Punch Drunk, 2010
Guy Middleton uit Bristol – in een ongetwijfeld héél zatte bui
besliste de man om zich de artiestennaam Guido aan te meten – is
een van de grote talenten van de nagelnieuwe en terminaal hippe
postdubstep-stroming, maar toch zal je zijn naam niet al te vaak
horen vallen. Samen met zijn kompanen Gemmy en Joker probeerde
Guido – geheel afzijdig van andere en meer bekende jonge talenten
als James
Blake en Mount Kimbie –
middels een reeks succulente 12″en dubstep in een nieuwe richting
te sturen.
Waar Blake en co hun pijlen nog richtten op een nieuwe aanpak
die geheel in het teken van de stem staat (zie ook: Matias Aguayo’s
onterecht genegeerde ‘Ay Ay Ay’ van vorig jaar), bokst Guido
soulvolle, retro-futuristische clubhits in elkaar; een liefdevolle
synthese van warme, moderne wonky r’n’b, grime,
seventies-soundtracks, wereldmuziek, hiphop en – uiteraard –
dubstep.
‘Anidea’ is een van die recente elektronische platen die je in
duizend-en-één verschillende contexten kan plaatsen, zowel qua
muzikale traditie als qua uitgeademde sfeer. Net als pakweg Neon
Indian, Gold Panda en Nosaj Thing is Guido een artiest die je zowel
ziet aarden aan de draaitafel boven een dampende dansvloer als in
een slaapkamerstudio.
‘Anidea’ is een plaat die zowel “pakt” in zomer als winter, die
je achtereenvolgens kan overvallen met een nostalgisch moment dat
je niet zag aankomen en een vette stamper waarop je de ziel uit je
lijf kan dansen (in ons geval niet aangeraden, maar bon). Guido
slaat je niet murw met een overvloed aan impulsen, tempowissels en
ideeën (alleen Flying Lotus komt daarmee weg), maar laat zijn plaat
rustig vooruit kabbelen. Zijn nummers zijn weleens jazzy
en clubby tegelijk, maar niet op een schizofrene manier:
alles vloeit op logische wijze in mekaar over.
Guido is een believer in de kracht van muziek: hoewel
‘Anidea’ niet te klasseren valt, barst van de genres en propvol
(vaak geniale) vondsten zit, zijn de songs nooit overladen, en zet
Guido altijd een stap terug wanneer nodig. Het is een verrassend
volwassen plaat, gematigd en toch heel rijk. De twee nummers die
gebruik maken van vocalen (‘Way U Make Me Feel’ met Yolanda en
‘Beautiful Complication’ met Aarya) zijn meteen de grote
uitschieters (denk: een denkbeeldige collaboratie tussen Janelle
Monáe en James Blake). En zelfs bij die nummers houd je een gevoel
van understatement over; nergens gebruikt Guido meer geluiden en
effectjes dan nodig.
Enorm efficiënt dus, al is ‘Anidea’ geenszins een stoïcijnse
plaat. De plaat baadt net in een soulvolle gloed die zich pas na
enkele luisterbeurten ontvouwt en wij weten: het firmament van de
elektronische muziek heeft er een nieuwe ster bij.
