Yep
De familienaam van Liam Finn doet wellicht een serieuze bel
rinkelen, en dat is niet meer dan logisch. We hebben het dan niet
over de gelijknamige Ierse rivier, of Fi(o)nn mac Cumhaill, de held
uit de Ierse mythologie. Wel over Neil Finn, de man van Split Enz
en Crowded House. En akkoord, mythen liggen daar niet zover van
af.
Neil is wat vanzelfsprekend Liams vader. Nadat hij door zijn vader
tot gitarist en muzikant werd geschoold, in alle aspecten van het
woord, trok Liam mee met het live-circuit van Crowded House.
Tijdens deze periode begon hij zelf ook nummers bijeen te
schrijven, die hij later opnam in Roundhead Studios, een
familiebezit. In het compleet analoog opgenomen eindproduct
beschrijft de jonge Finn wat voor hem Londen is en kan zijn. Dat
‘I’ll Be Waiting’ dan ook de titel van zijn vorige album is, mag
niet verbazen.
Het was lang wachten, maar na drie jaar en nog wat maanden heeft
Finn een opvolger klaarliggen. ‘Fomo’, een album dat wel eens een
hommage aan The Beatles zou kunnen zijn. En op deze manier treedt
de man in de voetsporen van zijn vader. Er is en zal nooit een
andere band zijn die zo schatplichtig aan The Beatles is als
Crowded House – van covers tot hun sound en zelfs hun handelswijze.
Mocht je niet weten dat John Lennon een bril met ronde glazen
draagt, zou je denken dat ze het nog echt zijn ook.
‘Fomo’ vervolgens ook een hommage aan Crowded House noemen, is
echter minder evident. Liam Finn is een man van het experiment.
Waar Crowded House het traditionele instrumentarium eert, gebruikt
Liam een cimbalom en speelt hij voortdurend met loops. Neen, Finn
is niet van de tradities, want ook een gewone singer-songwriter is
hij niet. Al heeft hij een baard en een iet of wat grauwere stem,
toch verrast hij telkens in zijn nummers zelf. Hij springt van de
hak op de tak, van de ene naar de andere invloed.
‘Cold Feet’ is een nummer dat Rain Machine zomaar uit zijn pen zou
kunnen laten dansen. Het zou zelfs de basis kunnen zijn van een
nummer van Handsome Furs.
Tegelijk kan je op openingsnummer ‘Neurotic World’ zelfs
pianostroken vinden als die van een Joanna Newsom in een
vroeg stadium. De nummers die geïnspireerd zijn door The Beatles
flirten dan weer met het nederige van Nick Drake. Alsof dit alles
nog niet genoeg is voor een album bestaande uit tien nummers, vind
je zelfs britpop-invloeden terug. ‘Miss Misery’ zou zomaar weer een
nieuw zijproject kunnen zijn van Damon Albarn. Dat Liam Finn dit
geheel ook nog perfect aaneen weet te breien en het niet al te
bombastisch laat overkomen, getuigt van grote klasse. Dat de
ritmische bassen voor beiden weten te zorgen, is een nog grotere
klasse.
Wat de traditiebreker met zijn tweede album weet neer te zetten, is
iets waar de muziekindustrie al enkele jaren heeft op zitten
wachten. Dat hij het op plaat en in de zaal weet te verwezenlijken,
mogen we enkel toejuichen. Helaas staat België voorlopig niet op
zijn agenda, maar misschien moeten we van geluk spreken, want
oefening baart kunst. En ja, hier deppen we alleen maar onze wonden
mee. Ook al is dat niet nodig, want Fomo is een muzikaal orgasme
over groeien, puffen en alleen maar meer willen én het nog eens
krijgen ook.
