Van alle britpopbands is Pulp altijd onze favoriet geweest. De band bestond langer dan de andere artiesten die in dat hokje geduwd werden, klinkt origineler én durft met zichzelf te lachen.
Blij als een kind dus, dat Pulp een stek als headliner op Dour aangeboden heeft gekregen. De band treedt in de line-up van Different Class aan, de plaat die er verantwoordelijk voor is dat de periode 1995-1996 in onze herinnering een aaneenschakeling is van complete sillyness en vieze fantasieën. Al kan de puberteit daar ook voor iets tussen zitten. Feit is dat Pulp probleemloos de sfeer van die dagen naar 2011 weet te verplaatsen, en dat nog voor het concert van start is gegaan. Nonsensicale tekstboodschappen worden op het publiek afgevuurd alvorens “Do You Remember The First Time?” het feestje in gang trapt.
En laat daarbij geen twijfel bestaan over rond wie het hier draait: hoewel Jarvis Cocker er nog steeds uitziet als een verzekeringsmakelaar die tijdens zijn lunch — karnemelk en een wit broodje — tot het besef is gekomen dat het tijd is om wat te leven, is het de frontman die alle aandacht naar zich toe zuigt. Terecht, uiteraard, want de man die sulligheid tot statussymbool verhief, laat zelfs de Iggy Pop in zichzelf los, wanneer hij luidsprekers beklimt, en schuwt evenmin de schunnigheden wanneer hij het publiek leert op het juiste ogenblik te kreunen tijdens “Pink Glove”.
Toch komt het concert wat traagjes op gang. Jongelui staan zich, misschien zelfs terecht, af te vragen wie die kwast is, tot met “Disco 2000” de buit binnen gehaald wordt. Het publiek valt als een blok voor Pulp en zet het op een feesten alsof de milleniumwissel hier en nu plaatsgevonden heeft. Vanaf dat punt kan de band niets meer fout doen. Dit is feest, en nog geen klein beetje.
Al is het een feest met een sinister kantje. “I Spy” brengt écht de voyeur in Cocker naar boven en het sowieso al beladen “This Is Hardcore” krijgt een nog wat donkerder kleedje aangemeten, wat het gebeuren een extra dimensie bezorgt. Wat eigenlijk amper nodig was: Pulp verzwelgt de festivalwei in kitscherige kleuren en campy danspasjes.
Hoe de toekomst van Pulp er uitziet, valt niet te voorspellen, maar het zou bijzonder jammer zijn mocht een prestatie als deze geen vervolg krijgen. Want hoe fijn “Common People” ook nu nog steeds is, je kan het niet maken jongelui in het publiek ruim een uur voor hen onbekend materiaal
te laten doorstaan, wachtend op dat ene hitje dat blijkbaar tot de leefwereld van de tieners doorgedrongen is. Tijd voor een nieuwe hit!
