Fantastisch toch, dat een band twee decennia op studiomateriaal kan blijven broeden, het in 2011 uitbrengen onder het mom van een terugkeer met een vijfde plaat, en dat iedereen er ook nog eens in trapt en de reïncarnatie toejuicht.
Dat soort oplichterij was alleszins het eerste waar we aan dachten, want Here Before klinkt alsof de voorbije twintig jaar slechts een flauwe grap waren. Hun vorige wapenfeit Time For A Witness (1991) is nog steeds een van de meest onderschatte platen van de vroege jaren negentig, een gitaarmeesterwerk dat destijds doodgezwegen werd, terwijl de band de nek omgewrongen werd door de grungebeweging die later dat jaar alle andere rockstromingen buitenspel zette (wat een zonde dat we die hair metal ook plots kwijt waren). Wie zot was van de aanstekelijke gitaarvlechtwerkjes en bruisende folkpop van The Feelies, die kan nu z’n hart ophalen.
Net als toen blijkt de band nog altijd bezeten van de notie van tijd: werd Time For A Witness gevuld met “Waiting”, “Sooner Or Later”, “For Now” en de titeltrack, dan is ’t nu meer van dattum met “Again Today”, “When You Know”, “Morning Comes”, “Time Is Right”, “Later On” en, opnieuw, de titeltrack. ’t Is allemaal wachten, blijven en terugkijken dat de klok slaat, iets wat de band nog het duidelijkst maakt met opener “Nobody Knows” (een wel erg directe verwijzing naar EP No One Knows uit 1986), die start met de verzen: “Is it too late / To do it again / Or should we wait / Another ten?”
De Feelies-discografie kende een vrij radicale breuk in de nasleep van debuut Crazy Rhythms (1980). Na die hypernerveuze, minimalistische rammelklassieker (zelden stonden muzikanten zo stijf van de caffeïne) laste de band een jarenlange stilte in en toen hij zes jaar later terugkeerde met The Good Earth was de arty hoekigheid ingeruild voor ontspannen klinkende folkpop met rinkelende gitaarpartijen die ook opvolgers Only Life en Time For A Witness zouden kenmerken. Here Before vindt een evenwicht tussen de rootspop van de tweede plaat en de iets elektrischere aanpak van daarna, met die mooie gitaarverstrengelingen en simpele ritmes met subtiele inkleuringen.
“Nobody Knows” bouwt verder op de blauwdruk die de band haalde bij de enige popklassieker die The Velvet Underground ooit maakte (de titelloze derde plaat) en heeft diezelfde kale sound, met eenvoudige melodieën en monotone murmelrijmen (Mercer blijft de zoon van Lou Reed en Iggy Pop, maar dan na een pakje kalmeerpillen geslikt te hebben) en de jangle-gitaren. Zie ook: R.E.M., de late Camper Van Beethoven en de vroege Yo La Tengo. Het gaat er soms wat bruisender aan toe, zoals in “Should Be Gone” dat drijft op een powerpoprefrein, of “Again Today” dat uitpakt met die typische snedige gitaarpartijen. Wel een beetje jammer dat die niet wat meer aan bod komen, zoals op de vorige studioplaat, want de tandem Mercer-Billion is zwaar onderschat.
Een tweetal keer gaat de band iets harder op het gaspedaal duwen en het levert dan ook twee uitstekende songs op — “When You Know” en “Time Is Right” — die je liefst van al een keer of dertig op een mixtape zou plakken zodat je weer even verder kan als je de files induikt. Het beste zit echter ergens na het midden van het album verstopt: “Morning Comes” is een dromerig stukje dat verleidt met een dalend motiefje en zich meteen onder de huid wringt, terwijl het erop volgende “Change Your Mind”, vanuit een gitaarsolo na een minuut of drie, plots z’n ritme verdubbelt en aanzet tot een jengelende en gierende finale, zo eentje die steeds hoger en intenser gaat, eentje waarvan je zou willen dat er geen einde aan kwam, dat ze er een rockpastiche van zouden maken.
Aan grote statements hebben de vijf echter geen boodschap. Here Before klinkt dan ook volledig zoals de hoes doet vermoeden: ontspannen, pastoraal, misschien ook wel tijdloos. Op een paar kleine inzinkingen na (het slottrio had er niet écht bij gemoeten) is het een uitstekend album geworden, maar wel zo gimmickvrij dat de jongere garde het vermoedelijk aan z’n neus zal laten voorbijgaan of onder de ‘duffe nonkelrock’-sectie zal klasseren. Wie er destijds echter volledig weg van was, kan zich nu verheugen op een uitstekende brok nostalgie. Dat vervolg mag volgende keer dus wat sneller komen. Idem voor een paar concerten in kleine clubs (blijf er met uw fikken vanaf, Eppo).
