In 2001 bracht de toen negentienjarige Noor Sondre Lerche het
sublieme ‘Faces Down’ uit en meteen lag er een uitgebreide fanbase
aan z’n voeten. Liefhebbers van vrolijke ongecompliceerde pop
hadden er een idool bij. Lerche stak zijn bewondering voor bands
als Prefab Sprout, The Beach Boys, A-ha en The Beatles helemaal
niet onder stoelen of banken maar ging aan de slag met hun
nalatenschap. We zijn tien jaar verder en zijn zesde wordt alweer
op de wereld losgelaten.
Een grote evolutie heeft Lerche in het voorbij decennium niet
doorgemaakt. Integendeel, hij blijft trouw aan het geluid dat hem
gevormd heeft. Hij heeft hoogstens geprobeerd zijn horizonten te
verruimen door soms wat meer rock of jazz toe te laten, zonder dat
het geluid daar ooit onder geleden heeft. Zijn vorige worp,
‘Heartbeat Radio’, wordt alom geprezen als zijn beste werk en laat
hem nu net daar het schoentje knellen bij deze titelloze zesde.
Als we eerlijk zijn en bovendien nog eens in een goed humeur
verkeren, zullen we u deze plaat heel graag aanprijzen en u zeggen
dat iedereen die bovengenoemde bands een warm hart toedraagt, deze
zeker in huis moet halen. Want ‘Sondre Lerche’, de cd, zit weer
boordevol zalige melodieën en spitsvondige teksten. Lerche zelf
schittert weer door zijn frisse stem die soms net niet vals zingt.
Achtergrondkoortjes zorgen vaak voor de kers op de taart en wanneer
de cd afloopt na een dikke veertig minuten heb je als luisteraar
het gevoel dat het toch iets te snel is afgelopen.
Opener ‘Ricochet’ blijkt de ideale opener. Zacht en beetje bij
beetje prijsgevend laat Lerche ons toe in wat het relaas van een
gebroken relatie blijkt te zijn. Het nummer bouwt zichzelf op naar
een apotheose die nogal rommelig en net niet overtuigend genoeg is.
Maar dan komt ‘Private Caller’ er aan, en het zal moeilijk zijn om
bij dit nummer te blijven stilzitten. Tekstueel borduurt hij verder
op het vorige nummer, maar dit is surfpop uit Scandinavië op z’n
best.
‘Red Flags’ is pure nostalgie anno 2011. Paul McCartney zou
onzes inziens meteen tekenen voor dit nummer. Alleen moet de
ex-Beatle zijn meerdere erkennen in Lerche wanneer het op
stemgebruik aankomt. Sondre wringt zich in dit nummer in bochten om
er uit te krijgen wat er uit moet komen en het lukt, en het werkt,
en het klinkt opwindend ook al mag het misschien niet zo klinken.
De jongen in Lerche klinkt er nu en dan goed door, en dat maakt het
geheel net zo charmant!
‘Go Right Ahead’ laat ons dan weer dansen zoals we in de jaren
’80 hadden willen dansen. Dit nummer is Prefab Sprout anno ‘Steve
McQueen’ ten voeten uit. Zoals reeds gezegd, Sondre Lerche steekt
zijn bewondering niet onder stoelen of banken, maar dat hoeft in
dit geval ook helemaal niet. Alleen gaat hij opnieuw uit de bocht
bij het einde van het nummer. Het klinkt rommelig en stuntelig en
niet of nauwelijks doordacht, en dat zorgt ervoor dat daarnet
genoemde dans plots wordt afgebroken en de zetel opnieuw wordt
opgezocht.
‘Coliseum Town’ brengt The Beach Boys naar het koude noorden, en
we vinden ons in die zetel wel heel erg aangenaam zitten. We zijn
halverwege het album en voelen ons geweldig. ‘Nevermind The Typos’
zet het gevoel gewoon verder. ‘Domino’ idem dito. ‘Living
Dangerously’ van hetzelfde laken een pak. En bij ‘Tied Up To The
Tide’ leken we in slaap te vallen… tot Lerche zijn mond open
doet. Als dit geen Lennon-kloon is, dan is er geen enkele. Hij
zingt met diezelfde net-niet-snik in de stem en hij kreunt en de
muziek drijft weg op een melodie die schatplichtig moet zijn, maar
vanavond even niet (als we elkaar begrijpen!).
Afsluiter ‘When The River’ is de perfecte sluitsteen. Hier komen
The Beatles, Prefab Sprout en A-ha op één of andere geschifte
manier samen. Het wordt bewegen bij het beluisteren, het is
glimlachen tijdens het horen, het is de repeatknop indrukken.
Er hangt een dualiteit over deze plaat. Luisterend naar zijn
idolen brengt Lerche ons de perfecte synthese van al wat hij zelf
goed vindt, en dat kunnen en willen we hem helemaal niet kwalijk
nemen. Maar door het feit dat we het allemaal al eens gehoord
hebben, laat het ons ook wat verweesd achter, niet goed wetend wat
we net gehoord hebben. Dus beginnen we voor de zekerheid maar nog
eens van vooraf aan.
Sondre Lerche is een talent, daar zullen we zeker niet over
twisten. En nogmaals, haal deze in huis, alleen al omdat hij zo
heerlijk herkenbaar is. Maar laat Lerche de volgende keer andere
kunstjes uit de kast halen, en wij zullen hem met heel veel plezier
bejubelen zonder weerga!
