een schare trouwe fans in thuisbasis Noorwegen, maar ook ver daarbuiten weet de man met de vreemde naam zich te verkopen. Zes jaar geleden trok hij naar Brooklyn, waar hij tegenwoordig nog steeds rondhangt. Lerche streeft zijn American dream na, en met succes. Toch trok hij voor het opnemen van zijn platen telkens weer naar zijn geboorteland en zo is Sondre Lerche zijn eerste plaat in die zes jaar die daadwerkelijk in de U.S. of A opgenomen werd.
Ondanks die andere studio-omgeving valt er op Sondre Lerche niets te horen dat u niet zou verwachten van de man. Dat hij van vele markten thuis is, toonde Lerche al met jazzplaat Duper Sessions en zijn uitstapje in de soundtrackwereld voor de film Dan In Real Life, maar voor deze plaat houdt de Noor het bij wat ’ie het best kan: uitstekend gearrangeerde popsongs maken. Door de plaat dan ook nog eens Sondre Lerche te dopen, lijkt Lerche te willen zeggen "voilà, dit is nu wie ik ben als muzikant".
Dat Lerche zich graag laat inspireren door zijn idolen (van The Beatles tot de betere eightiespop) is geen geheim. Op Sondre Lerche staan dan ook weer tien liedjes die mooi in die traditie passen. Lerche mikt op de luisteraar die graag pop met wat inhoud heeft. Lerche manoeuvreert behendig tussen stuiterende vrolijkheid ("Go Right Ahead") en luisterliedjes in de beste Beatlestraditie ("Tied Up To The Tide"). Zoals altijd zingt Lerche slightly off-key, zoals de Engelsen dat zo mooi noemen. Net boven de standaardtoon, maar niet genoeg om als vals bestempeld te worden. Wie niet vertrouwd is met Lerches manier van zingen, kijkt bij opener "Ricochet" dus waarschijnlijk even vreemd op. Maar het went snel en mag dan ook geen belemmering vormen om van Sondre Lerche te genieten.
De plaat laat zich immers net als voorganger Heartbeat Radio vlot beluisteren, maar het begint toch allemaal een beetje té gemakkelijk aan te voelen. Jazeker, hier en daar komt Lerche met een goede vondst, zoals "puppy love’s the frosting on a constant ice cream headache" in "Go Right Ahead". Sondre Lerche vat de stijl van de Noorse singer-songwriter mooi samen, maar dat zou een "Best of"-plaat ook doen. En dan gaan hier de alarmbellen af, want een "aardig plaatje" is wel vaker de voorbode van "nog eens hetzelfde" en dat is het begin van het einde. Het is dan ook daar dat het probleem ligt: nergens weet Lerche echt te verrassen. Hij kleurt mooi binnen de lijntjes en geeft het publiek wat het verwacht. Het resultaat is best aardig, maar de verwachtingen lagen toch nog net iets hoger.
Begrijp ons niet verkeerd, aan Sondre Lerche valt zeker luisterplezier te beleven, maar laaiend enthousiast worden we er niet van. Dankzij de up-tempo uitschieters "Private Caller" en "Go Right Ahead" die harmonieus naast ballads als "Coliseum Town" staan, bevat dit album genoeg variatie om het te verdienen even in uw cdspeler te kamperen, maar een permanente plaats tussen uw favoriete platen zit er niet in. De grote vraag is dan ook of Lerche met een volgende plaat meer van hetzelfde zal brengen of dat hij zijn succesformule voldoende kan vernieuwen om te blijven boeien.
