Luaka Bop, 2011
Bertus
‘Welcome/Begin”, zo heet de eerste track op Wondervisions, zet
de luisteraar meteen op het juiste spoor. Meteen, te begrijpen als:
net na een verrassend rommelig stukje dat doet denken aan Pavement
en Sebadoh. Niets
daarvan op de rest van dit bijna uitsluitend instrumentaal debuut
van Steve Marion en band; enkel de popformule van grootvaders The
Tornados primeert hier, met randopvulling door de hedendaagse
clichés gehanteerd door menig indiegroepje. U hoeft dan maar
spontaan aan Afropop te denken (ik zal – enkel voor de
volledigheid, dat spreekt – even vermelden dat Delicate Steve
concerten mocht inleiden voor Yeasayer), en plots
zijn er al enkele verwachtingen gesteld voor een plaat die
aanvankelijk niet in de schijnwerpers stond.
Wat is dat dan eigenlijk, die formule van The Tornados? Het is
dan ook al een slordige 45 jaar geleden. Enige verhelderende noten
mogen aldus niet ontbreken. Deze groep studiomuzikanten die
masturbatoire producer Joe Meek hielpen bij het uitbouwen van zijn
popemperium, slopen enkele malen de hitlijsten binnen met puur
instrumentale muziek (we spreken hier over een pagina uit de
muziekgeschiedenis die plaats bood aan surfmuziek), meestal
opgebouwd rond een deuntje dat onmiddellijk in het brein van de
luisteraar ging woekeren. Het was erg simpele muziek, afgewerkt met
wat futuristische franjes die de dag van vandaag erg lullig
klinken. Het was berekende popmuziek, ook al was er geen zanger
aanwezig.
Delicate Steve weet dus deze verloren gegane magie enigszins
terug te brengen, zij het dan op geheel eigen wijze. Zonder
cosmisch geharrewar dus, en mét gevleugeld gitaarspel. Het
instrumentarium bestaat uit gitaren die op zijn Dustin Wongs
bepoteld worden: keyboards, drums en hier en daar een beetje zang
(voornamelijk op ‘The Ballad of Speck and Pebble’). Marion verliest
geen tijd: de band raast door de songs met een speelplezier dat
aanstekelijk werkt, om nu en dan vijfenveertig seconden ademruimte
te laten. Aldus duikt het eerste minpunt op. ‘Wondervisions’
bestaat uit 12 nummers, waaronder zich eigenlijk maar zes
volwaardige songs bevinden. Dat hoeft niet te betekenen dat de
interludes niet verdienstelijk zijn, maar ze zijn ook niets meer
dan dat. Zes nummers dus, een aantal dat ons enkel doet hopen dat
dit gebrek aan weelde gecompenseerd wordt door precisie en
creativiteit bij de tracks die wel over de kaap van twee minuten
raken. Helaas is dit niet altijd het geval.
Het reeds vermelde ‘The Ballad of Speck and Pebble” is een
acceptabel deuntje. Het is het moment waarop Yeasayer nog het meest
in het vizier komt, maar in feite vliegt het voorbij zonder een
echte indruk na te laten. Men moet met andere woorden drie nummers
(waaronder twee niemendalletjes) wachten tot Delicate Steve echt op
kruissnelheid komt met het uitmuntende ‘Sugar Splash’. Vooral het
tweede gedeelte met de wervelende, krijsende slidegitaar doet een
eerste keer verlangen naar meer, en meer zult u krijgen. Zij het
dan na twee extra niemendalletjes.
Het is een typerend schouwspel voor ‘Wondervisions’, en ook al
schakelt de plaat in diens tweede helft echt wel een versnelling
hoger, de indruk blijft dezelfde: Marion heeft ons laten proeven
van het kunnen van zijn band, maar is niet bereid of in staat ons
een volwaardige maaltijd voor te schotelen. Op ‘Wondervisions’
staan echt wel een paar kanjers. Naast ‘Sugar Splash’ moet elke
popminnende mens zich zeker wagen aan ‘Butterfly’ en ‘Don’t Get
Stuck (Proud Elephant’)’. Maar in deze digitale tijden van muzikale
overconsumptie zal Delicate Steve het waarschijnlijk niet verder
schoppen dan een eervolle inlijving bij enkele mixtapes. Natuurlijk
heeft ‘Wondervisions’ wel het pad geëffend voor een opvolger die,
zo mag gehoopt worden, gespierder uit de hoek zal komen.
