Je kunt als Vlaamse singer-songwriter een irritante cover opnemen en in elk pseudo-diepgaand stukje puberpoëzie een “oh-oh” of “oh-ooh-oh” steken om je behaagzucht te ventileren. Of je kunt, het hoofd in eeuwig melancholische gedachten verzonken, je eigenzinnige weg bewandelen en hem zelf nog bochtig maken ook. Dat laatste is wat Anton Walgrave doet, en het leidt met de hulp van 2/3 Triggerfinger tot een verrassend rauw hoogtepunt. Leest u even mee.
Want het is tijd om eens een lans te breken voor Walgrave. Vijf jaar geleden zwaaiden de poorten van de grote doorbraak uit hun hengels door “Lost Souls”, de titelsong van De Parelvissers. Walgrave had het zich gemakkelijk kunnen maken door nog zo’n handvol songs te schrijven, of er een plaat mee te vullen (dat talent heeft hij), maar na het toch wat wisselvallige Every Night You Pray uit 2008, met enkele dijken (“Don’t Let Me Go”, “When You Walk Away”) maar ook enkele zandzakjes (“Roll me Over”) van songs, vertikt hij dat nog pertinenter op As You Are. Compromisloos groeien als songschrijver, heet dat ietwat zwaar aangeheven.
Hapklare, door stadionlichten beschenen refreintjes (een eeuwenoud zeer bij de “Vlaamse singer-songwriter” – velen van hen degraderen die term zo tot een oxymoron) zijn bij Walgrave steeds verder te zoeken, al tuimelen ze zo te horen bijna uit zijn mouw. In de plaats daarvan mogen producer Mario Goossens en Ruben Block Walgraves songs omgorden met een laagje prikkeldraad waaraan meligheid zich lelijk verwondt. Het is dat spanningsveld dat de plaat na vele luisterbeurten boeiend houdt, pakkend maakt, zich doet onderscheiden van wat As You Are had kunnen zijn en bij velen slechts is, in hoeveel landen ze ook grote sier mogen maken.
Wanneer na het prachtige “Hannah” (een song die al jaren op de planken lag — de luxe) en het door Chantal Acda al even mooi opgeluisterde “All You Have To Do” titelsong “As You Are” stevig mag uithalen (je ziet het zweet zo van Goossens’ rug sijpelen), toont Walgrave de tweespalt die deze plaat zo sterk maakt. Geen rozen zonder doornen. In “Something Wrong” doen bronstige gitaren de aanstekers netjes op zak houden, de intentieverklaring van “Sweet Mine” zit in de eerste alinea: “Winter’s fading, but in my mind war is raging between the lines”. Zo is het maar net: wie de singles van Walgrave (veel te weinig, punt) hoort passeren op de radio, zal schrikken van de onstuimige maar minstens even welgemikte grilligheid. Het maakt van As You Are een moedige plaat die u op uw stoel duwt met een mes vervaarlijk dicht bij uw oor.
En nooit gaat de vorm aan de haal met de song: mede dankzij Goossens is As You Are van een onberispelijke strakheid. Het maakt van de tweede plaathelft een ereronde in Walgraves carrière — en in het Belgische muzikale 2011. Alleen al “City Lies” heeft zo’n meeslepende melodie (“And Then You Turn The Light On”) die door uitstekend gemusiceer geen vleugels krijgt maar voor lange tijd gevangen zal zitten in de gouden kooi van uw hoofd. Halverwege “Nobody Moves” lijkt Thom Yorke de song naar een bloedstollend hoogtepunt te janken, Block doet “Ice” steeds harder kraken en schuren. Ook “Lift Me Up” mondt uit in een climax die episch had kunnen zijn, maar de labiele strijkers hebben andere plannen en maken er een perfect orgelpunt van voor een plaat die grossiert in door weemoed gedreven weerbarstigheid.
“Silently Moving On” ten slotte doet het stof van As You Are zachtjes neerdalen, terwijl vervreemdende samples en elektronica elk greintje gemakkelijke ontroering verdrijven. “De minst evidente weg is de boeiendste”, is nog niet de dooddoener die het had moeten zijn. Vandaar dat ze zich perfect leent tot het in de laatste alinea traditionele eindoordeel. Uiteraard is As You Are verre van perfect, maar laten we nu één keer het vingertje op zak houden en de traditionele schoonheidsfoutjes laten voor wat ze zijn.As You Are laat immers één van de boeiendste evoluties horen die een Belgisch artiest de laatste jaren heeft doorgemaakt.
Walgrave loopt in een weide boog rond de bodemloze put van schoonschrijverij en voorziet z’n authentieke weemoed van een onverwacht stekelige bolster. Meer op de radio zal u hem er niet door horen (kan vandaag ook als een compliment beschouwd worden), maar ach, ook Elbow was al enkele platen the reviewer’s pet voor de grote doorbraak kwam. Ook voor een Walgrave op dit niveau zou dat nog slechts een kwestie van tijd mogen zijn. Luisteren, nu.
