Zes jaar na comebackplaat Here Before, die exact twintig jaar na hun meesterwerk Time For A Witness volgde, laten The Feelies opnieuw van zich horen. In Between, album zes intussen, biedt een gezapige variant van een geluid dat uit de duizenden te herkennen is. Verrassingen vallen er niet te rapen, maar liefhebbers van de band en hun talloze volgelingen kunnen het album blind aanschaffen.
Het blijft toch een maf verhaal. Een paar slungels toveren schijnbaar uit het niets een zuivere klassieker tevoorschijn (Crazy Rhythms), die een nerveuze, nerdy twist op de Velvet Underground-sound uithaalt, en kondigen en passant een nieuwe generatie gitaarbands aan die zich ophoudt in de zone tussen espressopop, folkrock en dromerige gitaarescapades. Opvolgers The Good Earth (1986) en Only Life (1988) schuiven wat verder op naar de roots en aaibaarheid, maar krijgen vervolgens een tegenreactie van Time For A Witness (1991), een van de beste albums uit de vroege jaren negentig, al was er geen hond die er naar omkeek tijdens de explosie van zogenaamde ‘alternatieve rock’, die achteraf ook een grotendeels lege doos bleek.
De jaren negentig, dat was niks voor The Feelies, dus hield de band het voor bekeken, tot Here Before de terugkeer inluidde van een (nog) volwassener band. Goedkoop scoren zat er nooit in, en dat was intussen niet veranderd. Daardoor bleef het album een beetje onder de radar, werd het vooral opgemerkt door volk dat jaren geleden al bekeerd was. Een lot dat ook In Between te beurt zal vallen, want die plaat is zo mogelijk nog gemoedelijker dan zijn voorganger. Meer dan ooit hebben Glenn Mercer, Bill Million, Brenda Sauter, Stanley Demeski en Dave Weckerman plaatsgenomen op de back porch. Niet voor roestige blues, maar hun eigen versie van kampvuurliederen.
Dat leidt op In Between opnieuw tot een verzameling warme en ongecompliceerde songs, die op bijna geen enkel moment de temperatuur de hoogte in jagen en opnieuw bezig zijn met thema’s als de vergankelijkheid en het voortschrijden van de tijd. Kreeg je op Here Before al songs als “Should Be Gone”, “Later On”, “When You Know” en het titelnummer, dan spreken de titels ook deze keer voor zich: “Turn Back Time”, “Pass The Time”, “When To Go” en “Time Will Tell” zijn de frappantste voorbeelden. Hier wordt duidelijk, en soms expliciet, een vervolg gebreid, maar dat deert niet, want de sober ingekleurde songs zorgen met die combinatie van akoestische en elektrische gitaren, zacht meanderende baslijnen en subtiele percussie-accenten voor een sound die behaaglijk klinkt, maar ook wel naar de achtergrond kan verschuiven als je niet oplet.
Er springt hier dan ook weinig uit de band. Vanaf opener “In Between”, dat van start gaat in een knetterend vuurtje, beland je in een wereld van half-gemompelde zinnen, zachte akkoorden en compacte, minimalistische jams. Bij het beluisteren van een fluisterpopsong als “Turn Back Time” wordt nog maar eens duidelijk hoe diep de invloed van de band geweest is op een band als Yo La Tengo, die in z’n schizofrene oeuvre ook heel wat tijd vrijmaakt voor dergelijke charmante kleinoden die zich onvermijdelijk onder de huid nestelen. Het is een kwestie van luisteren, want de songs blijven grotendeels op vertrouwd terrein, waardoor je snel over het hoofd ziet hoe fijn het allemaal in elkaar zit.
Charmant en zachtaardig dus, maar altijd aan de goede kant van braafjes of belegen en met net genoeg stekeltjes om de pit erin te houden. “Been Replaced”, een vage neef van “Sweet Jane”, wint gaandeweg aan intensiteit en is de ideale opwarmer voor de bedeesde gitaarpop van “Gone, Gone, Gone”. En alsof ze hun invloed op Yo La Tengo nog eens extra in de verf willen zetten, vergrijpen ze zich tot een trucje waar dat trio vroeger een patent op had: twee sterk verschillende versies van een song op een album zetten. “In Between (Reprise)” herhaalt wat Yo La Tengo deed met “The Evil That Men Do” (President Yo La Tengo) en “Big Day Coming” (Painful): zich ontpoppen tot een machtig gitaarepos dat dendert met een even lawaaierige als dromerige hypnose.
De verbeten Crazy Rhythms/Time For A Witness-liefhebber in onszelf betreurt het een beetje dat opnieuw niet wat vaker gekozen werd voor dat elektrische geweld, omdat de band daar nog altijd machtige dingen uithaalt, maar ook het meer ingetogen werk overtuigt. Voor het avontuur en de knetterende energie moet je In Between niet in huis halen, al hoor je een band die wat bedachtzamer, maar wel nog altijd even resoluut z’n ding blijft doen.
