Snoodaards zijn het, de artiesten die net voor het einde van het jaar nog een album uitbrengen en zo aan ons oordeel proberen te ontkomen. Het was ook pas bij het zoeken naar een geschikte plaat om na het copieuze Nieuwjaarsmaal even de benen op te strekken, dat we alsnog bij Delicacies van Simian Mobile Disco terecht kwamen.
Een opvallende trend tijdens het afgelopen decennium was dat artiesten uit de indie/rockscène er steeds vaker een elektronisch zijproject op na hielden. Denk maar aan het immens geflopte Nitebytes van Zornik-frontman Koen Buysse of het bijzonder fijne Bronnt Industries Kapital van Warp-fluisteraar Gravenhurst. Geen groep voor wie de elektronische experimenten echter zulke verstrekkende gevolgen hadden als het Britse Simian. Na hun optredens fleurden de heren de backstageruimte op met enkele gesmaakte DJ-sets en al snel besloten James Ford en Jas Shaw om hun indieband op te doeken en als Simian Mobile Disco een nieuwe, elektronische weg in te slaan. Na een sterk debuut en een mindere opvolger is de dubbelaar Delicacies de plaat van de waarheid.
Legde voorganger Temporary Pleasure door de samenwerking met een resem gastzangers- en zangeressen nog de nadruk op lichtvoetige, dansbare riedels, dan wordt op Delicacies een blik agressieve, compromisloze techno opengetrokken. Hier geen gasten, maar een functioneel, massief en trefzeker geheel. Nooit eerder geraakte Simian Mobile Disco zo dicht bij de Detroit sound van Juan Atkins en Kevin Saunderson, als op de lang uitgerekte, brutale technotrakcs als ” Hákarl” en “Sweetbread”. De coda van “Aspic”, het gortdroge “Thousand Year Egg” en het minimale “Skin Cracker” refereren dan weer aan hedendaagse technogoden als James Holden en Ricardo Villalobos.
Op de tweede CD, waarop de negen tracks van op CD1 in elkaar gemixt worden, laten de heren horen dat het menens is. De opbouw — zowel van de nummers onderling als van de mix — verraadt vakmanschap. Verwacht ook hier geen toegevingen, de meer poppy nummers spaarde Simian Mobile Disco duidelijk op voor hun samenwerkings-ep met Beth Ditto — die in het verleden haar medewerking verleende aan Temporary Pleasure –, waarvan de eerste single “I Wrote The Book” sinds kort op de radio te horen valt.
De fans die heimelijk hopen dat Simian ooit terugkeert naar de huiselijke, gelaagde popmuziek van het debuut Chemistry Is What We Are, mogen hun dromen stilaan definitief opbergen. Simian is voorgoed Simian Mobile Disco, huiselijk is koelbloedig en gelaagd is afgestript. Origineler is het er niet op geworden, efficiënter des te meer.
