De tafels van vermenigvuldiging lijken niet zijn fort, maar het Canadese housebeest Joel Zimmerman, opererend onder de naam Deadmau5, heeft officieel zijn derde studioalbum 4×4=12 gebaard. Loont de plaat de moeite? Het is eerder een enerzijds-anderzijds-en-ja-maar-tenzij-verhaal. Een tsjevenantwoord dus.
De populariteit van Deadmau5 (lees ‘dead mouse’; de ‘5’ komt uit de Leetspeak, een alternatieve internettaal die vooral bij hackers in trek is en waarbij het cijfer ‘5’ voor een ‘s’ staat) begint stilaan die van Armin van Buuren, David Guetta en Tïësto te evenaren. De 30-jarige Canadees kaapte al ettelijke nominaties en awards weg en staat garant voor spectaculaire liveshows (onder meer op de Olympische Winterspelen 2010 in Vancouver) met als gimmick een buitenproportioneel muizenmasker op zijn hoofd.
Afgetrapt wordt met het aan Mr. Oizo schatplichtige “Some Chords”, dat al werd opgepikt in een CSI-aflevering (Deadmau5 speelde er zichzelf in een gastrolletje). De song zelf is eerder mak en niet onvergetelijk. Het eerste forza-gevoel maakte zich pas van ons meester bij de tweede track, het energieke en stompende “Sofi Needs A Ladder”, met vocals van Sofia Toufa aka SOFI. Even hadden we de indruk dat het nummer zou open bloeien tot de geweldige nineties-knoepert “Meet Her At The Love Parade” van Da Hool.
Het is vaak warm en koud blazen over de songs van de danceproducer met uitvalsbasis in Toronto. “A City In Florida”, geschraagd door overrompelende technoknallen, kent een climax die de song in de greep van achtervolgingswaanzin lijkt te houden. Een tikkeltje te opdringerig is daarentegen “Bad Selection”, en ook “Animal Rights” klinkt – – de samenwerking met clubhitwonder Wolfgang Gartner ten spijt – – eerder als een ongeïnspireerde Daft Punk-song. ‘Degelijk’ is het gepaste woord om de Michael Woods-remix van “I Said” te omschrijven. ”Right This Second” beschikt dan weer over een lekker galopperend rave-tempo en ”Everything Before” is een stevig in zijn schoenen staande afsluiter.
“Cthulhu Sleeps”, een weirdo van een song, is progressieve house met een dreunende bas en een resem intrigerende geluidjes en samples: magistraal, onheilspellend en opwindend, maar net iets te lang uitgesponnen. En worden in de aanzet van “Raise Your Weapon” nog behoedzaam ietwat beangstigende pianotoetsen aangeslagen, deze gave ambient house-track waarover Picture Book-zangeres Greta Svabo Bech haar betoverende lyrics drapeert, wordt net niet ontsierd door een opdringerige kwak dubstep, verre van ons favoriete genre. Ook Deadmau5 is met 4×4=12 op de dubstep-kar gesprongen, maar “One Trick Pony”, gedragen door de opgefokte vocals van de eerdergenoemde SOFI, is moeilijker verteerbaar dan een half dozijn bouletten van frituur ‘t Draakske.
Bedachtzaam aanzettende composities, fijne overgangen, voortstuwende beats, explosieve geluidsorgasmes, prima afgemeten pitch shifting, trancey melodieën: de dancemaestro heeft er een patent op, maar heel wat bliepjes zijn een weinig irritant en vervelend. Bij een puik album zouden zeventig minuten electroknallers niet des Guten zu viel zijn. Hier is een onophoudelijke stroom van onvervalste dansvloerkrakers en soms boeiende, laagje voor laagje afpellende, minimalistische tracks vaak vermakelijk, maar soms voorspelbaarder dan een pot voetbal tussen Brazilië en de Faeröer. In uw lokale danceclub zal u zich hiermee zorgeloos uit de naad dansen, maar als luisterstuk is de plaat net niet innovatief genoeg en vaak iets te gemakzuchtig.
Deadmau5 is met zijn mix van potige electro en house ooit in betere doen geweest. Met 4×4=12 zet hij een stapje terug. Helaas geen kleppers – – u mag nu “I Remember”, “Faxing Berlin” of het erectieopwekkende “Not Exactly” outchecken – – als op Random Album Title of For Lack Of A Better Name. Misschien best even de adem inhouden in afwachting van het volgende album, maar heden geldt: de muis heeft een wisselvallige plaat gebaard.
