Dangerous Game is wat men een match made in heaven pleegt te noemen. The Shangri-La’s’ Mary Weiss zag het, na een pauze van veertig jaar, helemaal zitten om een comeback te maken en Reigning Sound bleek al een hele tijd op zoek naar een niet te gratuite gelegenheid om nog eens een plaat uit te brengen. Op Dangerous Game treffen zij elkaar, het resultaat klinkt als vuurwerk.
De hoes van Dangerous Game toont "Mary Weiss" met in een iets kleiner lettertype "With the Reigning Sound" ernaast. Dat laatste is nochtans geen overbodige vermelding, aangezien Greg Cartwright maar liefst negen van de veertien nummers heeft geschreven, en Reigning Sound bijgevolg veel meer dan een begeleidingsgroep is.
Een dergelijke samenwerking tekent Weiss’ comeback in ieder geval heel sterk af tegenover een hoop commerciëlere comebackplaten van artiesten als Nancy Sinatra, Marianne Faithfull, Santana en Jerry Lee Lewis. Op de voornoemde platen werd er niets aan het toeval overgelaten om toch maar te verzekeren dat de respectievelijke artiesten na een periode van lange afwezigheid nog (goed) zouden boeren. Bijgevolg werden er verschillende hedendaagse popsterren bijgehaald om een paar nietszeggende singles mee op te nemen. De relevantie van dergelijke samenwerkingsverbanden reikte nooit verder dan een paar leuke hitjes, een plaat die als geheel kon overtuigen zat er nergens in.
Dangerous Game is het vleesgeworden alternatief. De samenwerking tussen Mary Weiss en Reigning Sound combineert maar liefst een hele plaat lang de beste kenmerken van beiden, namelijk het prachtige stemgeluid van Weiss en het typische melancholische karakter van Reigning Sound. Het openingsnummer "My Heart Is Beating" is meteen een mooi voorbeeld van hoe het treffen tussen hen werkt: het nummer behandelt de nasleep van een gebroken relatie, een thema waarmee Cartwright — nummers als "If You Can’t Give Me Everything", "Stormy Weather", "Reptyle Style", en "You’re Not As Pretty" indachtig — reeds heel wat ervaring heeft. Dat Weiss eerder als een moedige en stevig van zich afbijtende vrouw klinkt, kleurt het nummer een klein beetje anders in, maar maakt het geheel er zeker niet minder interessant op.
Wat het covermateriaal betreft, haalt Reigning Sound met Dangerous Game al even straffe toeren uit als met zijn voorganger. Met nummers uit de oude doos als "Nobody Knows (But I Do)", "You’re Never Gonna Make Me Cry", "I Just Missed You", "Tell Me What You Want Me To Do" en "Heaven Only Knows" bevestigt de groep wat met Home For Orphans al verdacht veel op een wetmatigheid leek: zelfs songs van andere groepen dreigen in de handen van Reigning Sound op compleet nieuwe verhalen uit te draaien. De covers vallen niet als dusdanig op binnen het geheel van de plaat.
Dat er in het concept van het plaatje toch nog wat plaats is voor een paar pittige singles als "Cry About The Radio" — een protestsong tegen de vervlakking van het radiolandschap — of het uitdagende "Tell Me What You Want Me To Do" nemen wij er maar al te graag bij, al is het wel moeilijk te begrijpen dat het met Elvisachtige koortjes verrijkte b-kantje "A Certain Guy" van de single "Don’t Come Back" niet op Dangerous Game is geëindigd. Hoogstwaarschijnlijk wou men niet te veel opbeurend lawaai op de plaat droppen.
Dangerous Game is niet alleen een verdienstelijk album maar knoopt er voor veel bands ook een nuttige les aan vast: een bondgenootschap met een bevriende groep of artiest met een broek vol goesting en een constante drang om toch nog creatief te zijn, kan perfect bevredigend zijn. Dat alleen moet voor u reden genoeg zijn om het plaatje niet links te laten liggen.
