Na Rise And Fall en Black Haven heeft de Gentse hardcore-scene er een nieuwe klepper bij. De naam is Oathbreaker en dat noteert u best in het vet.
Toegegeven, als ‘lid’ van de Kerk van Ra heeft Oathbreaker meteen een streepje voor. Het muzikantencollectief rond het razend populaire Amenra is een springplank voor een rits getalenteerde bandjes. Muzikaal lopen de stijlen dan wel sterk uiteen, de DIY-spirit uit het hardcoregenre wordt hoog in het vaandel gehouden. Het is niet verwonderlijk dat Oathbreaker net als Amenra en Black Haven West-Vlaamse roots heeft. Uit de assen van de befaamde H8000-hardcore, die een decennium geleden explodeerde, lijkt een Gentse scene op te rijzen. Drie van de vier Oathbreaker-leden verdienden reeds hun sporen bij No Recess.
En jawel, Amenra is te horen op Maelstrom. De slepende doom-track “Sink Into Sin – II” wordt verder verduisterd met dromerige soundscapes van Ra-gitarist en Syndrome-man Mathieu Vandekerckhove en wanhoopskrijsen van Ra-zanger Colin Van Eeckhout. Maar Oathbreaker is geen kloon van Amenra geworden, noch van de stadsgenoten van Rise And Fall of Integrity, Cursed en Behind Enemy Lines, namen die bij het oudere en minder verfijnde Oathbreaker-werk te binnen schieten. Het heeft ons heel wat luisterbeurten gekost om de rijpere Oathbreaker met een beperkt aantal trefwoorden te omschrijven. Op Maelstrom hoor je sublieme punkmetal die alle richtingen uitgaat — loodzware doom, melodische black en razendsnelle thrash — en bovendien toegankelijker is dan de hiervoor vernoemde bands.
Bent u niet meer mee? Dan heeft u wellicht het vooruitgeschoven “Origin” gemist. Caro Tanghes vunzige krijs (een instrument op zich), de door merg en been snijdende melodische riffs en solo’s van Lennart Bossu (Amenra), een hakkende bas en rollende drums deden het nummer meteen onder de huid kruipen. Oathbreaker heeft de fysieke impact van hardcore en crust, maar herbergt de emotionele razernij van sferische black metal én rockt tegelijkertijd. Ook in “Hierophant” en “Thoth” knalt, beukt en giert de melodische hardcore alle kanten uit, en wordt een gitzwart sfeertje opgeroepen.
Voor een debuut is Oathbreakers sfeervolle en melodische crust (in lekentermen: kolkende punk met extreme metal) van een uitzonderlijk hoog niveau. Zelfs in groovy en meer up-tempo headbangwerk (“Fate Is Nigh”, “Sink Into Sin – I” en “Black Sun”) baadt Oathbreaker bij momenten in een black-sfeertje, hoewel punkmetal de basis blijft. Heerlijk vermorzelende gitaren, knallende solo’s en verpulverende drums zorgen voor de adrenalinestoten terwijl de duistere, sferische noten en heftige schreeuwen ons opslokken als een zwart gat.
Maar als er één nummer is dat een alles absorberende kracht heeft, dan is het wel het zes minuten durende “Glimpse Of The Unseen”. Dé band die van begin tot einde komt bovendrijven aan de zwarte poel van postmetal, black en doom is Celtic Frost. Apocalyptisch en meeslepend, indeed. Een tweede grote verrassing op Maelstrom, tussen het compromisloze beukwerk in, is het afsluitende, sombere titelnummer. Gitarist Bossu waagt zich aan een soort dark folk-uitstapje, Tanghe laat de afgeraspte stembanden rusten. De voorheen ijzingwekkend klinkende zangeres ontpopt zich tot nachtegaal. Experiment geslaagd.
Na de zoveelste luisterbeurt is het tijd voor een besluit. Oathbreaker smeedde uit een groots assortiment aan punk- en metalinvloeden, apocalyptische en verslavende hardcore van de intensiefste en donkerste soort. Met Maelstrom doet het Gentse kwartet de hardcore-underground op zijn grondvesten daveren en zal het ongetwijfeld veel zieltjes bijwinnen. We zullen het live geweten hebben. Tot op een van hun gigs!
