Century Media, 2011
Crowbar is één van de grootste namen uit de southern
metalscene van de USA. Samen met Eyehategod uit dezelfde stad,
en New Orleans en Pantera uit Texas, braken ze redelijk wat potten
in de jaren negentig. Strubbelingen allerhande, zowel op zakelijk
als op persoonlijke vlak, zorgden ervoor dat die bands wat
wegdeemsterden en in het geval van Pantera zelfs ophielden te
bestaan.
Ergens is het dan ook wel rechtvaardig dat verschillende (ex)-leden
van die groepen de voorbije jaren behoorlijk wat succes kenden met
Down.
Voor Crowbar zit zanger/gitarist/bandleider Kirk Windstein in Down,
maar op de meest recente tournee was hij niet te zien. Kirk moest
dringend afrekenen met zijn persoonlijke strubbelingen via een
reeks AA-bijeenkomsten. Het vele touren met Down en zijn andere
project Kingdom Of Sorrow hadden van een foute gewoonte een heuse
verslaving gemaakt. ‘Sever The Wicked Hand’ is de weerslag van de
strijd met die persoonlijke demon.
Crowbar wordt nogal vaak in het hokje van de sludge
geduwd, een compromisloos genre waarvan de bands doomriffs,
hardcore-uitbarstingen en erg veel feedback met wisselend succes in
elkaar weten te draaien. Het genoemde Eyehategod is hier zowat de
grootste naam in. Hoewel de basisingrediënten van Crowbar misschien
wel voor 80 percent overlappen, geeft Kirk Windstein zijn band toch
een heel ander geluid mee.
Dat komt voornamelijk omdat het deken van noise en feedback netjes
in de studiokast blijft en niet over de muziek heen wordt gegooid.
Bovendien heeft hij er ook geen problemen mee om ons lekker
ouderwets te laten headbangen. Op dit album zijn de meeste nummers
echter nogal geladen en aan de trage kant, volledig in lijn met het
zware thema. Behalve het rustige, instrumentale intermezzo ‘A
Farewell to Misery’ is het van sloopriff na sloopriff en van
diepgravende gedachte naar deemoedige geslagenheid.
Ik weet niet juist welk effect men beoogde met de mix, maar het
lijkt er wel op alsof Crowbar geportretteerd wil worden als
éénmansband. De gitaar en strot van Windstein overstemmen alle
andere instrumenten van begin tot het einde. Beide hebben ook een
uniek geluid, en daar heb ik toch aan moeten wennen. Het stemgeluid
van Kirk Windstein is eigenlijk de voornaamste reden dat ik nooit
een grote Crowbarfan ben geworden. Hij houdt gewoonlijk het midden
tussen een soort van hardcoregeblaf en hyperbolische zang, die
alleen kan ontstaan door zwaar te leven. Als hij zingt klinkt het
echter nogal benepen en als hij blaft doet hij dat volgens mij niet
met volle overgave.
De gitaar is, uiteraard, laag gestemd en klinkt zo poederdroog en
gecompresseerd dat het op een opgevoerde grasmachine lijkt. Het ene
wende rapper dan het andere, maar je kan er volgens mij niet omheen
dat het typische Crowbargeluid geen spek voor ieders bek is, ook al
zijn de nummers zelf best toegankelijk. Daar zullen we het nu eens
wat meer over hebben.
Albumopener ‘Isolation (Desperation)’ gooit er meteen een loodzware
Sabbathiaanse riff tegenaan die je bij de kladden grijpt, de
vocalen van Kirk dulden geen tegenspraak, en tegen dat het
dreunende refrein eraan komt zit je reeds middenin de
duivelsuitdrijving die ‘Sever The Wicked Hand’ in se is. Het
titelnummer volgt dadelijk en kent wat snellere hardcorepassages
die afgewisseld worden met nog meer trage doom. Zou het nog trager
kunnen? Tuurlijk, ‘Liquid Sky and Black Earth’ is daar het bewijs
van. Een nummer dat de titel ‘Let Me Mourn’ draagt bevat uiteraard
geen polkaritmes.
Vanaf dan wordt het album toch iets meer gevarieerd. ‘Cemetary
Angels’ is op maat gesneden van chaotische moshpit, en ook de
stevige riffs aan het begin van ‘As I Become One’ zullen met hun
groovende kracht wel wat hoofden en vuisten in beweging krijgen. En
dat is niet de laatste keer: ook ‘I Only Deal in Truth’ en ‘Cleanse
Me, Heal Me’ (misschien wel het beste nummer) hebben van die
onweerstaanbare beukriffs die je rechtstreeks mee terug nemen naar
de dagen van ‘Cowboys From Hell’ en ‘Chaos AD’. Op dat moment wordt
de sterkte van dit album natuurlijk ook zijn zwakte: als we zo’n
persoonlijk werk gaan aprreciëren omwille van zijn nostalgiewaarde
schort er toch iets. Waarmee ik ook niet gezegd wil hebben dat het
een zwak album is.
‘Sever The Wicked Hand’ is een stevig en volwassen album dat
tijdens de sterke momenten de kracht heeft de luisteraar volledig
te overdonderen. Die kracht kan zowel van de snelle, de groovy of
de loodzware slepende passages komen. Toch lukt het niet om me
helemaal te overtuigen, sommige tempowisselingen zijn té
getelefoneerd en een originele riff uit de duizend kan je ver
zoeken hier. Kortom: geraak je voorbij de wat pompeuze zangstijl en
de (te) luide gitaarklank, dan heb je een degelijk, afwisselend
album dat zeker bij liefhebbers van de metalen nineties wel zal
aanslaan, maar ook niet meer dan dat.
