Gelukkig is de albumtitel van deze plaat niet de groepsnaam. Met
zo’n mondvol nonsens blijf je nu niet bepaald goed in het geheugen
hangen. A Storm of Light klinkt nog altijd niet erg hip maar een
mens is tenminste in staat het te onthouden. Dat is goed, want de
derde creatie van deze Amerikaanse band is een tip om zeker niet te
vergeten. Postrock, stonerrock en doommetal worden samen gemixt tot
een smakelijk papje. Bovendien kan de band uitpakken met een
uithangbord in de vorm van Josh Graham. Hij is eveneens actief bij
Neurosis en een garantie voor slepende en pakkende muziek. De man
kan bijzonder goed met pixels puzzelen en heeft subliem artwork
voor deze schijf gecreëerd.
Muzikaal is er ook sterk gepuzzeld in vergelijking met de
voorgangers. Op het nieuwe album werd uitvoerig geschaafd aan het
maken van meer afgelijnde nummers. Voorheen mikte men eerder op het
neerzetten van een blok langgerekte soundscapes die één gevoel
moesten oproepen. De negen tracks die nu gepresenteerd worden,
weerspiegelen allemaal negatieve emoties. Toch is er meer
onderlinge diversiteit. De basiselementen blijven gefilterd uit
doom, ambient, industrial en stoner, maar zijn in meer traditionele
songstructuren van rock en vroege metal gegoten. Een straffe zet
want het maakt alles een stuk beter verteerbaar.
Hoewel er gefocust wordt op losse songstructuren, is dit toch
een plaat om op zijn geheel te beleven. Liefst met elk nummer in de
voorgestelde volgorde. Enkel ‘Leave No Wounds’ kan een aparte
luisterbeurt overleven zonder aan kracht in te boeten. Het
uitgesproken stonerrock karakter doet aan Queens of the Stone
Age denken maar dan een aantal toeren in snelheid gedaald en
met minder gebruik van de volledige gitaarhals. Voor deze plaat
vormt het echter het meest uptempo nummer met de minst bittere
nasmaak.
De meeste tracks kunnen echter niet ongestraft uit hun omgeving
losgerukt worden. Neem ‘Destroyer’, drijvend op akoestische gitaar,
apart genomen schiet er niks over van de trap in het kruis dat dit
in de juiste context uitdeelt. Vooral de klaaglijke solo en
ultralage zang grijpen naar de keel. Op de achtergrond zweeft
nauwelijks hoorbaar een vrouwelijke stem rond, een van de vele
gastverschijningen op de schijf. De meeste gastmuzikanten zijn voor
ons nobele onbekenden op Kim Thayil na. De gitarist van Soundgarden
mocht twee nummers van stomende shredpartijen voorzien. Een daarvan
is opener ‘Missing’, een sluimerende track met onderhuidse
spanning, als een etterbuil op het punt van openbarsten. De
slepende zang draagt nog extra bij aan het smerige geluid
ervan.
Als apocalyptische totaalervaring kan dit werkstuk absoluut
bekoren. Enkel wat kleine minpunten kunnen het geheel licht
ontsieren. Het gebrek aan originaliteit en spannende overgangen
zorgt dat je nooit echt toppunten beleeft. Voor wilde en opwindende
hits ben je eveneens aan het verkeerde adres. Maar na al het
beukgeweld waar menig metalhead zich dagelijks aan onderwerpt, kan
een rustig sfeerplaatje eens genieten zijn. Zeker met een degelijke
en gepassioneerde uitvoering zoals we hier voor ons hebben.
Op 15 oktober 2011 speelt A Storm of Light in de
Muziekodroom in Hasselt.
