Nog maar net bekomen van het hier zopas uitgebrachte, maar eigenlijk van vorig jaar daterende Born On Flag Day, krijgen we alweer een nieuwe Deer Tick voorgeschoteld. The Black Dirt Sessions heet die nieuwe, derde langspeler en dat is een plaat geworden waar een mens pas echt voor moet gaan zitten.
Met The Black Dirt Sessions neemt Deer Tick een duik in het donker. Waar op de vorige platen nog een zekere frivoliteit te horen viel, zijn de opgewekte deunen ditmaal, zeker in de eerste helft van het album, radicaal aan de kant geschoven. Ook muzikaal beweegt een en ander binnen de band. Oude vergelijkingen, gaande van R.E.M. tot Bright Eyes, lijkt de band definitief achter zich gelaten te hebben. Meer en dieper de americana in is de boodschap.
En met resultaat, want The Black Dirt Sessions moet zowat de meest meeslepende plaat zijn die de band uit Rhode Island tot nu toe uitbracht. En verslavend. Want wat de raspende stem van John McCauley en het subtiele orgel op de achtergrond doen in openingstrack "Choir Of Angels" volstaat om de eerste dagen niet voorbij dat eerste nummer te raken. Zeker niet omdat de song bovendien kan bogen op enkele subtiele, maar pakkende tempowissels én een echt engelenkoor dat op het juiste ogenblik zijn opwachting maakt.
Het is echter pas in nummers als het door een piano gedragen "Goodbye, Dear Friend" dat de stem van McCauley ten volle tot zijn recht komt. De tragiek die van het nummer uitgaat, is de biotoop van de singer-songwriter en dat dwingt respect af: The Black Dirt Sessions is niet het soort plaat dat je even oplegt om vervolgens huishoudelijke klussen weg te werken.
Zelfs het van een elektrische gitaar voorziene "When She Comes Home", dat door het versterkt effect een beetje een buitenbeentje is op deze plaat, is een nummer om voor te gaan zitten. "When She Comes Down" slaat de brug tussen voorganger Born On Flag Day en deze nieuwe plaat, die opmerkelijk genoeg tijdens dezelfde opnamesessies ingeblikt werd. Het is een verrassend feit dat mogelijk verklaart waarom de tweede helft van de plaat net iets makkelijker verteerbaar is. Zelfs wanneer, tijdens "Hand In My Hand" op bijna-hartverscheurende — of is het straalbezopen — wijze duidelijk gemaakt wordt dat iedereen alleen is in deze wereld.
Deer Tick is, ondanks alles, nog steeds een relatief jonge band. Drie platen ver en nog steeds — en in dit tempo ongetwijfeld nog een tijdje — bezig aan zijn opmars. En toch klinkt al die platen lang de kracht en maturiteit door van een artiest die genoeg door het leven beschadigd is om of met een joekel van een trauma in therapie te gaan, of platen af te leveren waar je haren van overeind komen. McCauley en band hebben zichzelf nogmaals overtroffen. Als op deze leest verder gegaan wordt, moet daar vroeg of laat een klassieker van komen.
Deer Tick staat op zondag 19 september op LeffingeLeuren en speelt een dag later in de Botanique.
